Een jaar of 5 geleden leerde ik een tof meisje kennen. A. heet ze. Zij was verliefd op mij, maar ik was tot over mijn oren betoverd door een satanische sater. Zij (en de rest van de wereld met haar) probeerde mij te waarschuwen, dat ik mijn ogen moest open houden en op mijn hoede moest zijn, maar ik wilde niet luisteren naar haar (en ook niet naar de rest van de wereld). Het was als nitroglycerine, die situatie. Uiteindelijk ontplofte alles en smste ik lelijke dingen naar haar en zij naar mij. Einde.
De sater verdween uiteindelijk ook van het toneel (al zag ik hem vorige week wel terug, met zijn volgende slachtoffer). En ondertussen begon ik te denken dat excuses aan het adres van A. niet ongepast zouden zijn, maar u weet hoe dat gaat. Uitstellen, morgen doen, niet goed weten wat te schrijven. Tot ze ineens op facebook opdook, in mijn suggestielijstje. Impulsief schreef ik vorige week een berichtje:
Hey,
Wendy hier. Facebook maakte me plots attent op jouw account hier, en vandaag moet ik dan maar eens in daden omzetten waar ik al een tijdje aan loop te denken.
Ik wil me langs deze weg verontschuldigen voor wat ik zei en wat ik deed toen we terug zijn gekeerd uit Bali. Achteraf is natuurlijk gebleken dat jij en alle anderen die me probeerden te waarschuwen voor dat creatuur gelijk hadden (en ik per definitie dus ongelijk).
Ik weet dat ik je heb gekwetst, toen. Het is makkelijk zeggen nu, maar ik zou nu niet meer zo’n dingen doen. Ouder en wijzer, vermoed ik.
Misschien is dit berichtje too little, too late, ik weet het niet. Maar als ik iets kan doen om het goed te maken (voor zo ver dat mogelijk is), dan hoor ik het graag.
Ik hoop dat met jou alles goed gaat.
W.
Sindsdien: stilte op alle fronten. Duidelijker kan een ‘fuck off, ik wil niets meer met jou te maken hebben’ niet klinken, denk ik. En nu moet ik mij inhouden om niet nog een berichtje te sturen om te zeggen dat ik het écht wel meen, met die excuses. En dat ik zo’n dingen ook écht niet meer zou doen. Maar dat zou op stalking beginnen lijken. En het is niet dat ik niet door het stof zou willen kruipen (gesteld dat dat nodig zou zijn om een kosmisch of karmisch evenwicht te herstellen), maar dan moeten ze toch willen kijken om je dan na die vernedering met een groots gebaar te vergeven.
Maar het zal niet meer voor dit leven zijn, denk ik.

Read Full Post »