Petra & Dirk: Op zoek naar Petra.

NVDR: Dit artikel is een vervolg op Petra & Dirk: hoe het begon. Dat is dan ook weer een vervolg op een ander artikel, namelijk Portret van Petra. En voor de rest bent u hopelijk slim genoeg om het zelf uit te vissen.

De agent die het telefoontje van de ongeruste Dirk beantwoordde, probeerde hem wat te kalmeren. Mijnheerrrr, zei hij met een vet Gents accent, als wij op zoek moeten gaan naar elke studente die efkes wegblijft na een fuif, we zouden niet veel anders moeten doen hé mijnheerrrrr. Kijk, ik wil u niet nog meer op uw ongemak stellen hé, maar ’t zou ook kunnen zijn hé, mijnheerrr, dat uw vriendin gisterenavond misschien met iemand anders is meegegaan en dat ze daar is blijven slapen hé, mijnheerrr. Moest het zijn dat ge deze avond nog niets hebt gehoord, en haar ouders ook niet, dan is het best dat ge ne keer langskomt op den bureau maar liefst samen met één van haar ouders hé, mijnheerrr. Eerder kan ik toch niets doen hoor, mijnheerrr.

Dirk was door het antwoord van de flikken niet echt gerustgesteld, en verwittigde zijn baas dat die dag niet zou komen werken. Zijn baas vloekte een paar keren. Godverdomme, Dirk, gij gaat nu toch ook niet beginnen hé? Wat is dat toch met die jonge gasten van tegenwoordig? Ge kunt zien dat ge er maandag zijt hé, en die werf zal af moeten zijn tegen ’t einde van volgende week!

Jaja, zei Dirk, maar zijn gedachten waren er niet bij. Hij probeerde zich voor de geest te halen waar die Dylan ook weer op kot zat en reed traag door de studentenbuurt in de hoop het huis in kwestie te herkennen. Petra had het hem ooit getoond herinnerde hij zich, toen ze eens samen in de stad waren gaan winkelen. Toen hij de blauwe voordeur herkende, remde hij en liet zijn wagen in midden van de straat staan. Als een gek begon hij aan te bellen. Eerst op de bel waar naast slordig ‘DYLAN’ was geschreven en toen hij daar geen reactie kreeg ook op de andere bellen. Eindelijk deed er iemand open en Dirk stormde naar boven en bonkte op de deur van Dylan. Hij greep de klink vast en merkte toen dat die niet op slot was. Hij deed twee stappen in de kleine, rommelige studentenkamer en zag Dylan die in boxershort en op zijn pantoffels bij het bed stond, duidelijk net gewekt door al het lawaai. Dirk greep hem vast bij zijn arm en schreeuwde ‘Waar is ze, waar is ze?’. Dylan was nog te gedesoriënteerd om goed te beseffen wie Dirk nu precies was en wie de ‘ze’ was waar hij naar vroeg. Hij kon dus enkel stamelen ‘ik weet het niet’, waarop Dirk geërgerd de donsdeken van het bed rukte waaronder hij beweging ontwaarde. Het bleek een naakte brunette te zijn, die duidelijk ook nog niet goed wakker was, maar wel verontwaardigd.

‘Zeg, wie zijt gij eigenlijk? En wat doet gij hier?’ protesteerde ze, terwijl ze zich wat probeerde bedekken met de punt van het deken. Dirk draaide zich om naar Dylan en zei ‘Petra. Waar is Petra? Hebt gij haar gezien gisteren?’. Dylan probeerde zich de avond van gisteren voor de geest te halen, maar in deze omstandigheden wilde dat niet zo goed lukken. Dirk werd ongeduldig toen het te lang stil bleef en gaf Dylan duw tegen de borst, waardoor die op het bed viel. ‘Ewel, hoe zit het? Hebt gij haar gisteren gezien?’. Brunette keek naar Dylan, dan naar Dirk en vroeg:

– ‘Is dat Petra VDC, die gij zoekt? Die was daar gisteren ook, ja. En ze was zo zat dat ze amper op haar benen kon staan. Ze had een paar adfundums moeten doen, en ze kan daar blijkbaar niet goed meer tegen. Lieselotte heeft ze dan meegenomen naar haar kot, dat is daar vlakbij’.

– Waar vlakbij? snauwde Dirk. En wie is die Lieselotte?

– ‘Ah, vlak bij de Sioux hé, waar de fuif was van de kring van die van de Pol & Soc. En Lieselotte is onze studiepraeses. Waarom komt gij Petra eigenlijk hier zoeken? Precies of Dylan moet nog iets weten van die trut!’ Ze giechelde.

Brunette wist na veel euhs de straatnaam te geven van het kot van Lieselotte. Het nummer kende ze niet van buiten, maar ze gaf een beschrijving die moest volstaan om het huis te herkennen. Dirk stoof weg, en lette niet op het geclaxonneer van de andere automobilisten die door de wagen van Dirk geblokkeerd stonden. Hij voerde de straatnaam in zijn GPS en reed zo snel hij kon naar zijn bestemming.

Read Full Post »

Stemadvies, maar dan anders.

Ik ben er nu al over aan het nadenken op wie ik moet stemmen, begin volgend jaar. Voor niemand, zal vrees ik de uitkomst van deze denkoefening zijn. In elk geval: laat u vooral niet leiden door deze hoogst persoonlijke interpretatie van het huidige politieke bedrijf, dat vooral gebaseerd is op emotionele overwegingen.

Groen:

Waarom wel? Omdat het de enige partij van betekenis is die voor een belasting is op vermogens (toch tijdens de laatste verkiezingen). En ook wel omdat ze de enige zouden zijn die enkele min of meer links-progressieve accenten zouden kunnen leggen. Ook niet onbelangrijk: Moe Vogels is blijkbaar van het toneel verdwenen (al sluit ik niet uit dat ze achter de schermen nog een belangrijke vinger in de pap te brokken heeft).

Waarom niet? Omdat hun vorige regeringsdeelname écht rampzalig was en ze zich door hun gebrek aan politieke ervaring waarschijnlijk weer zullen laten rollen dat het niet schoon meer is. Erg eigenlijk, dat men zich eerst de ‘politique politicienne’ eigen dient te maken om zich staande te kunnen houden. Ook nog vers in het geheugen: het debacle van Huytebroek (Ecolo) eind vorig jaar.

SP.A

Ik kan eigenlijk alleen maar redenen bedenken om niet op de SP.A te stemmen. Een mens zou van ‘socialisten’ toch mogen verwachten dat ze zich roeren op dossiers zoals Brinks en Fortis, maar het enige dat je hoort is een oorverdovende stilte. En een partij die eerst zijn meest bekwame kracht (in casu Frank Vandenbroucke, en dan heb ik het niet over de wielrenner) uitspeelt als lijsttrekker om die dan genadeloos een mes in de rug te planten, wat moet je daar eigenlijk van verwachten?

In Oost-Vlaanderen zal Freya wel weer haar opwachting maken. Ik beschouw haar niet als het lichtgewicht dat anderen van haar maken, ze lijkt me best verstandig, maar ze bezit toch ook onmiskenbaar het talent om een mens genadeloos te irriteren eigenlijk. Enig krediet wel voor Dirk Van der Maelen, die altijd wel getuigt van grote dossierkennis.

De enige keer dat ik stem op de sossen zal tijdens de gemeenteraadsverkiezingen zijn in Gent, vrees ik.

CD & V.

Euh nee, merci. Ik lust noch Peeters, noch Leterme, noch Schauvliege. Ik heb de indruk dat De Clerck wel één en ander probeert in beweging te krijgen op justitie, maar veel gebeurt er toch niet. Wat ik van Crevits moet denken, weet ik niet goed. Ze verzorgt in elk geval wel haar PR, komt veel in de media, kan het goed uitleggen en ze laat zich niet betrappen op fouten. Het kan nog interessant worden om te zien hoe zij in de ring komt tegen Peeters. Over Vervotte zullen we maar zwijgen, wie is er nu eigenlijk zo dwaas om zijn politieke lot aan dat van Leterme te verbinden. Alsof hij ooit hetzelfde voor haar gedaan zou hebben …

NV-A.

Waarom wel? Omdat Bart De Wever met voorsprong de beste debater is op dit moment. Verstaat de kunst om ingewikkelde dingen op een simpele manier uit te leggen. En ik heb geen probleem om toe te geven dat hij gelijk heeft over een dossier als Brussel, bijvoorbeeld.

Waarom niet? Omdat ik het niet heb voor heel dat nationalistische discours. Omdat ik op ethisch vlak niet conservatief ben, zoals NVA in de persoon van De Wever wel is.

LDD.

Ik kan werkelijk, maar dan ook werkelijk geen enkele reden verzinnen waarom iemand op die partij zou willen stemmen. Tenzij ge vroeger voor het Vlaams Blok stemde en nu nog altijd een extreem rechtse protest stem zou willen uitbrengen. Maar gun die partij toch een stille dood, dat lijkt me het billijkste. Jean-Marie zal er geen boterhammetje minder door moeten eten.

Open VLD.

Waarom wel? Om de fratsen van Van Quickenborne te kunnen blijven uitgesmeerd zien. Blote voeten op Twitter, yihaa!

Waarom niet? Voor al de rest, zeker? En daarbij, er is toch geen geld meer om jobkortingen uit te delen aan de hardwerkende Vlamingen, so why bother?

Vlaams Belang.

Waarom wel? Om hun doodsstrijd net iets langer te rekken. (Euh ja. Sorry, het stond er op voor ik het doorhad, en is in het licht van de gebeurtenissen van deze week misschien ongepast, maar ik heb het dus werkelijk over de partij. Wat Morel overkomt, dat wens ik niemand toe.)

Waarom niet? Omdat het nog altijd een partij is van nazi-klootzakken.

Klein Links (PVDA, SAP, en al die andere groupuscules).

Waarom wel? Omdat het niet slecht is dat er een krachtig echt links signaal zou gegeven worden.

Waarom niet? Omdat ik de hemel op mijn blote knietjes dank dat we niet in een maatschappij leven zoals extreem links die voor ogen heeft.

Read Full Post »

’t Zijn allemaal dezelfde …

Wat denkt ge? Gaan ze er een gedacht van maken voor Nieuwjaar, of zullen ze er nog een paar weken over palaveren? Want dat er verkiezingen aan zitten te komen, dat is nu toch zo klaar als een klontje. Ik peins dat ze ons nog gerust zullen laten tot de drie koningen langs geweest zijn, zodat ze nog op hun gemak hun pakjes kunnen open doen die onder de kerstboom liggen.

Vande Lanotte wil niet meer als De Wever niet stopt met warm en koud te blazen. En de George Clooney van de Vlaamse politiek begint ondertussen aan een rondje ‘hoe profileer ik mijzelf’ om te bewijzen dat van alle politici hij het Vlaamst is. De laatste tijd is de knuffelbeer waar Kris Peeters in bepaalde kringen voor versleten wordt bezig om zichzelf meedogenloos op kap van Joke Schauvliege te lanceren als de nieuwe man binnen de CD&V. Niet dat ik compassie heb met Schauvliege, ze zal voor haar hand- en spandiensten voor Peeters ook wel ruimschoots vergoed worden, maar het toont wel mooi hoe het er aan toe gaat in het politieke bedrijf van het op één na hoogste echelon: je post jouw mannetjes in het kabinet van een onervaren minister (of is het toeval dat net zij haar eigen kabinet niet heeft mogen samenstellen) en laat haar de zwaarste besparingen doorvoeren. En daarna is het terug exit naar de dorpspolitiek voor het meiske Schauvliege (waar ze thuishoort, naar alle waarschijnlijkheid), en Peeters probeert de CD&V zonder al te veel kleerscheuren door de volgende verkiezingen te loodsen.

Ik weet niet wat voor soort mens je moet zijn om de politiek in te stappen, maar een groot ego en narcistische trekjes zullen in elk geval helpen. Er zullen hier en daar wel idealisten tussen zitten die de wereld ten goede willen veranderen, maar ik vermoed dat die al snel zullen afhaken (of afgemaakt worden door hun eigen partijleden) omdat ze zich in de slangenkuil die politiek is niet staande kunnen houden. En onvermijdelijk kom je dan uit bij het cliché dat zegt: si tous les dégoûtés s’en vont, il n’y a que les dégoûtants qui restent.

En is men verwonderd dat een studie aantoont dat ‘de jeugd’ niet geïnteresseerd zou zijn in politiek. Euh ja. Waar zou dat aan liggen? Alsof trouwens het gros van de volwassenen meer geïnteresseerd én beter geïnformeerd zou zijn dan voornoemde scholieren. Misschien, beste politici, groeit de onverschilligheid voor wat jullie boven onze hoofden allemaal beslissen (alhoewel er van beslissen de laatste jaren bijzonder weinig sprake is) door de groteske schouwtoneel dat politiek tegenwoordig is. Allez, wees nu eens serieus: 6 parlementen, is dat nu werkelijk nodig?

Mochten die 6 parlementen ook af en toe nog eens iets presteren dat werkelijk de moeite is, een mens zou al anders piepen. Een hervorming van justitie, zodat politie en parket de zaken efficiënt kunnen aanpakken, bijvoorbeeld. Of een goed & menswaardig asielbeleid uitstippelen, zodat je niet voor het zoveelste jaar op rij gezinnen met kinderen de winterkou in moet sturen, is maar een ander ballonnetje dat ik oplaat. Of een FOD Financieën op poten zetten die uitgerust is om grote fraudeurs op te sporen en aan te pakken. Ik zeg maar iets, hé.

Read Full Post »

Nee.

Soms gaat het niet. Zoals vandaag. En ik weet niet of het dan aan mij ligt (aan wie anders zou het kunnen liggen, eigenlijk), maar dan wordt alles donker. Dan twijfel ik overal aan, in de eerste plaats aan mijzelf. Dan vind ik mij lui en lelijk, en niets waard. Dan kijk ik terug op mijn leven zoals het tot nu toe is geweest, en dan vind ik dat ik er niet al te veel van bak. Veel geblaat, jaja, maar zo weinig wol dat je er geen pulleke uit zou kunnen breien.

Eerlijk gezegd, het gaat al sinds een week of twee op en neer. En dan probeer ik mijzelf wijs te maken dat ik best eens naar de dokter zou gaan, om eens het één en het ander te laten nakijken. Want dat zou natuurlijk het makkelijkst zijn, dat het iets lichamelijk is waar je een pilletje voor kunt slikken of een zalfje op kunt smeren. En dat het dan over zou zijn. Zodat ik zou kunnen doen alsof er verder niets aan de hand is.

Ik doe niets helemaal omdat ik dan niet kan mislukken. Ik stuiter maar van het ene losse einde naar het andere, zonder ooit iets helemaal af te werken. Elke keer als ik denk dat ik mijn beslissing heb genomen en dat ik er nu eens bij zal blijven, verander ik als een windhaan bij 10 Beaufort van richting. Dan is er weer iets anders dat mijn aandacht vraagt of waar ik dringend aan moet beginnen. Het is alsof ik nooit iets zo graag doe, dat ik het wil blijven voortdoen. Behalve dan dat schrijven, maar wat brengt dat op? Een klein handjevol talent is niet genoeg. En al het andere schijn ik te ontberen. Wilskracht, om maar iets te zeggen. En durf, om het leven in de ogen te kijken. Ruggegraat en discipline genoeg om op de tanden te bijten zodat het niet bij mooie praatjes blijft.
Ik ben die dienaar die zijn drie goudstukken door ramen en deuren gooit, en zich zo de toorn van de meester op de hals haalt.

En ik haat mijzelf omdat ik het allemaal weet en het hier allemaal netjes kan opschrijven, maar dat ik er niets aan kan doen. Ik wil voorzichtigjes in een mooi doosje gelegd worden, ingepakt in witte watte. Ik wil dat iemand anders voor mij alles doet wat moeilijk is en lastig en wat mij schrik aanjaagt.

Read Full Post »

Random thoughs on politics.

Het gebeurt niet veel dat ik mij expliciet uitlaat over politiek. Ten eerste omdat het mij allemaal niet zo erg veel interesseert en ten tweede omdat er dan al gauw bittere discussies ontstaan die ontaarden in regelrechte scheldpartijen zonder dat iemand ook maar een greintje begrip kan opbrengen voor het standpunt van de ander. En daar heb ik over het algemeen niet echt veel goesting in.

Hoe lang zitten wij nu eigenlijk al zonder regering? Het lijkt al een eeuwigheid in elk geval. De voorlaatste keer heb ik gestemd voor SLP (ja, Geert, dat was ik) en de laatste keer voor Groen (ja, Wouter, dat was ik). Niet noodzakelijk omdat ik mij zo goed kan vinden in de mannen hun programma, maar gewoon omdat ik niet wil stemmen op partijen die in de regering gaan zitten. Bij verkiezingen in Gent ga ik voor de sossen stemmen, omdat ze met Beke en Termont de laatste jaren erg goede burgemeesters hebben afgeleverd, vind ik. Tot zover het rondje kleur bekennen.

In mijn vriendenkring werd tot de laatste keer ook meestal Groen of Rood gestemd, met hier en daar een liberaal. Maar de laatste keer zijn er toch een aantal mensen die voor N-VA gestemd hebben. Omdat er een staatshervorming moet komen, zo werd dat uitgelegd. Het vrij rechtse programma op economisch vlak dat dikwijls haaks stond op de opvattingen van die mensen, daar werd dan niet over gesproken. Op de één of andere manier is N-VA er in geslaagd om vorige keer de mantra ‘we kunnen niets doen zonder een staatshervorming’ tot Evangelie te verheffen. Maar is dat eigenlijk wel zo? Ik bedoel, we zitten nu eigenlijk al sinds 2007 in een soort apathische impasse die maar blijft aanslepen. Er is nog geen staatshervorming geweest, maar het is niet zo dat de hemel op onze kop is gevallen, toch? Alles blijft gewoon zoals het altijd is geweest …

En ga ik daar eigenlijk gelukkiger van worden, van zo’n staatshervorming? Als lid van de middenklasse die in goede gezondheid is en nog relatief jong (alhoewel) heb ik eigenlijk geen reden tot klagen. Zelfs nu ik een beetje zonder werk zit red ik het best. Mijn familie en mijn vrienden blijven gespaard van grote tegenslagen (hout vasthouden!). Het leven gaat zijn gangetje.

De redenen om een staatshervorming te willen, of een splitsing van BHV lijken me hoe langer, hoe trivialer. Voor die splitsing lijkt de voornaamste reden te zijn dat de Franstaligen in de rand van Brussel arrogant zijn en geen Nederlands willen leren. Ik geloof dat allemaal, maar gaat dat opgelost worden door een splitsing? Zullen al die Franstaligen plots en masse Nederlands beginnen spreken en zich bescheidener opstellen?

En al dat geld dat naar Wallonië gaat dan?? Al dat geld waar de hardwerkende Vlaming verdienste aan heeft en dat verdwijnt in de bodemloze Waalse put? Tja. Ik weet het, dat Walen minder werken dan Vlamingen, dat ze meer op de ziekenkas staan, etc etc. Daar moet zeker iets aan gedaan worden. Probleem is wel dat Wallonië het traditioneel moet hebben van de zware industrie en dat daar sinds de jaren ’70 wel de grootste klappen vallen. Mijnen gesloten, metaalfabrieken gesloten en wat weet ik nog allemaal meer. Het is niet dat een regio zich daar in één-twee-drie van herstelt hé. Maar goed, valabel argument waarschijnlijk onder het motto: ge moet niet smossen met ons geld.
Langs de andere kant: mijn grootvader is één van die Vlamingen die na de oorlog in Wallonië is gaan werken omdat er hier niets te rapen viel. Misschien liggen de kaarten binnen 20 of 30 jaar weer anders, en dan sta je daar schoon te blinken.

Enfin, ik lig daar eigenlijk allemaal niet van wakker als ik eerlijk moet zijn. Waar ik mij wel kan in opwinden, dat zijn zo van die nieuwsfeiten zoals ‘Arcelor Mittal heeft € 496 belastingen betaald’. Of heel die cirque met Electrabel/GDF/Suez. Kijk, ik ben er helemaal voor om ondernemers een beetje ademruimte te gunnen en zo, maar dat is toch te zot om los te lopen? Gij en ik betalen veel meer belastingen dan Arcelor Mittal. En Electrabel is als quasi monopolist gewoon bezig om iedereen veel te veel te laten betalen voor basisvoorzieningen zoals gas & electriciteit. Maar heb je Bart De Wever daar al eens iets over horen zeggen? Ik dacht het niet!

En terwijl ik toch bezig ben: wat voor mietjes zijn dat eigenlijk bij de SP.A?? Keer op keer hebben die gasten kansen te over om op thema’s die leven bij het grote publiek (zoals de bankencrisis, zoals energie, zoals wat er nu gebeurt bij Brinks) en wat doen die? Niets. Hebt gij Caroline de laatste tijd nog iets horen zeggen? Ik niet. Ja, Landuyt, die mag eens komen fulmineren tegen Léonard en Van Gheluwe. En voor de rest: stilte op het rode front. Tenzij dat je wil horen dat Vande Lanotte de laatste tijd weinig heeft geslapen.

En verder: net zoals vorig jaar is er nog altijd geen deftig asielbeleid, met als resultaat georganiseerde chaos en ganse gezinnen met kinderen die moeten leven in omstandigheden die je eerder in Haïti zou verwachten dan in een land dat tot de top tien van de rijkste landen ter wereld behoort. En de kabeljauw geraakt op, in de Noordzee. Net als de tonijn.

Maar hé, wij wachten wel op de staatshervorming die alles komt oplossen.

Read Full Post »

Random thoughts on the job.

Om te beginnen:

Gisteren had ik een sollicitatiegesprek bij een West-Vlaamse textielbaron. Eén van de weinige die nog overblijft, ik weet het. Blijkbaar boert hij niet slecht, want ze zoeken iemand om teksten voor hun website en hun brochures te schrijven. En die iemand moet ook nog het één en het ander afweten van internetmarketing en daarrond een strategisch plan opstellen. Iemand zoals ik dus. Het was een goed gesprek en het zou me verwonderen mocht ik niet verder uitgenodigd worden om mee te doen aan de testronde. Alleen: waarom is het zo moeilijk om iemand aan het verstand te brengen dat schrijven en copywriting best gebeurt in de moedertaal? Natuurlijk kan ik teksten uit het Frans en het Engels vertalen naar het Nederlands (en à la limite ook the other way around), maar er is een verschil tussen teksten vertalen en teksten schrijven. Als je wil, mijnheer de textielbaron, kan ik ook wel een tekstje in het Duits uit mijn mouw schudden (waar heb je anders Google Translate voor, en dat is gratis en al!), maar gelieve dan in geen geval te vermelden dat ik de auteur ben van het gedrocht in kwestie.

Het ergste is eigenlijk dat Vlamingen zelf hypergevoelig zijn in taalkwesties en reageren als een stier op een rode lap op het moment dat ze een duidelijk uit het Frans vertaalde brief in hun bus krijgen, maar investeren in een degelijke vertaling die rekening houdt met de subtiele gevoeligheden van de verschillende taalgebieden? Ho, maar …

Om te eindigen:

Ook gisteren, maar dan in de namiddag ben ik gaan luisteren naar een paar lezingen over Facebook Marketing, georganiseerd door The Reference. Dat is zo’n übercoole & megahippe internetboîte waar een gewone mens zoals ik een beetje ongemakkelijk van wordt, maar het was gratis, dichtbij en ik dacht er iets bij te leren.

Ik zag twee ex-collega’s terug die me wisten te vertellen dat mijn oude functie gewoon niet is ingevuld. En op mijn vraag hoe het vlotte in het vooraanstaand & beursgenoteerd mediabedrijf waar ik vroeger mijn brood verdiende werd er gehumd en met de ogen gerold.

Ik zag hoe stoere binken en coole chicks die alleen een horde onbekenden moesten trotseren zichzelf verborgen achter hun flashy en ultradunne smartphone, waar ze op tokkelden en mee scrolden zodat ze toch vooral niemand moesten aanspreken of aankijken. Ik versta dat niet goed, want dat zijn allemaal reclame-mensen die daar eigenlijk geen probleem mee zouden mogen hebben. Op Twitter zijn het allemaal de grote mannen (of vrouwen), maar eens vragen aan de persoon die naast je zit of staat wat ze ervan vonden, of voor welk bedrijf ze werken en wat ze doen, dat durven ze niet hoor.

En was het interessant, hoor ik u een beetje ongeduldig denken? Ewel, zoals dat gaat op die events, de ene presentatie was al beter en relevanter dan de andere. En de locatie was goed, de koekjes waren erg lekker, maar er schortte hier en daar nog iets aan de organisatie. Er was duidelijk veel te veel volk voor de geboekte zaal, zodat het soms moeilijk was om alles goed te kunnen volgen. En als je een evaluatieformulier laat invullen, zet dan ook ergens een doos waar mensen dat in kunnen deponeren. En laat de deelnemers ook weten of ze de presentaties later ook nog kunnen downloaden of op een andere manier te pakken kunnen krijgen.

Interessante presentatie van Audrey Benoit over hoe luchtvaartmaatschappijen onder druk van ‘social media’ hun aanpak hebben moeten veranderen. Ook de case van de mannen van Design is Dead bleef hangen, maar meer omwille van de gimmick met de baard dan voor de inhoud. Designers zijn het natuurlijk aan zichzelf verplicht om vooral imago uit te spelen, maar dat is daar toch allemaal een redelijk egocentrische boel is mijn indruk dan. Ik stel me dan altijd voor dat mensen die daar werken ’s morgens (of waarschijnlijk meer tegen de middag, op zo’n onwaarschijnlijk cool uur) een outfit kiezen die beantwoordt aan de laatste fashion trends, naar het werk karren met een flashy auto of met een échte Brompton, lunchen in de hipste keet van de stad (enfin, de jongens dan toch, want de meisjes die daar werken zien er onveranderlijk uit alsof hun laatste maaltijd dateert van zeker 6 jaar geleden), koffie pardon, ristretto sippen uit designerkopjes die tevoorschijn komt uit zo’n verchroomde espressomachine die ze uiteraard gratis hebben gekregen van de fabrikant omdat zij nu eenmaal aan top of the foodchain staan. (Ik laat mij soms te veel meeslepen door mijn verbeelding, ik weet het …).

Er was ook een madamtje dat waarschijnlijk veel interessants te vertellen had over plug-ins en hoe je je eigen website social network friendly kon maken, maar ik heb werkelijk niets verstaan. Ik heb nog nooit iemand zo snel horen babbelen (en als West-Vlaamse ben ik het één en het ander gewoon, believe you me). Mocht iemand dat opgenomen hebben, dan zou je dat in slow motion moeten afspelen om daar alsnog iets van op te steken.
Ook de marketing manager van Schweppes ging een beetje de mist in: te langdradig en wat was je boodschap nu eigenlijk? Dat Schweppes geen imago heeft en dat je dat zult oplossen door de zoveelste onnozele wedstrijd te lanceren op Facebook? ‘k Weet het nog zo niet, zulle. (Daarbij, vroeger had Schweppes wel een imago. Hetzelfde als datgene dat ze nu terug proberen te creëren. Ik herinner mij nog advertenties uit de late jaren ’80 die heel mooi waren).

En dan nog iets:

Ik doe het werk dat ik nu doe heel graag, maar soms heb ik toch eens goesting om mijn opdrachtgevers/bazen eens met hun koppen tegen elkaar te slaan. Ik schrijf vorige week een tekst (en een redelijk goeie tekst ook) over een softwarepakket voor groothandelaren. Dat er nog opmerkingen zijn, daar kan ik mee leven. Maar dat er weer gezaagd wordt over het feit dat er uit die tekst niet naar voor komt dat het pakket een add-on is voor NAV 2009, dat hou je toch niet voor mogelijk? Wat kan het die prospect schelen dat dat een add-on is of een vertical van een of ander product van Microsoft? Die wil toch gewoon zo verstaanbaar mogelijk uitgelegd krijgen wat dat softwarepakket doet (of niet doet) en hoeveel het kost?

Read Full Post »

Eastern Promises.

Eastern Promises is typisch zo’n film die ik ergens voor geen geld op de kop tik bij Mediamarkt of Boekenvoordeel, en die ik meeneem louter en alleen omdat de regisseur een mooi palmares heeft en de cast redelijk indrukwekkend is. Dat ik eigenlijk nog nooit van de film heb gehoord en er geen flauw idee van heb waarover die gaat, is van geen tel eigenlijk.
David Cronenberg is de regisseur van ‘The Fly’, ‘EXistenZ’ en het lichtjes geniale ‘A History of Violence’. Viggo Mortensen bewijst in die laatste trouwens dat hij meer in zijn mars heeft dan met een schoon smoeltje de avonturier uithangen in de Lord of the Rings Trilogie.

Ik had dus redelijk hoge verwachtingen gisterenavond toen ik in de zetel plofte en op play drukte. En ik werd beloond met een film die onwaarschijnlijk slecht in beeld werd gebracht, met de slechtste special effects sinds Bela Lugosi de geest gaf, maar ook met een spannend verhaal en slimme plotwendingen. En voor de liefhebbers: je krijgt ook de blote flikker van Mortensen te zien.

Eastern Promises speelt zich af in Londen (met Naomi Watts die mooi Engels spreekt) in de wereld van de Russische maffia. Alle clichés worden uit de kast gehaald: vet aangezette rollende rrrrrrr’en, gelkapsels en veel te grote maatpakken. Dat doet natuurlijk af aan de geloofwaardigheid van het verhaal: ofwel spreken Russische gangsters onder elkaar Russisch, ofwel gewoon Engels. Van dat very bad ingelish with lots of hair erop, that gurts my ears, Mr. Cronenberg.
Veel expliciete geweldscènes ook, maar – zoals ik eerder zei – zo slecht in beeld gebracht dat het bijna lachwekkend wordt. En misschien toch overwegen om een andere leverancier te zoeken voor uw namaakbloed, want nu ligt het er iets te dik op dat het maar voor te spelen is.

Ik ben toch blijven kijken, omdat het verhaal wel blijft verrassen. Het uitgangspunt is simpel: een jonge Russische sterft tijdens de bevalling en laat een dagboek na. De vroedvrouw (Naomi Watts) probeert zo de familie van het meisje op te sporen, en komt zo in aanraking met de Russische maffia en hun praktijken …

We zullen het er maar op houden dat Cronenberg niet echt de meest stabiele en consistente regisseur is, zeker?

Read Full Post »

Over die job in Zaventem.

De aandachtige lezer die niet aan Alzheimer lijdt weet nog dat ik een paar weken geleden iets vertelde over een sollicitatiegesprek. Dat ik dacht dat ik voor een dilemma zou komen te staan. Wel, voorlopig is het nog niet zo ver …

Op 26 oktober rij ik dus 120 kilometer over en weer voor een gesprek van anderhalf uur waarbij ik op de rooster gelegd wordt. Aan het eind van dat gesprek wordt er overeengekomen dat hij mij die avond een case zal doorsturen die ik dan kan uitwerken zodat hij een beter idee heeft van mijn ervaring. Maar dat ze dus wel erg dringend mensen nodig hebben, en wanneer ik eventueel zou kunnen beginnen. De maandag daarop (dus 3 werkdagen later dan afgesproken) krijg ik dan eindelijk een mail met een redelijk beknopte uitleg en twee cases die ik mag uitwerken. Enfin, er is één case die ze mij vragen uit te werken en eventueel een tweede. Maar, zo staat er ook nog in die mail, niet te veel tijd insteken, het is tenslotte nog geen werk maar een selectieprocedure.

Ik zet me dus aan het werk, schrijf netjes die ene case uit in de hoop dat het is wat hij ervan verwacht, want erg veel randinformatie is er niet. Een week later krijg ik feedback: er ontbreken nog wat elementen en of ik zo vriendelijk zou willen zijn die aan te vullen, voor die en die datum. En of ik ook toch nog die andere case wil uitwerken. En dat hij mij de dag daarop zal bellen om alles te bespreken.

Een week later (gisteren dus): een mailtje om te zeggen dat hij niet heeft kunnen bellen (no shit, Sherlock??), maar dat ik alles tegen vanavond mag doorsturen en dat hij mij dan tegen het einde van de week de feedback bezorgt op beide cases …

Euh ja. Thanks, but no thanks.

Read Full Post »

Bad Lieutenant – Abel Ferrara.

Ik zag deze film de eerste keer ergens in 1995, of iets daaromtrent. Gisteren de derde of de vierde keer. En die blijft goed. Eigenlijk weet ik niet goed of ik ook ander werk van Ferrara zag, maar Wikipedia leert me dat al zijn films een beetje in hetzelfde genre zijn en hij wordt vergeleken met Martin Scorsese.

Keitel speelt op magistrale wijze (en het woord magistraal is écht wel op zijn plaats) een flik die ten onder gaat aan drank, drugs en gokschulden. Eén van de zaken die hij als politie-inspecteur moet oplossen is de verkrachting van een non, die erg expliciet in beeld gebracht wordt (de verkrachting, niet noodzakelijk de non). De non weigert de namen te geven van haar aanranders, omdat ze de jongens al vergeven heeft. Daardoor dreigt Keitel de beloning die is uitgeloofd voor het arresteren van de daders mis te lopen.

Veel verder gaat de plot niet, maar in lange scènes portretteert de regisseur de ‘Bad Lieutenant’, hoe hij door de stad zwerft en zich te buiten gaat aan massieve hoeveelheden drugs, in een nooit geziene variatie. Hij neukt, hij drinkt en hij probeert door steeds hoger in te zetten zijn schuldenput te dempen. Het onderzoek naar de verkrachting die hem regelmatig de kerk doen binnenstappen, brengt uiteindelijk de catharsis te weeg.

Ferrara is een typische cultregisseur, die zich nooit naar de Hollywoodconventies heeft willen schikken. Hij werkt met minimale budgetten, en brengt ongegeneerd de rauwe kant in beeld. Misschien is hij ook wel wat ondergesneeuwd geraakt door het succes van Tarantino, alhoewel het eigenlijk om twee verschillende stijlen gaat. Bij Tarantino is er humor en burlesque, Ferrara registreert ongenadig, er is geen glamour. Enkel de naakte mens.

Read Full Post »

I-phone, I-pad en ecocheques. (Brief aan de Sint).

Aan al de mensen die hier terecht komen via de zoektermen ‘I-phone + ecocheques’ (of een combinatie daarvan): in principe kun je dus geen I-phone betalen met ecocheques. Maar je kunt het altijd eens proberen bij één of andere sjoemelaar. Wat je wel kunt kopen met je ecocheques is verf. Geen plakkaatverf, maar het soort waar je je muren of je plafond verft. Zowel in de Hubo als in de Brico mag je zonder problemen het hele bedrag met ecocheques betalen, wat ik dus onlangs deed. Bij Heytens ging ik behangpapier halen, maar daar aanvaarden ze nog geen ecocheques. Verder wel prima bediend geweest: de ongeopende rollen die ik te veel had gekocht mocht ik terugbrengen en ik kreeg netjes mijn geld terug. Ik verwachtte me aan van die halfslachtige formules met aankoopbonnen en meer van die ongein, maar het was dus handje contantje.

Zelf loop ik nog altijd rond met een voorhistorische Nokia, gewoon omdat ik nog altijd geen geld op overschot heb om me zoiets te permitteren. Het is niet dat ik aan grond zit of zo hé, maar mijn werksituatie is nog altijd redelijk onzeker en dan wil ik geen geld uitgeven aan zo’n hebbeding. Mijn oude telefoon werkt nog prima, dus ik heb het niet ‘nodig’.

Op het werk zat er onlangs iemand een boek te lezen op een Kindle. Het was de eerste keer dat ik er eentje zag, maar dat was genoeg om er ook een te willen. Het scherm zag er zo ‘papierachtig’ uit, echt aangenaam om te lezen. Maar toen ik met het nieuws dat ik een Kindle wou thuiskwam, werd er doodleuk gezegd dat ik me dan beter een I-pad aanschafte. Dus nu weet ik het even niet, want € 500 voor een I-pad vind ik ook wat veel.

Read Full Post »