De Tijdloze Vrouwen, Dames en Meisjes

De Tijdloze – de jaarlijkse top 100 van Studio Brussel – kampt met een acuut gebrek aan vrouwen, dames en meisjes. Amy Winehouse staat er 1 keer in, Sinead O’Connor met Troy en dan nog 2 maal Fleetwood Mac. Alle andere nummers, daar komt geen vrouw aan te pas. Hoog tijd dus voor verandering. Ik heb een lijstje samengesteld: 100 nummers door muzikale madammen zodat je je top drie kunt laten bevolken door minstens 1 vrouw. Alfabetisch gerangschikt. Aanvullen mag via de commentsectie. Of op Twitter via de hashtag #tijdlozevrouwen

En ja, ik weet dat het nog veel te vroeg is, maar ik ben nu ziek en heb weinig om handen. En tegen de tijd dat het weer tijd is om te stemmen voor editie 2017 hebben we genoeg materiaal om ervoor te zorgen dat er meer vrouwelijke artiesten in De Tijdloze staan.

Oh ja, en voor de mensen die klagen over One Hit Wonders: Three Doors Down staat er al jaren in.

Update: er is ondertussen een Spotifylijst.

1	Adèle	Rolling in the Deep
2	Adèle	Someone Like You
3	Adèle	Set Fire to the Rain
4	Alabama Shakes	Don’t Wanna Fight
5	Amatorski	Come Home
6	Amy Winehouse	Rehab
7	Amy Winehouse	Valerie
8	An Pierlé	Mud Stories
9	Ann Christy	De Roos
10	Ann Christy	Dag Vreemde Man
11	Anne Clarck	Our Darkness
12	Anne Clarck	Sleeper in Metropolis
13	Anouk	Nobody’s Wife
14	Aretha Franklin	Respect
15	Aretha Franklin	I Say A Little Prayer
16	Babes in Toyland	Sweet ’69
17	Beyoncé	Crazy In Love
18	Beyoncé	Run The World (Girls)
19	Beyoncé	Freedom
20	Billie Holiday	Strange Fruit
21	Billie Holiday	All of Me
22	Björk	Army of Me
23	Björk	Human Behaviour
24	Blondie	Denis Denis
25	Blondie	Heart of Glass
26	Blondie	Call Me
27	Blondie	Rapture
28	Breeders (The)	Cannonball
29	Diana Ross	Upside Down
30	Dolly Parton	Jolene
31	Dolly Parton	9 to 5
32	Dusty Springfield	Son of A Preacher Man
33	Erykah Badu	On & On
34	Erykah Badu	Phone Down
35	Fiona Apple	Criminal
36	Florence And The Machines	Dog Days Are Over
37	Florence And The Machines	Shake It Out
38	France Gall	Il Jouait Du Piano Debout
39	France Gall	Ella, ell l’a
40	Garbage	Stupid Girl
41	Garbage	Only Happy When It Rains
42	Garbage	Paranoid
43	Grace Jones	I’ve Seen That Face Before
44	Grace Jones	Slave To The Rythm
45	Grace Jones	Pull Up To The Bumper
46	Heather Nova	Walk This World
47	Hole	Celebrity Skin
48	Hole	Malibu
49	Hole	Miss World
50	Intergalactic Lovers	Islands
51	Intergalactic Lovers	Fade Away
52	Janelle Monae	Yoga
53	Janis Joplin	Me and Bobby McGee
54	Janis Joplin	Mercedes Benz
55	Janis Joplin	Piece of my Heart
56	Jo Lemaire	Je Suis Venue Te Dire
57	Jo Lemaire	La Nuit Te Ressemble
58	Joni Mitchell	Big Yellow Taxi
59	Kristin Hersh	Your Ghost
60	L7	Pretend we’re dead
61	Lady Gaga	Pokerface
62	Lady Gaga	Bad Romance
63	Lauryn Hill	Doo Wop (That Thing)
64	Lauryn Hill	Everything is Everything
65	Lianne La Havas	Green & Gold
66	Lorde	Royals
67	Madonna	Holiday
68	Madonna	Get Into The Groove
69	Magnapop	Lay It Down
70	Magnapop	Merry
71	Nina Simone	Feeling Good
72	Nina Simone	My Baby Just Cares For Me
73	Patricia Kaas	Mademoiselle Chante Le Blues
74	PJ Harvey	Down by the Water
75	PJ Harvey	Let England Shake
76	PJ Harvey	50 ft Queenie
77	Pretenders	Don’t Get Me Wrong
78	Rihanna	Man Down
79	Rihanna	Umbrella
80	Rihanna	Work
81	Roisin Murphy	Overpowered
82	Roisin Murphy	Ruby Blue
83	Sade	Smooth Operator
84	Sade	No Ordinary Love
85	Selah Sue	Alone
86	Selah Sue	Raggamuffin
87	Siouxsie and the Banshees	Hong Kong Garden
88	Siouxsie and the Banshees	Christine
89	Skunk Anansie	Weak
90	Skunk Anansie	Hedonism
91	Sugarcubes (The)	Hit
92	Throwing Muses	Bright Yellow Gun
93	Tina Turner	What’s Love Gotta Do With It
94	Tina Turner	Proud Mary
95	Tori Amos	Cornflake girl
96	Trixie Whitley	Breathe You in My Dreams
97	Trixie Whitley	I’d Rather Go Blind
98	Vaya Con Dios	Nah Neh Nah
99	Vaya Con Dios	Don’t Cry For Louie
100	Yasmine	Porselein

Read Full Post »

De waardigheid van de lekkerste mama.

Tussen al die katholieke hoogdagen in mei en in juni – waar we dus ook al onze verlengde weekends aan te danken hebben – mogen we ook de verjaardag van de patroonheilige van de bloemenwinkels en ontbijtmanden niet vergeten. Die valt namelijk toevallig op moederdag. Tweede zondag van mei naar het schijnt en de dag dat moeders overal te lande (behalve in Antwerpen en in de Kempen) in bed blijven liggen tot hun kinderen hen een snoteitje en aangebrande toastjes op bed komen brengen en daarna met veel bewonderende blikken schattige knutselwerkjes in ontvangst nemen.

Q-music wil komaf maken met het wat oubollige imago van die moederkesdag door op zoek te gaan naar de ‘lekkerste mama’ van Vlaanderen. Vergis u echter niet: het is niet zo dat jonge moeders flesjes afgekolfde melk mogen opsturen die dan door specialisten als Sergio Herman en Peter Goossens op textuur en smaak beoordeeld zullen worden. Neen, met de ‘lekkerste mama’ wordt hier wel degelijk  de relatief recent ontdekte diersoort de ‘MILF’ bedoeld. Verspreidingsgebied: voornamelijk de US of A, maar sinds enkele jaren wordt deze species ook gesignaleerd in Europa. Haar bestaan wordt voornamelijk gedocumenteerd in gespecialiseerde vakbladen die we ook wel ‘de boekskes’ noemen.

De Mother I’d Like to Fuck dus, want niets toont zoveel appreciatie voor een vrouw als haar laten weten dat je haar wel eens zou willen bestijgen. Dat je geen ‘nee’ zou zeggen (knipoog), en als die het mij twee keer zou vragen, dan is het omdat ik haar de eerste keer niet goed niet verstaan heb (nog een knipoog).  Of zoals een collega me ooit liet weten bij het ontwaren van een bijzonder fraai exemplaar op een vakbeurs: als ik daarop zou mogen, ik neem mijn boterhammendoos mee, want ik kom er de eerste twee dagen niet af. Etc, etc.

De hoofdprijs die de lekkerste mama van Vlaanderen is geen gesigneerd exemplaar van het moederdaganthem bij uitstek ‘Maaaaahmaaaaaaaa, je bent de liefste van de hele weeeeeeeeeeeereld’ door Heintje. Wel een shoppingbudget van 10.000 € en een covershoot voor P-Magazine. (Oh, P-Magazine! Zijn opiniërende hoofdredacteurs met hun steeds genuanceerde en vernieuwende inzichten! Zijn gestaag dalende oplagecijfers!).

Om duidelijk te maken wat dat nu precies is zo’n lekkere mama heeft Q-music een passend campagnebeeld gekozen. Blank, slank en zonder broek. Wel met hakken, een beetje wallen onder de ogen, een kapsel dat nog wat werk kan gebruiken en een kleuter die – als dat zou kunnen natuurlijk – nog aan mama’s rokken hangt. Dat van die zonder broek intrigeert mij wel. Verwacht die mama 10.000 € te winnen en daarmee over te gaan tot de aanschaf van een broek? Is het een nieuwe modetrend waar ik nog niet van afweet? Hebben we te maken met een ploetermoeder die in hectiek van haar bestaan vergeten is dat ze onder haar zalmroze topje ook nog iets anders moest aantrekken? Over dat topje gesproken: schoon model, maar ik weet niet of het wel helemaal haar kleur is. Nu ja, ik ben geen specialist in die zaken moet ik ruiterlijk toegeven.

Op de sosjiaale mediakanalen die ik frequenteer werd er ook driftig gespeculeerd over het ontbreken van die broek. En er werd lekkere mama’s die bikinifoto’s postten in de hoop de hoofdprijs in de wacht te slepen aangemaand tot het tentoonspreiden van enige ‘waardigheid’. Aaah, waardigheid. Het magische begrip dat vrouwen al sinds het begin der tijden en bijna overal ter wereld laat voelen dat ze vooral niet buiten de lijntjes mogen kleuren. Dat ze zich niet mogen presenteren als seksuele wezens of althans niet zonder dat er één of andere manier van bestraffing volgt, gaande van eremoord tot sociale verbanning want jij bent een slet. Ik heb ooit zelfs – in de nasleep van Femme de la Rue – ergens mogen lezen dat vrouwen ‘waardig’ moeten reageren op die voortdurende straatintimidaties. Waardig betekent: slik het in, toon geen emoties en loop in de pas. Waardigheid is de leiband van de moraliteit die naargelang de omstandigheden kan worden gevierd of met een ruk aangehaald wordt. Waardig betekent blijkbaar ook: poseer als jonge moeder niet in bikini, want dat is per definitie denigrerend.

En omdat je een moeder natuurlijk het hardst kunt treffen via haar kinderen werd er ook nog een ‘wat zullen de klasgenootjes van die jonge mama’s wel niet te zeggen hebben en ocharme die bloedjes van kindjes die nu gepest zullen worden omdat die mama stout is geweest’.

Dat soort geniepige ‘waardigheid’ kan mij gestolen worden eigenlijk. Als ik er het lijf voor had, ik stuurde uit pure balorigheid direct een paar bikinifoto’s naar P-magazine.

Fuck your morals.

Read Full Post »

We komen allemaal van Mars.

Vrouwen kunnen niet parkeren. Mannen zijn nu eenmaal beter in wiskunde en wetenschappen. En volgens bepaalde bestsellers komen  vrouwen zelfs van Venus, mannen van Mars en is communicatie tussen beide seksen bijna onmogelijk. Cordelia Fine, neurowetenschapper en doctor in de pyschologie, maakt in haar boek ‘We komen allemaal van Mars’ brandhout van dat soort stellingen en noemt het ronduit ‘neuroseksisme’.

Op 19 september gaf Cordelia Fine aan de KUL een lezing onder de titel: ‘Women and Men are from Earth: The real science of sex differences’. (Vrouwen en mannen komen van Aarde: de echte wetenschap over sekseverschillen). Daarin gaat Fine dieper in op de basisstellingen van haar boek en vertelt ze meer over haar kritische positie ten opzichte van de conclusies die neurowetenschappers trekken op basis van neurologisch onderzoek dat tegenwoordig vooral gebeurt door het afnemen van fMRI’s (brainscans).

Populaire literatuur over sekseverschillen.  

Toen Fine als ouder van 2 kinderen zelf een aantal populaire boeken begon te lezen over opvoeden (o.a. Why Gender Matters: What Parents and Teachers Need to Know about the Emerging Science of Sex Differences door Leonard Sax) werd ze getroffen door beweringen zoals ‘nieuw wetenschappelijk onderzoek heeft nu onomstotelijk aangetoond wat we al langer dachten, namelijk dat het mannelijke en het vrouwelijke brein intrinsiek van elkaar verschillen’. Mannen en vrouwen zouden op een heel andere manier informatie en talige impulsen verwerken. En die vaststelling zou dan weer moeten leiden tot verklaringen over waarom vrouwen nu eenmaal niet zo goed presteren in pakweg wiskunde en waarom het voor mannen quasi onmogelijk spreken is over hun gevoelens of wat hen bezighoudt.

Alleen, zo bewijst Fine in haar boek, is het wetenschappelijk onderzoek dat dergelijke intrinsieke verschillen blootlegt helemaal niet zo consistent als de populaire literatuur beweert. Kort gezegd: boeken zoals ‘Vrouwen komen van Venus, Mannen komen van Mars’ mogen dan wel aangenaam zijn om te lezen, u hecht er best niet al te veel geloof aan (om niet te zeggen: helemaal geen).

Onderzoek.

Maar waar komen al die publicaties dan vandaan? Waarom worden we de laatste jaren overspoeld met studies over hoe verschillend mannen en vrouwen wel niet van elkaar zijn, hoe ze anders denken, voelen en zich dus helemaal anders gedragen? Is daar dan helemaal niets van waar?

Fine verwijst tijdens haar lezing naar een studie die in 1995 in het befaamde wetenschappelijke tijdschrift Nature verschijnt en die één van de eerste is die rapporteert over de verschillende manier waarop mannen en vrouwen informatie verwerken. Voor die studie worden 19 mannen en 19 vrouwen aan 3 verschillende taken onderworpen terwijl er ondertussen scans van hun breinen worden genomen. Voor 2 van de taken worden geen verschil vastgesteld in de manier waarop beide geslachten informatie verwerken. Voor de andere taak worden kleine verschillen gerapporteerd, dus daarover wordt uitgebreid bericht.

En dat is een trend die sindsdien enkel is versterkt: studies die geen of zeer weinig verschillen aantonen worden ofwel niet gepubliceerd en liggen in het beste geval stof te vergaren in allerlei archieven. In het zeldzame geval dat zo’n onderzoek wel gepubliceerd raakt krijgt die uiteraard niet dezelfde aandacht als weer eens een studie die schreeuwt hoe zeer mannen en vrouwen van elkaar verschillen, laat staan dat deze doorsijpelt naar de populaire pers en zich zo nestelt in het bewustzijn van mensen.

Gelijkenissen worden dus onder de mat geschoven en de eventuele verschillen die in sommige studies – dikwijls op zeer kleine testpopulaties en met dus veel kans op toevalstreffers – worden breed uitgesmeerd. (Volgens Fine zijn tot 75% van de onderzoeken die op verschillen wijzen uitgevoerd op te weinig testpersonen).

Ons beeld over de zogenaamde verschillen tussen mannen en vrouwen is dus niet enkel gestoeld op dubieus onderzoek maar wordt ook nog eens versterkt doordat er niet bericht wordt over de vele studies die geen significante verschillen aantonen. Meta-onderzoek (een onderzoek dat alle onderzoeksresultaten over een bepaald onderwerp groepeert en bestudeert) is trouwens zeer duidelijk: er is geen verschil in de manier waarop een ‘vrouwelijk’ en een ‘mannelijk’ brein talige informatie verwerken.

Conclusies.

Een ander heikel punt in de wetenschappelijke methodiek die gehanteerd wordt is de manier waarop de sprong gemaakt wordt van de constatering van een bepaald feit naar de conclusie die er aan wordt vastgemaakt. Zo wordt de algemeen aanvaarde (en foute) stelling dat hersenen van mannen gemaakt zijn om zich te focussen op 1 enkel probleem en dat die van vrouwen zich meer concentreren op de globaliteit van de dingen nogal vaak in het geweer gebracht om de ‘natuurlijke’ aanleg van mannen voor wiskunde en wetenschappen te verklaren. Terwijl het net zo logisch zou zijn om te stellen dat een brede kijk op de dingen – wat dan weer een exclusief vrouwelijke insteek is blijkbaar – evenzeer in aanmerking komt als kwaliteit om wetenschappelijke problemen te benaderen.

Het gaat zelfs zo ver dat studies die een totaal verschillend testresultaat hebben, toch tot dezelfde conclusie komen. De prefrontale cortex is bijvoorbeeld het gedeelte in het brein dat verantwoordelijk wordt geacht voor emotionele controle. Er zijn studies die aantonen dat in geval van emotionele stress mannen meer activiteit hebben in dat gedeelte, andere studies bewijzen hetzelfde voor vrouwen en nog andere studies rapporteren geen verschil. De conclusie in elk van die gevallen was wel dezelfde: mannen zijn beter in staat dan vrouwen om hun emoties onder controle te houden.

Hoe toevallig! En dat heeft natuurlijk niets te maken met het heersende discours over vrouwen die emotionele kippetjes zijn die niet in staat zijn om het hoofd koel te houden op momenten dat het er op aankomt rationele beslissingen te nemen.

Aangeboren.

Een denkfout die bovendien vaak voor komt is de aanname dat bepaalde fenomenen die in de hersenen aangetroffen worden per definitie aangeboren zouden zijn. Onze hersenen zijn bij de geboorte lang niet volgroeid, en het is geweten dat bepaalde verbindingen tussen de twee hersenhelften (zoals het corpus callosum bijvoorbeeld) sterker worden onder invloed van opvoeding en andere prikkels. Hoe kinderen gesocialiseerd worden heeft invloed op de hersenontwikkeling. Bij die socialisatie hoort ook de voortdurende confrontatie met stereotypes over gender zoals ‘meisjes zijn niet goed in wiskunde’ of ‘jongens huilen niet’. Veel meer dan aangeboren verschillen in de hersenen beïnvloeden dergelijke denkbeelden wel degelijk het denken en het gedrag van jongens, meisjes, mannen en vrouwen.

Uniek.

Zijn er dan helemaal geen verschillen tussen mannen en vrouwen, hoor ik u al denken? Wees gerust, die zijn er. Alleen zijn ze veel miniemer dan wordt aangenomen en zijn de gelijkenissen veel groter, zo wijst wetenschappelijk onderzoek uit. Elk mens is een uniek individu, met een even unieke set aan karaktertrekken waarvan er sommige als ‘vrouwelijk’ bestempeld kunnen worden en andere weer als ‘mannelijk’. Mensen verschillen van elkaar, veel meer dan dat er sekse-onderscheid is.

Cordelia Fine.

Voor mensen die het nog niet deden: het boek ‘We komen allemaal van Mars’ (de vertaling van ‘Delusions of Gender’) is een absolute aanrader voor wie meer wil weten over dit razend interessante onderwerp. Het is bovendien een verademing omdat het je in staat stelt in het verweer te gaan tegen de immense hoeveelheid onzin die erover verschijnt onder titels zoals ‘uw man begrijpt u niet, maar hij kan er niets aan doen’ of ‘waarom vrouwen jaloers zijn’.

Daarnaast is Cordelia Fine een aangename spreker, die er moeiteloos in slaagt haar publiek te boeien en daarbij – hoe onvrouwelijk – de nodige portie humor niet schuwt.

Read Full Post »

Ludiek.

Sommige mensen vinden fietsen leuk. Ik zal het verder niet hebben over deze ziekte die we ooit zullen terugvinden in het handboek van psychische afwijkingen DSM genaamd onder het hoofdstuk ‘bizarre parafilieën’, dat is dan voor een andere keer. Voor die fietsfanaten die hun stalen ros niet na afloop van elke rit aan een minutieuze poetsbeurt onderwerpen heeft de groene Staatssecretaris voor Mobiliteit en Gelijke Kansen Bruno De Lille een fijne actie bedacht: wie wil mag op de autoloze zondag in Brussel zijn fiets laten wassen door babes in bikini’s. En voor de volledigheid zullen er ook hunks zijn in lelijke shorts. Want Gelijke Kansen betekent natuurlijk ook: laten we naast vrouwen ook mannen objectiveren. Laten we ook jongens massaal wijsmaken dat je enkel ‘sexy’ kan zijn of meetelt als je jong, slank en blank bent en je suf traint op zoek naar afgetekende buikspieren. Want je bent het waard.

Yamilla Idrissi van de SP.A maakte zich een beetje boos. Dat het nu toch geen doenink was dat de Staatssecretaris van Gelijke Kansen nota bene! zich inliet met een seksistische promotiecampagne die de vooroordelen over vrouwen versterkt. Seksistisch. Toujours les grands mots, en Bruno haastte zich om die dwaze kalle van een Idrissi eens op haar plaats te zetten. Madame had er duidelijk niets van begrepen, want het was een ludieke actie natuurlijk! Een parodie op de schaars geklede missen van het Autosalon! Humor! En daarbij, had De Lille niet de hele actie getoetst bij vrouwen uit zijn omgeving? Aha! En die vonden het  OOK allemaal om te lachen. Tssss …

Ludiek. Ik weet niet wat jullie ervan denken, maar telkens als ik dat woord hoor uitspreken, dan weet ik dat er iemand uit zijn of haar nek kletst. Ludiek, dat is het muntje dat je opzuigt als je je tanden niet hebt gepoetst. Uiteindelijk moet je vaststellen dat je toch uit je bek blijft stinken. Ludiek, dat is het woord dat valt als je niet hebt nagedacht en door slechte smaak bent ingehaald. Als je te lui bent geweest om iets spitsvondig op poten te zetten en dan maar geopteerd hebt voor wat makkelijk was en voor de hand lag, om te herhalen wat al duizend keer werd gedaan.

In plaats van te zeggen ‘oeps, foutje, sorry niet mijn beste idee’ doe je een ‘ludiekje’ in de hoop dat mensen zullen zwijgen en niet zullen roepen dat de keizer geen kleren aan heeft. Dat is dus regel 1: als je moet zwammen dat het een ‘ludieke’ actie is, dan is het duidelijk tijd om je huiswerk opnieuw te maken.

Verder: als je iedere keer moet benadrukken dat het om een ‘parodie’ gaat, dan is de kans erg groot dat het geen parodie is. Als de parodie en datgene dat je probeert te parodiëren identiek aan elkaar zijn, dan is het – ik herhaal – géén parodie. Dan noemen we dat een ‘imitatie’ of ook wel ‘na-aperij’. Halfnaakte vrouwen die auto’s aan de man moeten brengen parodieer je dus niet door halfnaakte vrouwen die fietsen aan de man moeten brengen. Toegegeven: je scoort er wel gemakkelijk mee, met de nadruk op gemakkelijk’.

Lees misschien om te beginnen eens wat Wikipedia verstaat onder parodie: “Een parodie of persiflage is een spottende nabootsing van een gedicht, lied, film, toneelstuk, verhaal of andere uiting. Vaak worden hierbij herkenbare eigenschappen van het origineel overdreven of uitvergroot.”

Er staat dus niet: een parodie is eigenlijk hetzelfde maar met een etiketje ‘parodie’ er op geplakt. Onthoud dat, Bruno.

En dan ten laatste: dooddoeners als ‘het is door een vrouw bedacht’ of ‘de vrouwen aan wie ik het heb gevraagd vonden het humoristisch’ zeggen niets over het seksistisch gehalte van een actie of een uitspraak. Het is niet omdat je een vriend hebt die Marokkaan is dat je plots geen racistische uitspraken meer kunt doen. Want ja, nieuwsflits en al: vrouwen zijn niet per definitie vrij van seksistische reflexen of denkpatronen. Over het hoe en het waarom kunnen we bij een Trappist in een bruin café nog lang palaveren, maar ik kan in afwachting van deze date alvast het boek Female Chauvinist Pigs van Ariel Levy aanraden.

Soit, dat ik dit allemaal moet uitleggen aan een Staatssecretaris die moet instaan voor Gelijke Kansen is eigenlijk behoorlijk triestig.

With friends like this, who needs enemies?

Read Full Post »

Wij verdienen beter!

Om te beginnen deze bedenking: ik schrijf deze tekst in eigen naam, maar ook als één van de bezielers van de facebookgroep ‘Niet in mijn Pretpark’. Ze is niet bedoeld als aanval, maar wel als uitnodiging om na te denken over waar we staan en waar we heen willen.

Het begon toen ik die aankondiging zag voor een debat dat de titel draagt ’21ste eeuw: Is de vrouwenstrijd gestreden?’. Misschien ga ik te veel om met gelijkgezinden, maar zelfs in de mainstream media lijkt me consensus te bestaan over het tegendeel. Het afgelopen jaar ruimschoots aan bod gekomen in quasi alle kranten, tijdschriften en televisiezenders: de carrièrekloof, quota, de affaire Sagan, Femme de la Rue, Pol Van den Driessche, … Elke zichzelf respecterende krant besteedt veel aandacht aan Internationale Vrouwendag. Om het in marketingtermen te zeggen ‘Feminisme is een fucking hot topic’ tegenwoordig. De vraag is helemaal niet OF de feministische strijd gestreden is, maar wel ‘HOE’ ze nog verder gezet moet worden.

Spreeksters van dienst op het debat: Monica De Coninck, Anja Deschoemacker, Katrien Neyt en Annelies Van Belle.

Annelies Van Belle is schrijfster. Naast een tweetal boeken kun je haar af en toe betrappen op een opiniestuk in De Morgen en houdt ze een blog bij. Haar visie op ‘het feminisme’? Dat we het mis hebben, want dat we proberen de verschillen tussen mannen en vrouwen proberen uit te vlakken. Verder moet Van Belle indertijd nogal onder de indruk geweest zijn van de romancyclus ‘De Aardkinderen’ van Jean M. Auel, want als ze het heeft over mannen en vrouwen worden die eerste steevast als ‘jagers’ bestempeld terwijl de dames vooral willen ‘koesteren’. Een beetje de vrouwelijke Dirk Draulans dus, alleen met nog minder wetenschappelijk inzicht. Wat doet iemand die duidelijk geen knijt begrijpt van het hedendaagse feminisme en zich uitput in voorbijgestreefde clichés die voorbijgaan aan elk wetenschappelijk onderzoek ter zake op zo’n debat?
Blijkbaar heeft Van Belle zich door haar ‘stoute’ uitspraken over vrouwen en seksualiteit zich een soort feministisch aura aangemeten. Uiteraard is het jammer dat veel vrouwen nog altijd niet durven genieten van een lekker potje seks en natuurlijk is dat een thema waar de feministen zich over moeten uitspreken. Maar kan het ook in termen die het ‘me Tarzan, you Jane’ gehalte overstijgen? Niet elke vrouw die andere vrouwen aanmoedigt op zoek te gaan naar hun innerlijke slet is per definitie een feministe (of heeft iets zinnig over feminisme te zeggen).

Verder Monica De Coninck. Grote vis en op zich is het valabel om haar uit te nodigen zodat ze haar visie (en bij uitbreiding die van haar partij) op de verdeling werk/privé kan uitdiepen. Ik zou het zelf wel interessant vinden om te horen wat ze te zeggen heeft voorbij de boutade ‘mannen moeten minder werken en vrouwen meer’.

Katrien Neyt van het ABVV kan daar eventueel vanuit haar expertise één en ander tegenin brengen (of verder nuanceren). Langs de andere kant: in geen van de feministische thema’s die het afgelopen jaar aan bod kwamen in de media heb ik een vakbond weten deelnemen aan het brede debat.

Anja Deschoemacker is dan weer woordvoerster van de vrouwenbeweging van een marxistisch-trotskistische splinterpartij die – laten we eerlijk wezen – geen enkele relevantie heeft.

Het probleem is dat dit debat exemplarisch is en de breuklijn illustreert van het ‘oude’ feminisme en de nieuwe beweging die duidelijk opgang maakt. Nieuwe feministes lezen Jezebel en The Vagenda Magazine en verenigen hun interesses in zogenaamde vrouwelijke thema’s zoals mode, lifestyle, glamour, … naadloos met thema’s zoals de loonkloof en street harassment. Ze maken op een creatieve manier gebruik van sociale media, maken blogs, Tumblrs, filmpjes, muziek en creëren aan de hand daarvan een heel nieuwe ‘community’ zoals dat dan heet. En wat doet De Vrouwenraad? Die jaagt ons het schaamrood naar de wangen door 2 jaar na elkaar een debâcle als de ‘Auwch Award’ uit te reiken. (Gelukkig reageerde dit jaar De Standaard ook erg zuur, zodat de schade beperkt bleef).

Wij – Het Pretpark -, maar ook andere ‘nieuwe’ feministische bewegingen moeten onze stem luider laten horen en ervoor zorgen dat wij aan bod komen in debatten, lezingen, media (dat laatste begint in sommige gevallen aardig te lukken). We moeten studeren en onze thema’s grondig definiëren en uitdiepen, en alternatieven formulieren op een geloofwaardige manier. We moeten ervoor zorgen dat het feminisme verder gaat dan het selecte clubje blanke en hoog-opgeleide vrouwen, we moeten manieren zoeken om de vrouw aan de kassa van de Delhaize, de poetsvrouw die ’s morgens vroeg of ’s avonds laat de kantoren waar we werken komt kuisen en de al dan niet gehoofddoekte vrouwen van elke origine laten weten dat ons feminisme ook voor hen relevant is en dat ook zij daar een plaats in hebben.

Dàt is voor mij de richting die we uit moeten.

 

Read Full Post »