Arvingere – of The Legacy zoals u Deense de serie wellicht beter kent – is het bekijken meer dan waard. Sinds gisterenavond heb ik er het laatste deel van het tweede seizoen op zitten en dat is jammer. Zeker omdat het tweede seizoen volgens mijn niet zo bescheiden mening beter is dan het eerste. In het eerste seizoen maken we kennis met een stervende en kunstenares (alhoewel je dat op het eerste zicht niet zou zeggen) die met het einde in het vizier beseft dat ze één en ander heeft goed te maken. Ze laat haar have en goed dan ook na aan haar jongste dochter die haar nooit heeft gekend en eigenlijk niet wist dat ze een adoptiekind was. Bij de andere kinderen – één dochter en twee zoons – slaat dat nieuws niet helemaal verwonderlijk in als een bom. De eerste reeks draait dan ook vooral rond de clash tussen Signe (de dochter die werd geadopteerd door haar natuurlijke vader en zijn vrouw) en de andere broers en zussen. En passant maak je ook kennis met het leven van de verschillende broers en zussen die elk hun eigen demonen te bevechten hebben.
In de tweede reeks is het stof rond het verdelen van de erfenis gaan liggen. Er is een modus vivendi gevonden waarin iedereen zich min of meer kan vinden en het leven herneemt zijn gangetje. Wat volgt is een boeiend ballet van vernieuwde machtsverhoudingen binnen de familie, oude allianties tussen de verschillende familieleden die onder druk komen te staan en trauma’s die opspelen en acuut worden. Personages laten zich zowel van hun aardige als hun meer onsympathieke kant zien en dat is natuurlijk wat zorgt voor een realistisch aandoende diepgang.
Wie de DVD’s ooit heeft verzameld via de spaaractie van De Morgen: tijd om de die uit de verpakking te halen om de verveling van de lange winteravonden te verdrijven.
Wendykroy's Blog 