Invitation to connect. (Ook wel: de netwerkhel)

From: XXX XXX Project management consultant in Healthcare, Owner of dingdong.com, Bikepacking adventurer 

Ok, ik kan nog leven met ‘project management consultant’, het beestje moet een naam hebben. Maar ‘bikepacking adventurer’? Ga toch weg, jij met je lichtgewichtfiets van carbon en je schreeuwerige outfits, luchtdoorlatend, windbrekend en waterafstotend en die je koopt in gespecialiseerde webshops voor een bedrag dat normale mensen moeten gebruiken om een hele winter hun huis te verwarmen. Jij, met je burgerlijke definitie van avontuur en truttige tasjes aan je voorwiel. Jij, met je gespierde kuiten en opzichtig halfgebruinde dijen, je gladgeschoren benen voor de sportmassages en de esthetiek. Jij, met je sportvoeding en je verbeterde koolhydraten. Jij, die je ‘work-life balance’ in orde hebt – ik wurg de zinsnede uit mijn toetsenbord – en die omwille van de gesprekken aan de tafels van restaurants met een uitstekende reputatie gaat fietsen in Tasmanië of Venezuela.

Wendy, 

Uiteraard, als blanke geslaagde man spreek jij natuurlijk de hele wereld aan bij de voornaam. Je eigent je het recht toe de afstand tussen ons, twee vreemden, te verkleinen, en je begrijpt niet dat ik daar aanstoot aan neem. Je snapt het niet, wat is daar nu zo erg aan vraag je je af. Het is de onachtzame arrogantie van de man met privilegies, voorrechten en prerogatieven die hij niet als privilegies, voorrechten en prerogatieven ervaart.

Misschien zul je ooit nog eens beleefd een excuus stamelen, omdat dat moet. Ondertussen denk  je: wat een kutwijf.

Hallo,

we zagen elkaar gisteren op de interessante emailmarketing sessie van Dinges.

Ten eerste: we ‘zagen’ elkaar daar helemaal niet. Ik ben toegekomen op het moment dat de inleiding al bezig was, zocht vlug een plaatsje op de nog enig overblijvende stoel. Ik ben als eerste weggegaan, na afloop, toen jullie je nog opmaakten om naar de netwerkreceptie te gaan. Zure wijn drinken en goedkope borrelnootjes opvreten. Ongetwijfeld heb je met luide stem iets verstandig aandoend gezegd over trainingsschema’s of een beginner een insider-tip gegeven over de beklimming van de Mont Ventoux of de Galibier. Dus nee, wij hebben elkaar niet gezien, wij hebben geen blik gewisseld, geen hand gegeven of kaartjes uitgewisseld. Jij hebt gewoon mijn naam gevonden op de lijst van de deelnemers.

Ten tweede: het was niet interessant. Dat is niet jouw schuld, het is eerder dat het niet was wat ik er van had verwacht. Dat gebeurt wel meer. Maar je moet dus niet in mijn plaats beslissen dat het ‘interessant’ was. Het was duidelijk niet zo goed voor mij als het voor jou was.

Ben je sportief, fiets je veel of ken je actieve fietsers en/of traitleten? Neem een kijkje op www.dingdong.com … en schrijf je in op de nieuwsbrief 😉

Ben ik sportief? Dat gaat je niets aan.

Ken je veel actieve fietsers en/of traitleten? Wat denk je zelf?

Dat knipoogje op het einde van de zin ‘schrijf je in de op de nieuwsbrief’. Is dat om mij duidelijk te maken, wink-wink, nudge-nudge, dat die nieuwsbrief een beetje ondeugend is? Of is het om de onbeschaamdheid van je verzoek een beetje te maskeren?

I’d like to add you to my professional network on LinkedIn.

I’d like you to fuck off.

-XXX

Read Full Post »

Ik ben geen vrouw.

Afscheid van Tia.

Dat Tia Hellebaut er na jaren topsport de brui aan geeft en misschien een beetje ongelukkig de combinatie van werk en gezin aanhaalt als reden daarvoor was genoeg om de discussie opnieuw te laten opflakkeren: mogen vrouwen dat wel willen, kinderen EN een carrière?

Kent u veel atleten van 35 jaar die het nog volhouden op topniveau? Niet dat ik wil suggereren dat Tia Hellebaut oud zou zijn, maar voor een topsporter ligt 35 wel zeer dicht tegen de pensioengerechtigde leeftijd aan. Jaren leven als een monnik, letten op wat je eet en hoeveel. Op tijd naar bed, geen uitspattingen. En godganse dagen trainen tot je kotst, hopen dat je niet geblesseerd raakt en dan voor oog van miljoenen mensen als een langbenige hinde over de lat dansen. Dat het op den duur moeilijk was om dat leven te combineren met de zorg over 2 kleine kinderen, ik kan dat wel geloven. Op een dag is de lol er gewoon van af, zeker als je ook nog eens harder moet werken dan vroeger voor hetzelfde resultaat. Wie 20 jaar leeft in functie van zijn of haar job, raakt dat al eens beu. En ik wil niet in de plaats van Hellebaut spreken, maar het lijkt me dat haar beslissing om er op dit moment mee te stoppen ingegeven is door een aantal factoren en dat de moeilijke combinatie tussen topsport en voor een jong gezin zorgen er daar één van is.

Dus dank je, Tia, voor al die inspanningen die jij je hebt getroost om mij en vele anderen mooie momenten te bezorgen.

Alles willen.

Maar goed, de vraag was dus: mogen vrouwen dat wel willen, én een carrière én kinderen krijgen?

Ja, zeggen ‘de’ feministen, want mannen is het wel gegund. En wat mannen mogen, zouden we ook aan vrouwen moeten geven.

‘Wees realistisch’, zeggen anderen. Vrouwen krijgen op een bepaald moment kinderen en samen met een kind verlaat ook de ambitie en het streven het lichaam van een vrouw. Het is de natuur die ervoor zorgt dat moeders zich beter voelen aan de keukentafel, stoofpotjes bereidend en kusjes gevend op kapotte knieën. Een soort voorhistorisch rollenpatroon – waarvan we niet eens zeker weten of het ooit heeft bestaan – wordt plots springlevend. Vrouwen willen zorgen, mannen willen jagen! Zo was het en zo is het en zo zal het altijd zijn. Je kunt daar niet aan doen, het zijn hormonen, het is biologie en veel valt daar niet tegen in te brengen.

Ik ben geen vrouw.

Misschien ben ik geen vrouw, of toch geen hele echte. Mijn lichaam kan wel kinderen krijgen en heeft dat ooit ook één keer gedaan. Het engelengezang dat Elke Vanelderen hoorde bij het aanschouwen van haar kleintje op de borst van haar Regi heb ik moeten missen. Begrijp me niet verkeerd, mijn enige dochter is me lief, zeer lief en als ze me nodig heeft dan laat ik alles vallen voor haar. Maar haar komst heeft me niet veranderd in een alles koesterende moederkloek geheel opgetrokken uit oestrogeen. Na vier maanden thuis zitten met een baby was het met een zeker gevoel van opluchting dat ik mijn kleintje drie dagen per week kon gaan afzetten in de crèche van de universiteit waar ik toen studeerde. Opnieuw een beetje tijd voor mezelf!

Ik ben toen ze 6 was blijgezind vertrokken voor een reis van 14 dagen, en hoewel het weerzien blij was heb ik haar toen niet echt gemist omdat ik overspoeld werd door de ervaringen van een onbekend continent. Meespreken met die vrouwen die het gemis van hun kinderen ervaren tot op fysiek niveau kan ik niet.

De biologie die van mij een mystiek wezen maakt dat plezier schept in het zorgen voor man en kind, en die ervoor zorgt dat ik stiekem meer voldoening haal uit een gladgestreken hemd dan uit een vlot geschreven stuk tekst is blijkbaar aan mij voorbij gegaan.

Clichés.

Het is jammer dat het debat over de combinatie tussen gezinsleven en carrière steeds weer lijkt te verzanden in clichés over de rollen die mannen en vrouwen moeten opnemen. Het hoogste dat we blijkbaar van vaders mogen verwachten is dat ze af en toe eens zelf eens een stofzuiger ter hand nemen, maar niet dat ze in staat zouden zijn om vanaf de eerste dag een koesterende band met hun pasgeboren baby op te bouwen. We raken niet los van het beeld van man die grommend op jacht vertrekt en de moeder-Madonna die met een aureooltje om de aangesleepte voorraden herwerkt tot een voedzame maaltijd voor de verenigde kroost en daarbij gelukzalig glimlacht.

Zolang we dergelijke stereotypen blijven hanteren, zal de combinatie tussen werken en gezin problematisch blijven. Zowel voor haar als voor hem.

Read Full Post »

Vrouwendag overleefd.

Oef!

Voilà, dames, we zijn er weer van af voor een heel jaar. Al valt te vrezen dat volgend jaar, op 8 maart 2014 de lawine aan artikels, opiniestukken, speciale kranten, bijlages, artikels en speciale acties ter ere van vrouwendag nog indrukwekkender zal zijn. Die ene dag tijdens het jaar mogen vrouwen het hoofdredacteurschap van een heuse krant op zich nemen en wordt hun mening over van alles en nog wat gevraagd. Die ene dag tijdens het jaar zijn er plots overal wel vrouwen te vinden die zich met kennis van zaken kunnen uitspreken over zaken zoals economie, politiek, geneeskunde, techniek en andere onderwerpen die op andere dagen tot het domein van de mannen behoren. De rest van het jaar zullen vrouwelijke experts, politici, economisten, dokters, ondernemers, … het weer met een fractie van de aandacht moeten stellen van hun mannelijke collega’s.

En net zoals dit jaar het geval was, zullen we volgend jaar opnieuw bedacht moeten zijn op een ongekende hoeveelheid misogynie onder de vorm van mopjes die mijn grootvader al belegen zou hebben gevonden. Versta me niet verkeerd, ik wil hier niets verbieden. Maar ik wil ook niet het zwijgen opgelegd worden door het argument dat het allemaal maar ‘om te lachen’ is. Als je voor de elvendertigste maal het grapje ‘proficiat met vrouwendag, en begin nu maar aan de afwas’ ziet passeren op Facebook of op Twitter is de lol – voor zover die er al was – er snel af. Ik vraag me dan af of dit soort onderbroekengrappen eigenlijk als bewijs moet dienen dat ‘mannen’ over zoveel meer gevoel voor humor beschikken dan ‘vrouwen’.

Een van de grofste prentjes waar ik ongewild mee geconfronteerd werd was een collage van een onflatterende foto van Marleen Temmerman en de actievoerende dames van Femen, uiteraard met ontblote borsten. Er onder het opschrift: ‘Feminisme in België’ en ‘Feminisme in Frankrijk’. Enorm grappig zeg. Totaal niet gemakkelijk of goedkoop ook. Een vrouw zou mogen een medicijn ontdekken tegen kanker, aids en Ebola samen, dan nog zou ze afgerekend worden op hoe ze eruit ziet.

Pensenkermis.

Ook de afdeling marketing heeft ondertussen Vrouwendag ontdekt als verkoopsargument. Een extra moment om de eigen producten of winkel in de verf te zetten. Bij Gamma kregen vrouwen eerst 20% korting, en daarna niet meer omdat er sprake was van discriminatie. Voor SPAR horen vrouwen in schortjes en een gelukzalige glimlach nog altijd in de keuken. Bij De Morgen mochten we in het verzet, maar dat moesten we dan wel in stijl doen. Een paar pumps van 170 € werd ons aangeboden. En dankzij Zalando weten we natuurlijk wat de aanblik van een paar schoenen met vrouwen doet.

Okselhaar? Dat was ook dit jaar van de partij (of net niet). Maar geen nood, dames, sinds een paar jaar kunnen we met de deodorant Dove van onze lelijke oksels niet enkel propere, maar ook mooie exemplaren maken.

Op den duur heeft heel die Vrouwendag evenveel met emancipatie te maken als Valentijn met liefde.

Afschaffen dan maar?

Natuurlijk blijft Vrouwendag nodig, meer dan ooit. Al was het maar omdat we die ene dag op het jaar wel al die speciale, grappige en slimme vrouwen weten te vinden die als rolmodel voor onze dochters en zonen kunnen dienen. Als we ze nu ook eens de rest van het jaar hun verdiende plek zouden geven?

Read Full Post »

Kaddisj voor de democratie.

Vergeef het mij, mijn ongeloof, mijn scepsis, mijn cynisme, mijn zuchten en mijn schouderophalen.

Vergeef mij het gedacht dat heel uw concept van uw politiek bestel een mooie façade is, een farce, een schoon toneeltje met veel drama en koningskwesties, met gevallen engelen en dei ex machina, met dynastieën die onbekwame kroonprinsen in voetsporen dwingen die ze nooit zullen kunnen vullen. Dat ik u verdenk van vestzak/broekzak operaties en hand- en spandiensten waar louche aannemers beter van worden, en gij zelf natuurlijk. Dat ik zie hoe u handelt met voorkennis en daar niet voor bestraft wordt, dat ik zie hoe u als een potentaat uw naasten aan allerlei postjes helpt en dan doodserieus beweert dat uw vrouw toevallig de meest bekwame was om uw subsidievehikel te leiden. Dat ik u hoor goochelen met woorden en hoe u zich uitput in semantisch geneuzel zodat u technisch gezien niet zou gelogen hebben, maar uiteindelijk eigenlijk toch wel. Dat u de schuld afwentelt en verschuift en onder het tapijt schuift tot er jaren later niemand nog verantwoordelijk is, niet voor dat ene lijk. Ook niet voor die anderen, die doodgevroren zijn of omgekomen op slagvelden ver van huis. Dat u denkt mij nog te kunnen sussen met woorden als ‘daadkracht’ en ‘onverwijld’ en ‘task force’ en dat u alles in het werk zult stellen. En ondertussen blijft u week en zonder ruggengraat de konten kussen van wie zwaait met geld, en stemt u wetten die nog meer water naar de zee doen vloeien.

Ik haat het hoe ik ondertussen denk dat ik om de zoveel jaar mag kiezen wie mij zal bedotten.

Vergeef mij, mannen en vrouwen van de vierde macht, jullie die kranten volschrijven met alles wat naast de kwestie is, overbodig, niet ter zake doend. Het is bladvulling, geneuzel in de marge, zinloos gescribbel, een eindeloze stroom aan gekopieerde persberichten zonder relevantie, feitjes zonder overzicht, slecht onderbouwde opinies. U recycleert en poetst het klatergoud van anderen op en staat er bij te juichen als een bende diep oligofrenen op LSD. U gebruikt woorden als geniaal, prachtig, uitzonderlijk, buitengewoon, geweldig, fantastisch, intens, ontroerend, hilarisch, schitterend en ongelooflijk  voor zaken die banaal zijn, vulgair, oppervlakkig, onnozel, ronduit slecht en die eigenlijk het vermelden niet waard. Vergeef mij, dat ik u zie als holle vaten met een met een megafoon, het kritisch denken begravend onder de witte ruis van nieuwtjes over BV’s en modeblunders. Vergeef mij, dat ik geen genoegen neem met uw hapklare en voorgekauwde analyses met de diepgang van een laagje nagellak. Vergeef mij, dat ik u ervan verdenk bewust uw mond te houden wanneer u zou moeten spreken, met opzet die ene vraag niet te stellen. Vergeef mij dat ik in u het kwispelstaartende schoothondje zie, gemuilkorfd en aan de leiband, bedelend om een aaitje en bot dat van de tafel valt, in plaats van de luis te zijn in de pels van het establishment. Schuif gerust mee aan bij defilés en recepties, steek u rustig vol met hapjes, laat u gewillig dronken voeren door de macht en haal daarna uw prijs van verdienste op tijdens de Nacht van de Televisiesterren.

Read Full Post »