Wat opvalt in het boekenweekgeschenkrelletje waarmee het weekend opgeleukt moest worden is dat het geestdodend eendimensionaal wordt gevoerd. Laten we even voorbijgaan aan het feit dat het natuurlijk een uitgelokt marketingopstootje is – niets dat zo goed de kranten- en andere kolommen vult dan wat goed geregisseerde verontwaardiging – en de analyse van het ‘debat’ is bijzonder mager. Het moet een vrouw zijn die het volgende boekenweekgeschenk schrijft. Begrijp me niet verkeerd, dat vrouwen nog altijd ondervertegenwoordigd zijn in alle establishmenten, het literaire incluis, is natuurlijk een feit dat niet staat als een huis, maar als een hele wijk lelijke en vervallen Rabottorens.
Maar wordt het niet zo zoetjesaan tijd om de terechte roep naar meer diversiteit open te trekken en over de vrij saaie binaire piemel vs. vagina tegenstelling te tillen? Wie zit er eigenlijk nog te wachten op het zoveelste narcistische boekje van een wit middenklasse prinsje of prinsesje, al dan niet over het moederschap? In dat opzicht lijken mij de schrijfsels van Isik daarover zelfs a priori interessanter dan pakweg Lize Spit.
Het literaire landschap in de Lage Landen is niet enkel schrikwekkend monochroom, maar lijdt ook op elk ander vlak aan bloedarmoede. Schrijvers met een migratie-achtergrond blijven zeker in Vlaanderen curieuze randfenomenen. (In NL heb je tenminste namen als Bouazza, Benali, Isik, Ouarachi et j’en passe. In Vlaanderen? Aya Sabi is voor zover ik mij kan herinneren de enige die met een roman of verhalenbundel die de laatste jaren wat aandacht wist los te weken).
Auteurs die schrijven vanuit een andere afkomst dan een veilig middenklasse nest vind je al helemaal niet. Voor een interessante blik op het leven van de ‘volksmens’ moeten wij in Vlaanderen bijna teruggrijpen naar Boon. Schrijvers met een beperking? Laat me niet lachen. Die mensen zijn zowat volledig afwezig in heel het maatschappelijke leven.
Kortom: diversiteit is meer, veel meer dan gender of piemels turven en tetjes tellen.
Wendykroy's Blog 