I don’t want to talk about it.

Autorijden in het buitenland, waar het landschap ruw wordt en de wegen nauwelijks aangelegd. Klimmend langs steile bergflanken de paardenkracht van de huurwagen voelen. Het wordt pas leuk als het een beetje moeilijk gaat, de motor brult en je moet schakelen en terugschakelen tot je boven bent. Ondertussen hopen dat er geen tegenligger komt die je tot onuitvoerbare manoevers dwingt. Dan dalen tot je oren ervan ploppen. Ik ben veel liever onderweg dan aangekomen.

De radio murmelt op de achtergrond, een onverstaanbare presentator kondigt melige hits aan uit je jeugd. Dat versterkt het gevoel niet enkel in een ander land te zijn, maar ook in een onontdekte tijszone of een nieuwe dimensie. Het lijkt alsof je altijd al hier was, en voor altijd hier zult blijven. Elke reis is een nieuwe Toverberg. De zee is altijd blauwer, de groenten smakelijker, het vlees sappiger en de mensen vriendelijker. Ik geef mijn geld uit alsof ik een miljonair ben.

Plots de droeve stem van Tracey Thorn. De enige vrouw ter wereld die een zin als ‘And I miss you / Like the desert miss the rain’ geloofwaardig doet klinken. Deze keer covert ze met haar lage klagende stem een nummer dat ik ken in de versie van Rod Stewart. I don’t want to talk about it / how you broke my heart / If I stay here just a little bit longer, ….

In dit licht zien de dingen er anders uit, in de hitte neemt de werkelijkheid andere vormen aan. Nieuwe geuren, plaatsen, gezichten, smaken, vormen verblinden mijn zintuigen, maken me euforisch, roekeloos.

Ik gebruik een reddingsboei voor ik kopje onder ga.

Read Full Post »

Portugal.

De wind tuimelt hier over het land. Ik word er wakker van, ’s nachts, als ik in de tent slaap. Het is niets, bedenkt mijn brein nog net voor ik weer in mijn dromen duik. De grond hier is hard, droog en ondoordringbaar tenzij door hard labeur. Alle tinten rood, vuil roze, provocerend brons, roestbruin. Boompjes, struiken, planten, …. Alles lijkt tegen de aarde aan te schurken, blijft laag om zich tegen de zon te verweren. En toch is alles groen, alsof vlak onder de oppervlakte rijkelijk levengevend water stroomt. Je kunt je hier de regen zo niet voorstellen.

Aan de kust clusters hoogbouw. Smakeloze gevangenissen voor toeristen die er om vragen uitgeschud te worden. Op het strand een schaamteloze parade wit uitpuilend vlees en lelijke tatouages. Het contrast van he Engelse gesnauw en het zangerige Portugees. In het binnenland charmante stadjes, steegjes die omhoog kronkelen, spekglad geplaveid met witte kasseitjes. Een Moors kasteel met daarnaast triomfantelijk een kerk. Politie agenten strak in uniform en zo glad geschoren dat ik de neiging heb om mijn hand uit te steken en hun kaken te strelen. In vlekkeloos Engels legt een van hen me uit waar ik heen moet.

Een vakantie, een reis wordt dikwijls getekend door het boek dat je leest onderweg. Het is De Scherpschutter van Stephen King, het eerste deel van de cyclus van De Donkere Toren. Terwijl de temperatuur overdag klimt tot 35 graden, lees ik hoe King de meedogenloze hitte van een vreemde woestijn beschrijft. Een vreemde overlapping, mijn lippen barsten, hoe veel ik ook drink.

Ik word constant omringd door een zoet, subtiel aroma. Hier groeit nootmuskaat aan de bomen, er zijn velden vol lange rijen sinaasappelboompjes. Op de meest onmogelijke plekken, de berm van de autostrade bijvoorbeeld, plots een uitbarsting van bloemen in felle kleuren. Een palm vol dadels, bougainvillea’s zoals in de romans van Marquez.

Mijn huis lijkt zo ver weg, alsof het in een andere tijd ligt.

Read Full Post »