Sint-Juttemis.

Ik sta onder de douche. Ik boen mijn gezicht grondig met een diepreinigende kleurloze gel, voor wat het ook weer waard is. In mijn hoofd overloop ik het lijstje van dingen die me nog te doen staan. Het lijstje raakt nooit afgewerkt, het is een eeuwigdurende Tetris van taken in dagen duwen. Op het einde van elk etmaal de verwondering over hoe weinig een mens gedaan krijgt. Enige uitzondering op de regel is geld uitgeven. De hoeveelheid geld die je door de vingers kan vlieden op een dag is omgekeerd evenredig aan het werk dat je verzet krijgt.

Ik droog me af, merk de grijze haren op die steeds massaler door het bruin heen komen piepen. De flacon haarverf in de kast vergaart ondertussen stof en ik vergat in het warenhuis weer eens een product om mijn droge punten presentabel te maken. Mijn gemakkelijke broek zit in de was en ik rommel in de verhuisdozen tot ik een acceptabel alternatief vind. Ik wring mijn kont in die tien jaar oude jeans met wijde pijpen en omdat het nog lukt ook kan ik hopen door al dat gesjouw van de afgelopen weken toch een kilo of twee te zijn kwijtgeraakt. Gisteren heb ik geslapen tot half tien, en het is voor de eerste keer in lange maanden dat ik niet geplaagd wordt door vervelende en allesoverheersende hoofdpijnen. Het is moeilijk om daar geen oorzakelijk verband in te zien met mijn verhuis.

Ga ik vandaag nog eens naar het containerpark of wacht ik tot morgen?Ik moet in elk geval nog boodschappen doen en koken. Ik zou naar die voorstelling van een oude Tsjechische prent willen gaan in de Academie. De decadente luxe van op een ordinaire donderdagnamiddag met een handvol andere liefhebbers met tijd in het donker te zitten en een trage film op je te laten afkomen. Daarna zal mijn dochter thuiskomen met haar belevenissen en haar eeuwige klacht dat ze het te koud heeft. Gisteren was ze een donderwolk, vandaag kan anders zijn.  De afwas stapelt zich op in de keuken en ik zit al over de helft van mijn verlof. Schiet er nog een dag over om onbekommerd te schrijven? Nee, niet deze stukjes. Dit zijn opwarmertjes, loslopertjes, de voorbereiding op het echte, doordachte werk. Er zit een verhaal klaar dat al half op papier staat. Al weken trouwens. Om het af te werken heb ik enkele uren nodig zonder bekommernissen, zonder stoorzenders, zonder dat andere dingen mijn aandacht opeisen.

Eergisteren werd ik nog eens op de gebruikelijke scheldpartij getrakteerd. Slechte moeder, aandachtshoer, dikke en vette nietsnut. Hetzelfde grijsgedraaide plaatje van de afgelopen drie jaar. De ene keer schrijf ik het toe aan een pathologie, de andere keer aan verveling en de macht der gewoonte. Misschien bestaat er geen verschil tussen die twee. De spelfouten geven aan het hatelijke discours ongewild een ietwat komische dimensie. De manier waarop mijn belager zich probeert te vermommen is kinderlijk. Het doet denken aan het spelletje waarbij peuters de handen voor de ogen slaan en ‘zoek mij!’ roepen. Volwassenen spelen het spelletje mee, omdat dat nu eenmaal zo hoort.

Read Full Post »

Moeder, waarom lezen wij?

In  een van de eerste afleveringen van ‘Het Geslacht De Pauw’ laat Bart zijn boekenkast geregeld aanvullen door iemand die daar verstand van heeft. Niet dat het personage uit ‘Het Geslacht’ van plan is die boeken ooit te lezen, het is vooral de bedoeling om bezoekers en TV-kijkend Vlaanderen te imponeren omdat de ‘juiste’ boeken op het schap staan. Van de hipste werken leert hij ook een korte samenvatting van buiten om mee te kunnen uitpakken op incrowd feestjes. Zijn vrouw moet hem overhoren, zodat hij zeker niet door de mand valt op het moment dat hij onder collega’s de pseudo-intellectueel probeert uit te hangen. Uiteindelijk mislukt de opzet natuurlijk pijnlijk.

De tijden tollen rond. Vandaag nemen we shelfies van onze boekenplanken om op Instagram te zetten, of we zouden dat moeten doen. Shelfies parodiëren de selfies, de zelfportretten waarmee we onszelf bevestigen als middelpunt van de wereld. Alfa en Omega van ons bestaan. Een God in het diepst van onze gedachten. Een personencultus rond onszelf en dat terwijl het begrip ‘narcisme’ uit de nieuwste editie van de DSM is verdwenen. Wat vroeger ziekelijk was is nu de norm (en dus normaal). En ook het omgekeerde is waar, maar daar gaat het hier niet om.

Moeder waarom lezen wij? Moeder, waarom hebben we iemand nodig die ons bij ons handje pakt en door de wereld leidt, ook als het een boekenwinkel is? We zijn met zijn allen blind van angst en we leggen ons lot in de handen van een kreupele strompelaar die roept dat hij, hij wel!, de weg zal wijzen. Net zoals Bart De Pauw (het personage, niet de man) willen we niet gezien worden in de verkeerde boekhandel  aan de verkeerde kant van het plein met het verkeerde boek in de hand. We willen ons bezoek kunnen ontvangen met het juiste boek achteloos opengeslagen op tafel. Het laatste van het laatste, het nieuwste van het nieuwste en dat alles op het juiste moment. We lezen niet meer voor onszelf of voor het eigen plezier. We lezen voor de ander en om onze grootstedelijke identiteit te benadrukken. Kijk eens, wij zijn mee! Met ons kun je klappen want wij weten wat er in de wereld gebeurt. Voor elk boek dat gelezen is ligt er een nieuwe uitgave op ons te wachten in de boekenbelevingswinkel. De Onafhankelijke Boekhandel met de Alwetende Boekhandelaar als nieuwe place m’as tu vu in de stad. De kwaliteit van de koffie primeert en we krijgen het gevoel tot een select clubje te horen van verlichte intimi.

Moeder waarom lezen wij in de vorm van ‘challenges’ en uitdagingen? We tellen pagina’s en werken om ter snelst een lijstje af. We vragen ons niet meer af wie wat leest maar hoeveel. Wat we lezen, dat weten we. Iedereen hetzelfde namelijk. Knausgard, Murakami, Stoner van John Williams. Brijs en Lanoye. Starbucks en McDonald’s. Wie leest nog een Tsjech, een Rus of en Pool? Een Fransoos of een Spanjaard? Een vrouw of een Zuid-Amerikaan? Een dichter of een essay?

We hebben het lef niet meer te verdwalen of ons te vergissen. We zijn bang voor onszelf te beslissen en afgerekend te worden op onze keuzes. We zijn zoekend en dwalende, blatende schapen in het donker gelijk.

Enter: the horse.

 

Read Full Post »