Tijdens de volgende editie van Uitgelezen komt de Audiofilm die van Lanoyes ‘Het Derde Huwelijk’ aan bod. Een Audiofilm is eigenlijk een duur woord voor wat men vroeger een ‘hoorspel’ noemde. Volgens de achterflap: “Meer dan bij film wordt de verbeelding van de luisteraar geprikkeld, enkel door middel van geluid: tekst, muziek en geluidseffecten worden slim gemonteerd tot een gelaagd geheel. De beste acteurs vertolken de personages”. Wel ja, een hoorspel dus. Het verschil met een audioboek is dus voornamelijk te zoeken in het feit dat het ene (audioboek dus) niet meer of niet minder is dan het voorlezen van het boek van begin tot einde. Een Audiofilm is dan een bewerking van een boek, en bevat niet de hele en ook niet de letterlijke tekst.
Ik ben eigenlijk blij dat het genre ‘hoorspel’ terug aan een opmars bezig is. Zeker voor kinderen zijn er al erg veel leuke CD’s op de markt met liedjes en verhaaltjes (Kapitein Winokkio, De Vlo en de Professor, …). Ideaal voor vervelende autoritten en stimulerender voor de verbeelding dan T.V. Voor volwassenen is er nog niet zo’n groot aanbod, al maakt de achterflap wel gewag van nog een aantal andere producties.
Zij die mij kennen, weten ondertussen dat ik – om vriendelijk te blijven – geen grote fan ben van het werk van Lanoye. Zeker de trilogie ‘Het Goddelijke Monster’ is mij danig misvallen. Het burleske en groteske van het verhaal deden mij meer de wenkbrauwen fronsen dan dat ik mij liet meeslepen door het verhaal.
Het was dus met een flinke dosis terughoudendheid dat ik aan de Audiofilm van ‘Het Derde Huwelijk’ ben begonnen. Het ‘gewone’ boek heb ik nog niet gelezen, en ik weet eigenlijk niet goed of dat een voordeel of een nadeel is. Ik werd in elk geval niet gehinderd door bemerkingen à la ‘in het boek was dat toch anders?’. Ik kon er dus aan beginnen met de onschuld van een pasgeboren lammetje in mei. Nadeel is natuurlijk dat je niets hebt om mee te vergelijken, maar dat is ook niet strikt noodzakelijk.
De verhaallijn van ‘Het Derde Huwelijk’ is ondertussen genoegzaam bekend: Maarten Sebrechts is een oude, zieke homo die het voorstel krijgt een schijnhuwelijk aan te gaan met een jonge, Afrikaanse schoonheid. Na enig aarzelen gaat hij daarop in, niet wetend dat de komst van deze jonge zwarte dame zijn leven drastisch zal veranderen.
De hoofdrol in deze audiofilm, namelijk die van Maarten Sebrechts, wordt gespeeld door Frank Focketeyn. Het moet gezegd dat hij dat met verve doet. Alhoewel: ‘verve’ is misschien toch niet het juiste woord voor de onderkoelde, lijzige stijl waarmee hij Maarten Sebrechts tot leven brengt. Geloofwaardig is waarschijnlijk correcter. Je ziet hem zo voor je, die oude, afgeleefde nicht die sinds de dood van zijn grote liefde niet veel anders meer doet dan eenzaam zijn eigen einde afwachten.
Een vroege conclusie is wel dat Focketeyn hier de meubels redt, de meeste van zijn medespelers vallen erg licht uit en slagen er niet om hun personage waarachtig en doorleefd te spelen. Axel Daeseleire als Vandessel, die Sebrechts betaalt om in het huwelijk te treden om dan zelf met Tamara te kunnen samenhokken speelt te overdreven en te weinig genuanceerd. Uiteindelijk blijft het beeld van Daeseleire met de vettige gelkop en een lederen broek te dominant. (Nu ja, bij mij althans. En nee: dat is in mijn beleving geen erotiserend beeld).
De rol van Tamara wordt vertolkt door ene Chika Unigwe. Het schoentje wringt vooral bij het accent. Ik weet niet of het met opzet is, maar Tamara spreekt dus een soort Nederlands met een Engelse tongval. Dat hoeft niet noodzakelijk een slechte zaak te zijn, maar het is altijd raar om te moeten constateren dat mensen die het Nederlands niet helemaal machtig zijn, zich dan wel kunnen bedienen van spreekwoorden en idiomen die zeer specifiek zijn. (Oewaar een oewil is, is een oeweg hé, zegt ze op een bepaald moment. Bij mij werkt dat niet). Ook de twee seksscènes die ze neerzet, werken op de lachspieren en missen echt wel elke geloofwaardigheid).
Tom Van Dyck is de regisseur van deze audiofilm en laat eigenlijk Lanoye volledig tot zijn recht komen: groteske kolder dus. Een pastoor met een West-Vlaamse tongval. Haha. Er zullen in elk geval liefhebbers zijn van het genre, en zij zullen zich amuseren ook.
Ik vrees wel dat ik ten eerste geen liefhebber ben van Lanoye en ten tweede de voorkeur zal blijven geven aan het ‘echte’ boek.
Wendykroy's Blog 