Hamertje tik.

Soms voel ik mij het stervormige blokje uit een hamertje tik spel, dat een onhandige kleuter in het vakje probeert te rammen waar enkel dat cilindertje in past. Misplaatst. Ongemakkelijk. Ik voer een gesprek met de huisbazin die onverwacht toekomt en zand knarst in het raderwerk van mijn hersenen. Een moeizame zin, dan stilte. ‘Hmmm’, zegt ze. ‘Ja’, zeg ik. Dan beiden terzelfdertijd beginnen babbelen. Stoppen en dan even wachten om de ander tijd te geven te hernemen. Dan nog eens op hetzelfde moment allebei starten. ‘Zeg maar’. ‘Nee, zeg jij maar’.

Mijn collega voert me naar het station. Dat is vriendelijk, al moet ze nauwelijks omrijden. De hele dag werken we samen in één ruimte, we spreken nauwelijks. Ik overloop haar planning, leg iets uit. Over de middag, in de refter, kletst ze honderduit met die van boven. Een kwartier voor we met de auto vertrekken bedenk ik een vraag. Iets over haar man, of haar gezondheid. Informeer naar haar plannen voor het weekend. De rit duurt 8 minuten.

De kunst van het achteloos converseren, ik wou dat ik die onder de knie had. Moeiteloos gemeenplaatsen uitwisselen over het weer, de kinderen, sport, het werk of de vakantie die je hebt gehad. Ik blijf het blokje in de vorm van een ster bij de bakker en de beenhouwer. Waarom benader ik alles met het serieux van een zwaarlijvige non? Waarom moet ik altijd de positie van de antagonist innemen, met meer ijver dan een naarstige zeloot?

Deze week was migraineweek. Sinds enkele maanden heb ik daar 1 maal per maand last van. Het is cyclisch, ja. Hormonaal, zo je wil. De ironie ontgaat me niet. U evenmin, heb ik de indruk. Op een enkele dag na blijf ik functioneren, al ben ik ’s avonds doodmoe door me naast de hoofdpijn te concentreren. Ik weet het, de pijn is mild. Ik heb migraine binnen de perken, hoef me niet verschuilen voor licht en geur. De wapens die ik kreeg van mijn huisdokter: Ibuprofen en sterke koffie. En de geruststelling dat deze veranderingen normaal zijn, en te maken hebben met de leeftijd.

Read Full Post »

Wij verdienen beter!

Om te beginnen deze bedenking: ik schrijf deze tekst in eigen naam, maar ook als één van de bezielers van de facebookgroep ‘Niet in mijn Pretpark’. Ze is niet bedoeld als aanval, maar wel als uitnodiging om na te denken over waar we staan en waar we heen willen.

Het begon toen ik die aankondiging zag voor een debat dat de titel draagt ’21ste eeuw: Is de vrouwenstrijd gestreden?’. Misschien ga ik te veel om met gelijkgezinden, maar zelfs in de mainstream media lijkt me consensus te bestaan over het tegendeel. Het afgelopen jaar ruimschoots aan bod gekomen in quasi alle kranten, tijdschriften en televisiezenders: de carrièrekloof, quota, de affaire Sagan, Femme de la Rue, Pol Van den Driessche, … Elke zichzelf respecterende krant besteedt veel aandacht aan Internationale Vrouwendag. Om het in marketingtermen te zeggen ‘Feminisme is een fucking hot topic’ tegenwoordig. De vraag is helemaal niet OF de feministische strijd gestreden is, maar wel ‘HOE’ ze nog verder gezet moet worden.

Spreeksters van dienst op het debat: Monica De Coninck, Anja Deschoemacker, Katrien Neyt en Annelies Van Belle.

Annelies Van Belle is schrijfster. Naast een tweetal boeken kun je haar af en toe betrappen op een opiniestuk in De Morgen en houdt ze een blog bij. Haar visie op ‘het feminisme’? Dat we het mis hebben, want dat we proberen de verschillen tussen mannen en vrouwen proberen uit te vlakken. Verder moet Van Belle indertijd nogal onder de indruk geweest zijn van de romancyclus ‘De Aardkinderen’ van Jean M. Auel, want als ze het heeft over mannen en vrouwen worden die eerste steevast als ‘jagers’ bestempeld terwijl de dames vooral willen ‘koesteren’. Een beetje de vrouwelijke Dirk Draulans dus, alleen met nog minder wetenschappelijk inzicht. Wat doet iemand die duidelijk geen knijt begrijpt van het hedendaagse feminisme en zich uitput in voorbijgestreefde clichés die voorbijgaan aan elk wetenschappelijk onderzoek ter zake op zo’n debat?
Blijkbaar heeft Van Belle zich door haar ‘stoute’ uitspraken over vrouwen en seksualiteit zich een soort feministisch aura aangemeten. Uiteraard is het jammer dat veel vrouwen nog altijd niet durven genieten van een lekker potje seks en natuurlijk is dat een thema waar de feministen zich over moeten uitspreken. Maar kan het ook in termen die het ‘me Tarzan, you Jane’ gehalte overstijgen? Niet elke vrouw die andere vrouwen aanmoedigt op zoek te gaan naar hun innerlijke slet is per definitie een feministe (of heeft iets zinnig over feminisme te zeggen).

Verder Monica De Coninck. Grote vis en op zich is het valabel om haar uit te nodigen zodat ze haar visie (en bij uitbreiding die van haar partij) op de verdeling werk/privé kan uitdiepen. Ik zou het zelf wel interessant vinden om te horen wat ze te zeggen heeft voorbij de boutade ‘mannen moeten minder werken en vrouwen meer’.

Katrien Neyt van het ABVV kan daar eventueel vanuit haar expertise één en ander tegenin brengen (of verder nuanceren). Langs de andere kant: in geen van de feministische thema’s die het afgelopen jaar aan bod kwamen in de media heb ik een vakbond weten deelnemen aan het brede debat.

Anja Deschoemacker is dan weer woordvoerster van de vrouwenbeweging van een marxistisch-trotskistische splinterpartij die – laten we eerlijk wezen – geen enkele relevantie heeft.

Het probleem is dat dit debat exemplarisch is en de breuklijn illustreert van het ‘oude’ feminisme en de nieuwe beweging die duidelijk opgang maakt. Nieuwe feministes lezen Jezebel en The Vagenda Magazine en verenigen hun interesses in zogenaamde vrouwelijke thema’s zoals mode, lifestyle, glamour, … naadloos met thema’s zoals de loonkloof en street harassment. Ze maken op een creatieve manier gebruik van sociale media, maken blogs, Tumblrs, filmpjes, muziek en creëren aan de hand daarvan een heel nieuwe ‘community’ zoals dat dan heet. En wat doet De Vrouwenraad? Die jaagt ons het schaamrood naar de wangen door 2 jaar na elkaar een debâcle als de ‘Auwch Award’ uit te reiken. (Gelukkig reageerde dit jaar De Standaard ook erg zuur, zodat de schade beperkt bleef).

Wij – Het Pretpark -, maar ook andere ‘nieuwe’ feministische bewegingen moeten onze stem luider laten horen en ervoor zorgen dat wij aan bod komen in debatten, lezingen, media (dat laatste begint in sommige gevallen aardig te lukken). We moeten studeren en onze thema’s grondig definiëren en uitdiepen, en alternatieven formulieren op een geloofwaardige manier. We moeten ervoor zorgen dat het feminisme verder gaat dan het selecte clubje blanke en hoog-opgeleide vrouwen, we moeten manieren zoeken om de vrouw aan de kassa van de Delhaize, de poetsvrouw die ’s morgens vroeg of ’s avonds laat de kantoren waar we werken komt kuisen en de al dan niet gehoofddoekte vrouwen van elke origine laten weten dat ons feminisme ook voor hen relevant is en dat ook zij daar een plaats in hebben.

Dàt is voor mij de richting die we uit moeten.

 

Read Full Post »

Microagressies.

• Ik zie op facebook een man ‘jeuj’ schrijven onder het bericht dat nog een Belgische jongeman is omgekomen in Syrië. Vlak daarna maakt hij zich op zijn prikbord druk over kittens die mishandeld worden. Het is al maanden dat ik beelden over dat land vermijd, het is me teveel. Teveel leed, teveel onverschilligheid, teveel doden, teveel fracties, teveel afgerukte ledematen en teveel kinderen in tenten ergens in de woestijn. Teveel verlies.

• 1212 zamelt geld in voor de vluchtelingen in Syrië. Een radioprogramma moet worden ingeschakeld omdat de campagne voor geen meter loopt. Mensen mogen inbellen om te zeggen waarom ze wel of niet geven. De haat is onhoudbaar, agressief. Een man zegt net niet dat ze wat hem betreft allemaal de kogel mogen gegeven worden. Hij doet dat zonder enige schroom, zonder gêne, wordt enkel de pas afgesneden door de presentator. Ik had de radio moeten verzetten, besef ik als mijn maag al lang in de knoop ligt en mijn hart een beetje is bevroren. Ook in de auto moet je je maliënkolder van het cynisme dragen om de wereld een beetje op draaglijke afstand te kunnen houden. Ik ervaar dat soort uitingen steeds meer als een aanslag op mijn persoonlijke ruimte. Er is geen omzichtigheid meer, geen schaamteprikkel die mensen ervan weerhoudt om dit soort uitspraken in het openbaar te doen. Ben je nog mens als je de ander zo ontmenselijkt?

• Een bericht loopt binnen over een aardbeving in Iran. Onmiddellijk op Twitter een reactie: dat de politiek correcte elite nu wel zal zeggen dat er teveel persaandacht naar Boston gaat ipv naar Iran. Even later hoor ik dat het geschatte dodenaantal wellicht in de honderden loopt. Ik herinner me hoe ten tijde van Sandy nauwelijks gerept werd over de vele slachtoffers van dezelfde orkaan in Haïti en Cuba. Mijn hele waarden- en normensysteem wordt gereduceerd tot ‘politiek correct’ of ‘lid van de linkse kerk’.   Alsof ik me moet schamen omdat ik meeleef met mensen in een ver land die achtereenvolgens getroffen worden door oorlog, politieke onrust en dictatuur. (Ja, dat moet je!). 

• Een argeloze mededeling op facebook van een vrouw die sinds kort terug gaat joggen. Dat er plots een man naast haar kwam lopen, en dat ze pas achteraf doorheeft dat hij dat doet met zijn penis ontbloot.

• Een zieltogend blad zet een zangeres van een danceformatie op de voorpagina, haar boezem becommentarieerd met de ‘mooiste memmen’. Een alliteratie als goedkope provocatie, ik probeer er abstractie van te maken maar het lukt me niet. Het is moeilijk om permanent onverschillig te zijn voor die voortdurende reductie van vrouwen tot hun biologische geslachtskenmerken. Memmen. Tetten. Loezen. Melkfabriek. Je benen zijn te wit, je oksels lelijk, je kont te dik en je kuiten te vol. Je haar te dun of te grijs. Je bent te weinig ambitieus voor een carrière, te weinig tot focus in staat voor het besturen van snelle bolides, te dom voor de buitenspelregel. 

 

 

Read Full Post »

Quota. Een argumentarium.

Gisteren blogde ik ‘De mythe van de competentie‘, waar ik dus een lans breek voor quota voor vrouwen. Uiteraard kwam daar reactie op, en voor het internet zijn doen redelijk interessant en inhoudelijk (in plaats van onnozele dooddoeners en persoonlijke aanvallen). Het verdedigen van quota is een niet makkelijk omdat de materie complex is. Daarom hieronder een analyse van de kritiek.

“Naast competentie zijn er zó veel meer criteria op te noemen die mensen in de richting van een bepaalde job sturen. Overigens: ik begrijp niet waarom ‘mensen’ opgedeeld zouden moeten worden in ‘mannen’ en ‘vrouwen’, zo kan ik nog wel een stuk of honderd andere categorieën maken om mensen in 2 groepen te verdelen, en altijd zal er dan één categorie ondervertegenwoordigd zijn. Maar why the fuck.”

Ok, toegegeven, de interessante kritiek begint redelijk zwak. Het is niet alsof ‘mannen’ en ‘vrouwen’ 2 arbitraire categorieën zijn. Verschillen tussen de geslachten zijn er nu eenmaal en het is absoluut geen toeval dat mannen en vrouwen anders behandeld worden. Uiteraard kun je mensen opdelen in willekeurige groepen, om dan tot de conclusie te komen dat er bijvoorbeeld zeer weinig éénbenige bedrijfsleiders zijn of zoiets. Maar passons en over naar waar het wel zinnig wordt.

“In het bedrijf waar ik werk — een opleidingscentrum voor laaggeschoolde volwassenen — is meer dan 80 % van het personeel een vrouw, gesteld dat er quota voor mannen zouden komen, dan zou dit de kwaliteit van onze organisatie serieus naar beneden halen, gewoon omdat het een beroep is dat de meeste mannen minder ligt.”

De man heeft gelijk en ongelijk: gelijk als hij zegt dat mochten er op dit moment quota ingevoerd worden voor mannen in zijn organisatie de kwaliteit van de organisatie naar beneden zou halen. De reden daarvoor is dat de instroom aan mannen in dat soort van onderwijs te laag ligt. Er zijn veel te weinig leraren lager en middelbaar onderwijs, en dat is een kwalijke evolutie. Daar moeten dringend oplossingen voor gevonden worden die ervoor zorgen dat mannen het beroep terug aantrekkelijk gaan vinden. In elk geval zou ik de HR-verantwoordelijke van het opleidingscentrum voor laaggeschoolde volwassenen aanraden vooral op zoek te gaan naar mannelijke docenten en in het geval van gelijkwaardigheid van kandidaten resoluut voor mannen te kiezen.

Ongelijk heeft hij in het discours dat onderwijs een beroep is dat ‘de meeste mannen minder ligt’. Deze manier van denken is een schoolvoorbeeld van hoe schadelijk genderstereotyperingen zijn. Tot diep in de jaren 60 was het overgrote deel van het onderwijzend personeel mannelijk. Vrouwen mochten het beroep uitoefenen tot ze getrouwd waren en werden dan verondersteld thuis te blijven. Een onderwijzer genoot status en aanzien. Er was niemand die het in zijn hoofd zou halen om te zeggen dat onderwijzen een vak was dat ‘de meeste mannen minder ligt’. Dat dat nu wel gebeurt, is te wijten aan een aantal culturele verschuivingen die ervoor gezorgd hebben dat vooral vrouwen voor het beroep kiezen: het feit dat het makkelijker is om voor je gezin te zorgen, bijvoorbeeld. Dat je er makkelijk deeltijds aan de slag kunt. Tegelijkertijd met de instroom van vrouwen kunnen we ook een afwaardering in status van de functie vaststellen, wat de ‘mannenvlucht’ nog versnelt, jammer genoeg. En hoe minder mannen in het lager en middelbaar onderwijs, hoe minder mannelijke docenten die laaggeschoolde volwassenen gaan begeleiden, hoe minder rolmodellen voor jongens in die functies. De evolutie versnelt in die zin zichzelf, de uitval in het onderwijs bij jongens wordt steeds groter. Iemand poneerde onlangs dat een van de mogelijke redenen daarvan is dat het verwerven van kennis door bepaalde groepen niet meer als ‘mannelijk genoeg’ ervaren wordt. Ik weet niet of het onderzocht is, maar het lijkt me een zeer interessante piste.

Ik durf er verder mijn handen voor in het vuur te steken dat wie het organigram van het bedrijf in kwestie bekijkt tot de conclusie zal komen dat hoe hoger de functie is, het aantal mannen exponentieel zal toenemen. Onder de docenten zal het misschien een 80/20 verhouding zijn in het ‘voordeel’ van de vrouwen, aan de top van het bedrijf zou het goed kunnen dat je net de omgekeerde verhouding aantreft.

En ja: er bestaat zoiets als de ‘glazen kelder’, er meer ongeschoolde mannen dan er ongeschoolde vrouwen, waardoor de meeste vuilnismannen mannen zijn. Maar dat is dan weer een heel ander debat.

“(deze vorige zin mag ik trouwens zonder problemen schrijven, omdat het over mannen gaat, want zou ik het zelfde beweren over vrouwen, dan ben ik een gore sexist).”

Euhm … Het debat zou makkelijker te voeren zijn, mochten mensen zich onthouden van dit soort emotionele uitbarstingen die nergens op slaan en slechts willen benadrukken hoe zeer de arme mannen tegenwoordig slachtoffer zijn.

“Ik heb de betrekkelijke en zeer noodlottige eer gehad om een paar politieke kandidates (als rechtstreeks gevolg van de quota voor kieslijsten) te ontmoeten op straat, vorig jaar in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen. Ik bleek hun partijprogramma beter te kennen dan zij zelf, …”

Aah, de casuïstiek! Mijn grootvader rookte elke dag een pakje sigaretten en is 90 geworden. Laten we alle studies overboord gooien, want iemand kent iemand wiens hondje in dezelfde straat woont (enzzzzzzzzzzzzzzzzz …).

” dus uw bewering “Quota installeren betekent niets meer of niets minder dan op zoek gaan naar de bekwaamste vrouw voor een bepaalde functie”slaat volgens mij (en ook volgens het woordenboek) echt nergens op (vraag maar aan de politieke partijen die hun lokale lijsten opvullen met “echtgenotes”). EN uiteraard spreek ik over een minderheid, haast ik mij om er bij te zeggen. EN uiteraard zijn er onder die politieke nitwits evenveel mannen, haast ik mij nog vlugger om er bij te zeggen. Die mannen hadden geen quota maar alleen dikke ellebogen nodig om op die kieslijsten terecht te komen. Maar het resultaat is helaas hetzelfde.”

Quota installeren voor bepaalde functies waar de instroom van bekwame vrouwen WEL groot genoeg is (zoals bijvoorbeeld de academische wereld, het bedrijfsleven), maar waar vrouwen omwille van tal van andere redenen dan competentie niet worden geselecteerd blijft de beste manier om vrouwen vooruit te helpen.

” Ook al volg ik voor een groot deel uw argumentatie en ook al heb ik zelf geen eenvoudig alternatief voor het veel te eenvoudige systeem van quota… ik blijf tegen quota. Waarom? Quota zijn pertinent oneerlijk, zo simpel is dat.”

Zijn quota een simpel systeem? Waarschijnlijk wel. Maar ze zijn niet oneerlijk. Ze zijn de manier bij uitstek om een pertinent oneerlijke situatie snel om te buigen.

 

Read Full Post »

De mythe van de competentie.

Het opleggen van quota om meer vrouwen in ‘hogere’ functies aan het werk te krijgen is een slechte maatregel. Het is een beetje zoals democratie: ‘the worst form of government, except all those other forms that have been tried from time to time’.

Dus nee, quota zijn niet ideaal. Ze zijn wel noodzakelijk om meer vrouwen naar de top te helpen van de academische wereld, van het bedrijfsleven, de magistratuur, de ambtenarij en de non-profit sector. Enige uitzondering? De politiek scoort beter. De enige reden? De quota die jaren geleden al ingevoerd werden en meer en meer vruchten afwerpen. Quota zijn dus – net als democratie – het enige middel om het beoogde resultaat te bereiken. Wie een ander briljant idee heeft natuurlijk om de grote discrepantie tussen mannen en vrouwen in ‘topposities’ op te lossen, laat het los op de wereld! De cijfers zijn wat ze zijn, en laten zich samenvatten als: hoe hoger de functie, hoe groter de maatschappelijke impact van een functie, hoe meer macht er geconcentreerd zit, hoe kleiner de kans dat u op dat zitje een vrouw zult aantreffen.

Eén van de grootste mythes rond deze sobere vaststelling is dat die grove ondervertegenwoordiging van vrouwen zich ‘vanzelf’ zal oplossen. Uhu. Een beetje zoals de banken jarenlang de mantra van ‘zelfregulatie’ hebben gezongen, waarschijnlijk. Aanhangers van de vanzelf-theorie hebben trouwens deels gelijk: wie ongeveer 150 jaar geduld kan oefenen, zal het nog meemaken dat er in het bedrijfsleven een min of meer gelijke vertegenwoordiging is van mannen en vrouwen. De enige manier om deze evolutie te versnellen is het invoeren van quota. Maar goed, blijkbaar zijn nogal wat mensen tevreden met het idee dat pas hun achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-kleindochter dezelfde kansen geboden zal worden als hun man, hun zoon, hun partner of hun kleinzoon nu. Ik heb in elk geval dat geduld niet, en ik eis voor mijn dochter dezelfde rechten op als voor mijn zoon (die ik niet heb).

En wie echt denkt dat ‘vanzelf’ werkelijk het antwoord is, nodig ik uit eens te contempleren over het feit bijvoorbeeld dat de Leuvense Universiteit gesticht werd in 1425. De eerste vrouwelijke decaan werd benoemd in 2010, net geen 600 jaar na datum. In die 600 jaar hebben vrouwen altijd moeten strijden voor hun recht op gelijke behandeling, het is niet zo dat de universiteit zomaar de deuren heeft opengezet voor vrouwelijke studenten, professoren, decanen en rectoren. Ik haal nu dit voorbeeld aan, maar u kunt deze lakmoesproef gerust herhalen met het instituut van uw keuze. Iedere keer hebben vrouwen door middel van strijd en actie hun rechten moeten afdwingen. Wie denkt dat we nu in een soort luilekkerland leven waar vrouwen op een presenteerblaadje dezelfde kansen en mogelijkheden worden geboden als hun mannelijke collega’s die is ziende blind en hopeloos naïef.

De andere mythe die namelijk dit debat overheerst is deze die zegt dat er vandaag enkel geselecteerd wordt op competenties, vaardigheden en diploma en dat geslacht geen enkele rol in de selectie speelt. Volgens dit soort magische denken zijn we voor de eerste maal in de wereldgeschiedenis op het punt aangekomen waarop we wars van alle genderdenken de meest competente kandidaat uitkiezen. Zeg maar dag met het handje tegen alle diepgewortelde clichés over vrouwen en hun gebrek aan ambitie, hun emotionaliteit die hen belet rationele beslissingen te nemen, hun hormonen waardoor ze 20% van de tijd niet in staat zijn naar behoren te functioneren, hun onvermogen om te kaartlezen en hun natuurlijke of hun aangeboren desinteresse voor exacte wetenschappen. Op een moment dat ik eventjes niet oplette, zijn al deze vooroordelen sneller weggesmolten dan het poolijs en werd ik wakker in een wereld waar uw geslacht ineens van geen tel meer is bij het selecteren van kandidaten.

Met alle respect: maar dit is onzin. Dikke, vette, onzin. Als er nu enkel op competentie zou geselecteerd worden, dan wemelde het op dit moment aan de top van het bedrijfsleven, de magistratuur, de non-profit sector en onze universiteiten al van de vrouwen. Als er niet een onzichtbaar quotum voor mannen zou bestaan in dat soort functies, dan zouden we deze discussie niet keer op keer moeten voeren. Je hoort ook nooit het argument vallen dat dit soort quota die mannen openlijk en eeuwenlang voor zichzelf hebben ingesteld ‘betuttelend’ is. Dat soort ‘betutteling’ werkt blijkbaar enkel in de richting van vrouwen die eindelijk durven eisen dat er paal en perk wordt gesteld aan de macht van ‘old boys’ netwerken zoals de loges, de denktanks, serviceclubs en andere ontmoetingsplaatsen waar voornamelijk machtige mannen elkaar ontmoeten, kennis en ervaring uitwisselen en door middel van informele contacten geschikte kandidaten zoeken voor hoge functies. Competentie? Enkel competentie? Laat me toch niet lachen. Alsof de ons-kent-ons factor door de goede fee is weggetoverd.

De waarheid is dat vrouwen – tot op vandaag – los van hun competentie, op een bepaalde manier beoordeeld worden omdat ze toevallig een vrouw zijn. Vorige herfst werden de resultaten gepubliceerd van een dubbelblind studie. Daarin werd gevraagd aan academici om een CV te beoordelen. Welk startsalaris wilde men de kandidaat bieden, hoe groot was de bereidheid om de kandidaat aan te werven en te coachen? Het CV was identiek, het enige verschil was de naam bovenaan: John of Jennifer. En wat een verrassing zeg: Jennifer werd algemeen gezien minder bekwaam bevonden (zowel door mannen als door vrouwen!), er waren minder mensen bereid om Jennifer tijdens de start van haar carrière te coachen en het verschil in salaris dat geboden werd aan Jennifer was significant lager dan wat aan John werd geboden (+/- 5.000 € op jaarbasis).

Studie na studie toont aan dat vrouwen met gelijkwaardige competenties, vaardigheden en diploma’s als hun mannelijke collega’s systematisch als minder bekwaam worden ervaren. Laten we dus maar gauw stoppen met doen alsof mannen nu enkel op basis van objectief meetbare criteria worden aangeworven en dat quota een ongebreidelde instroom aan onbekwame vrouwen betekenen in het nadeel van uiterst competente mannen. Integendeel, een Zweedse studie komt tot de volgende conclusie: “For example, in the debate on gender quotas, it is often claimed that a supply constraint for women results in a quota replacing competent men by mediocre women. We have argued, to the contrary, that achieving gender parity through quotas can actually promote competence by reducing the number of mediocre men”. Lees het nog maar eens opnieuw, het staat er echt: quota voor vrouwen zorgen ervoor dat het aantal middelmatig presterende mannen gereduceerd wordt, ten voordele van het aantal competente vrouwen.

Quota installeren betekent niets meer of niets minder dan op zoek gaan naar de bekwaamste vrouw voor een bepaalde functie. Geloof het of niet: vrouwen kunnen nu eenmaal even slim, even gedreven en even competent zijn als de mannen die voor die job solliciteren. Het is gewoon hoog tijd dat ze de kans krijgen om dat te bewijzen.

Read Full Post »

Het gezond verstand?

Het laatste woord is gesproken en het doek is gevallen. Het internet heeft geklikt en is met de overweldigende meerderheid van 85% tot de conclusie gekomen dat de losse handjes van Peter Sagan dus echt wel om te lachen zijn. Haha. 15% zuurpruimen, tante nonnekes, en jaloerse preutse wijven die hysterisch reageren. Het gezond verstand heeft gezegevierd zegt Hij-Die-Het-Kan-Weten Karl Vannieuwkerke. De begaafde sportjournalist als moreel kompas van de samenleving, en die de gevleugelde woorden van Louis Major uit 1972 nog eens parafraseert: wijven moeten niet zoveel complimenten maken.

SPORZA!!

Het zijn alleszins echte grapjassen daar, bij de webredactie van Sporza. Zondagavond, net na de bedenkelijke actie van Sagan verschijnt de foto waarop de renner in de billen van Maya Leye knijpt met het geweldige onderschrift: “Peter Sagan is altijd wel te vinden voor een grapje”. De toon is gezet, en het duurt maar liefst tot dinsdagavond vooraleer iemand bij de VRT het verstand heeft om die ondertekst aan te passen naar het neutralere ‘Peter Sagan kneep op het podium van de Ronde in de poep van podiumdame Maja’. Maar ondertussen is de boodschap van de sportredactie duidelijk: er is beslist dat het ongewenst betasten van het achterwerk van een bloemenmeisje ‘een grappige kwajongensstreek’ is.

Op dinsdagmorgen reageert de vrouw in kwestie voor het eerst zelf: ze geeft aan absoluut niet gediend te zijn met die ongewenste aanrakingen, maar besliste op het podium zelf de ‘kwajongen’ geen mep te geven omdat ze ten eerste te verbijsterd was en zich ten tweede professioneel wilde blijven opstellen. Dat ‘verbijsterd’ herken ik wel. Veel vrouwen die onverwacht en ongewenst betast worden in het openbaar ervaren het net zo. Er is eerst het ongeloof: voel ik dit juist? Gebeurt dit werkelijk hier en nu? Tegen dat je klaar bent om te reageren is het dikwijls al te laat. En dan is er nog de afweging van hoe te riposteren: een mep geven? Is het wel verstandig om een man die al zo grof is je te betasten waar iedereen bij staat, een mep te geven? Ik bedoel: de kans dat die kerel het zal opnemen als een gentleman is betrekkelijk klein. (En voor wie het zich afvraagt: ja, ik ben jammer genoeg ervaringsdeskundige en veel vrouwen met mij).

Maar goed: Maya Leye – die trouwens een administratieve functie heeft bij de Ronde Van Vlaanderen en niet zomaar een ‘dom blondje’ is – zegt dus verschillende keren luid en duidelijk dat wat Sagan deed niet kan. En wat doet Sporza? Die lanceert een poll waarbij surfers door middel van een simpele klik kunnen aangeven of het ‘een grappige kwajongensstreek’ is dan wel ‘seksistisch’. De uitslag ervan hoeft niet te verwonderen: als een omroep als de VRT het voorval eerst 2 dagen als een grap afdoet, worden de antwoorden ook die richting uit gestuurd.

Je zou bijna denken dat de redactie van Clint aan het roer staat daar bij Sporza.

 

Gezond verstand. 

Als het gezond verstand zou gezegevierd hebben, dan had de VRT bij monde van Sporza zich bewust gekweten van haar rol en zich gehaast om wat Sagan deed bij naam en toenaam te noemen: seksistisch, respectloos, absoluut niet meer van deze tijd en zonder meer afkeurenswaardig. Dat een openbare omroep strafbare feiten ridiculiseert is tegelijkertijd onvoorstelbaar en een schrijnend voorbeeld van hoe vrouwen zich anno 2013 nog altijd behandeld weten. Niet enkel wordt hun fysieke integriteit in de openbare ruimte niet gerespecteerd, als je het lef hebt om tegen dit soort behandeling te protesteren wordt er in jouw plaats beslist dat het een ‘grappige kwajongensstreek’ is.

Read Full Post »

Sagan de snoeper.

Een dag nadien staat het er nog steeds zo, op de pagina van Sporza. ‘Peter Sagan is altijd wel te vinden voor een grapje’  is de ondertitel bij de foto waarop te zien is hoe hij grijnzend in de billen knijpt van het bloemenmeisje dat ondertussen kussen moet geven aan de winnaar van de Ronde Van Vlaanderen. Een grapje is het, en de expliciete boodschap is dat vrouwen het maar beter om te lachen kunnen vinden als je door een wildvreemde in de kont wordt geknepen. Wie er anders over denkt heeft overduidelijk ‘geen gevoel voor humor’. In 1 beweging wordt zo het misdrijf geminimaliseerd en wordt het protest ertegen als ‘zuur’ afgedaan. Niets aan het handje, en het zijn nu eenmaal jonge honden.

Vorig jaar zond de VRT de documentaire ‘Femme de la Rue’ uit. Terecht werd daarin het gedrag van Brusselse mannen aan de kaak gesteld die vrouwen belagen, schunnige voorstellen doen en gedurig opmerkingen maken over het uiterlijk van de passerende dames. De verontwaardiging was groot en de politiek reageerde met voorstellen als boetes en ‘lokagentes’ om paal en perk te stellen aan dit soort ongein. Het was dan ook bijzonder makkelijk om verontwaardigd te zijn: de daders waren van de eerste tot de laatste ‘allochtonen’ en men boog zich over de vraag of het iets ‘in hun cultuur’ was dat hen tot dit soort optreden noopte. Seksisme, dat was iets van kansarme mannen die niet van hier waren.

Niet dus, zoals we gisteren konden zien. Sagan wordt op zijn eigen facebookpagina aangemoedigd en door de VRT een ‘snoeper’ genoemd. De renner zelf reageerde op Twitter met de uitspraak dat het ‘maar een grapje’ was, zonder de bedoeling iemand te kwetsen. Geen spoor van schuldbesef of een welgemeend excuus aan het adres van het meisje in kwestie. De boodschap blijft: vrouwen moeten door wildvreemde mannen betast kunnen worden en dienen dat te laten passeren onder het mom van ‘een grapje’.

Wel, ik ben dat beu. Wie denkt dat ik er de lol niet van inzie, die heeft gelijk. Een vrouw voor het oog van de verzamelde pers en publiek op zo’n hufterige manier te kijk zetten, ik vind dat niet grappig. Ik vind dat degoutant en vernederend. Het is grensoverschrijdend gedrag dat niet meer van deze tijd is, en waarvoor Sagan zich diep zou moeten schamen. Sagan is geen onschuldige snoeper, maar een goor klootzakje en mag wel eens leren zijn handen thuis te houden. Iemand moet hem bovendien dringend duidelijk maken dat wat hij doet zonder meer strafbaar is (aanranding van de eerbaarheid).

Nog grover zijn de excuses die gebruikt worden om Sagans actie te verontschuldigen. ‘Dat meisje heeft niets gedaan, ze zal het wel niet zo erg gevonden hebben’. Oh, hangt tegenwoordig een overtreding af van de reactie van het slachtoffer? Dus als jouw portefeuille gestolen wordt en je bent te verbouwereerd om te reageren, dan doet die overvaller in feite niets verkeerd of hoe gaat dat dan precies?

Of nog: die meisjes vragen daar in feite zelf om. Euh, nee. De hostesssen, de missen, de promoboys en de babes die op zo’n evenementen aanwezig zijn als een soort levende decoratie, die doen daar hun werk. Worden ze geselecteerd op hun uiterlijk? Zeer zeker. Dat wil nog niet zeggen dat ze zich moeten laten betasten door zatte VIPS en of kereltjes die een koers gereden hebben.

Eigenlijk is het simpel en klaar als pompwater: je betast andere mensen niet op seksuele wijze, tenzij die ander zich daarmee op voorhand akkoord heeft verklaard. Het zal het leven van een groot deel van de wereldbevolking net iets aangenamer maken. Hou gewoon je handen thuis, zo moeilijk is dat niet. (En wie daar wel moeilijkheden mee heeft: er bestaat waarschijnlijk aangepaste therapie).

 

 

Read Full Post »