De schaam van Deinze.

Ik werk nabij de bruisende metropool Deinze, op 20 km van Gent en er tegelijkertijd lichtjaren van verwijderd. Pas op hé, ik werk daar graag, al was het maar omdat ik voor ongeveer de eerste keer in mijn leven de indruk heb dat wat ik daar doe geapprecieerd wordt. Vorige maand heb ik zelfs (en dat is ook voor de eerste keer in mijn leven) spontaan opslag gekregen.

Gisteren sprintte ik tijdens de lunchpauze vlug over en weer naar de plaatselijke Delhaize. (Huisvrouwenefficiëntie: als ik boodschappen doe over de middag, moet ik dat ’s avonds niet meer doen tijdens het supermarktenspitsuur en kan ik direct beginnen koken). Aan de deur hing verschillende malen deze waarschuwing:

De bedelaar in kwestie is ondertussen vervangen door een vrouwelijk exemplaar vermoed ik, want op grond naast de stalplaats voor de winkelkarretjes zag ik een vrouw op haar knieën. Voor zich een kleine papieren beker om de ‘gulle giften’ waarvan het papier gewag maakte op te vangen. Ze staarde een beetje somber voor zich uit, en ik kan me voorstellen dat dat sommige mensen ferm op de zenuwen werkt. En het is ook zo dat sommige mensen zich door de aanblik van een bedelaar aan de uitgang van hun luxesupermarkt als een persoonlijke belediging opvatten en zich zo ook lastig gevallen voelen. De armoede van een ander en het schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat, dat zien we liever niet van al te dicht bij natuurlijk.

Zelf voel ik me meer geschoffeerd door dat bord, dat me behandelt als een klein kind. Alsof ik zelf de intelligentie mis om te beseffen dat die bedelaar er niet zit op last van de directie. Alsof ik niet zelf kan beslissen om een schamel muntstuk in dat verfrommelde bekertje te laten vallen of niet. Alsof het iets uitmaakt of van die ‘gulle’ giften sigaretten gekocht worden. Wie arm is zal niet roken. Wie arm is zal niet drinken. Wie arm is zal dat doen in alle rust en stilte.

Read Full Post »

30 day song challenge – day 16 – a song that you used to love but now hate.

Het was 1985 en ik was 13. Het eerste of het tweede middelbaar in de Middenschool I in Brugge aan de Verversdijk. Ik had bewust gekozen voor een andere school dan mijn klasgenoten uit het lager, omdat ik af wilde van het aanhoudende gepest. Dat lukte, ook al omdat ik mij assertiever opstelde en mijn nieuwe klasgenoten mijn voorgeschiedenis van makkelijk slachtoffer niet kenden. Er was natuurlijk ook een pikorde te respecteren, maar ik bevond mij in elk geval niet meer in de onderste regionen ervan. Eén keer maakte ik een uitschuiver door met de meisjes van het eerste en tweede beroeps contact te zoeken. Die gebruikten al schmink en sommigen rookten zelfs al. Ze waren brutaler, kleedden zich volwassener en ze leken me veel spannender om mee op te trekken dan de meisjes uit de Latijnse.

De bijenkoningin, Vanessa, nam me toen apart voor een gesprek waarin ze duidelijk maakte waar mijn loyaliteit lag. Ik wilde mijn eigen positie binnen de groep niet in gevaar brengen en bleef tijdens de pauze dus netjes bij mijn eigen klasgenoten en ik lonkte van op afstand naar de stoerdoenerij van de beroepsmeisjes.

Madonna bestormde de hitparade, ze kronkelde als hitsige poes op een gondel in Venetië en ik dacht dat ze elk moment uit dat bootje zou vallen. Dat gaat allemaal over dingen in bed, verkondigde Vanessa met een verbluffend inzicht. We zaten naast elkaar op een bankje op de speelplaats, de zon scheen en ik had een zonnebril met spiegelglazen op die bewondering wekte bij mijn leeftijdsgenoten. Het was de eerste keer in mijn prille leven dat mij dat overkwam. Alain, met voorsprong de coolste gast uit de school, kwam mij zelfs vragen of hij mijn bril eens mocht opzetten.

Het valt niet te ontkennen dat Vanessa het bij het rechte eind had. Achteraf werd het tot vervelens toe herhaald: Madonna was baas over eigen seksualiteit. Meisjes en jonge vrouwen zouden zich voortaan mogen kleden als sletten, gewoon omdat ze het zelf wilden en niet omdat ze de mannen wilden plezieren. Het zou nogal eens gedaan zijn met een speelbal te zijn! Dankzij Madonna zouden wij allemaal onafhankelijke edoch sexy vrouwen worden, die ongegeneerd gebruik zouden maken van onze seksuele uitstraling.

En zoals vaak werd ook deze rebel gerecupereerd en tot een karikatuur van zichzelf gemaakt. Wat anders dan medelijden kun je voelen voor een vrouw die slaaf is geworden van haar sexy imago, en die op haar 54ste krampachtig wil bewijzen dat ze nog altijd even begeerlijk is als een meisje van 20?

Read Full Post »

Stop.

Vier weken geleden landde ik terug op Zaventem, en het voelt alsof ik na het verlaten van de luchthaven rechtstreeks op een dolle carrousel gestapt ben, en nu wil ik er af. De dag na mijn thuiskomst zat ik al op het werk, en dat was bepaald een bizarre ervaring. Niet omdat ik na vijf weken vakantie terug aan de slag moest, maar omdat het stikdonker en ijzig koud was, en waaide en regende toen ik moest vertrekken. Mijn lijf reageerde daar erg raar op, en ik moest mezelf de hele rit zachtjes toespreken en geruststellen dat het ok was, en normaal. Het voordeel om stande pede in het ritme van de dag te stappen is dat je geen tijd hebt voor jetlag noch postvakantieblues.

Dat het druk zou zijn na mijn afwezigheid, daar had ik wel een vage notie van. Maar om nu te zeggen dat ik voorbereid was? Neen, niet echt. Nu ja, ik ben dan ook niet wat je noemt het ‘voorbereidende type’. Dat vergt planning en zichzelf een minutieuze voorstelling maken van de feiten, de gevolgen en de implicaties. Mijn strategie bestaat er in impulsief op een voorbijrijdende trein te hoppen en de problemen aan te pakken op het  moment dat ze zich stellen. Of ze te laten rotten tot ik me er tot over mijn oren in bevind.

Enfin, naast mijn werk (geen grote rampen gebeurd tijdens mijn reis) en mijn klanten (die allebei blij waren dat ik terug was) moest de rest van mijn aandacht verdeeld worden onder mijn dochter (die het blijkbaar enkel wat moeilijk had gehad tijdens de laatste twee weken), de rest van de familie die zat te wachten op een uitgebreid reisverslag en de cadeautjes die ik had meegebracht, mijn vrienden (idem dito), het huishouden (the neverending story), het min of meer organiseren van mijn groot verjaardagsfeest van volgende maand en andere prozaïsche zaken zoals het betalen van boetes en andere rekeningen. Ik weet wel dat daar geen zaken tussen staan die ook gij niet voor elkaar moet krijgen, maar op dit moment voel ik me een beetje zoals Friso toen hij een paar ton sneeuw op zich zag afkomen.

Nu zat ik een weekend helemaal alleen thuis, met het vaste voornemen twee dagen te schrijven, maar dit zijn de eerste woorden van min of meer betekenis die ik op papier zet. Gisteren heb ik de hele dag in de zetel liggen nahijgen van de onafgebroken sprint die ik de afgelopen vier weken heb gelopen.  En zeggen dat ik nog geen millimeter sport heb gedaan sinds mijn thuiskomst.

Read Full Post »