Hoofd/van de schoonheid en de troost

Mijn hoofd hangt achterover in de wasbak. Mijn ogen gesloten, ik voel hoe de leerling-kapster door mijn haren woelt. Met een onverwacht sterk West-Vlaamse tongval vroeg ze me daarstraks of ze de massagefunctie van mijn stoel mocht aanzetten. (Dat mocht). Traag wordt nu mijn rug gekneed door een onzichtbaar mechanisme onder het nepleer van de stoel waarop ik zit. Op hetzelfde ritme als het gekneed voel ik misselijkheid opkomen en terug wegebben. Ik denk aan La Nausée en de Engelse variant ervan, nauseous. Het is alsof ik het woord op mijn tong proef, met de vette sisklank in het midden. La Nausée. Van die woordcombinatie gaat dan weer een onbestemde dreiging uit, ietst groots dat een mens teneer drukt. Ik moet het in het Nederlands doen met misselijk, alsof het een vergissing is.

Hoofdpijn. Altijd hoofdpijn. Ik merk het pas als ik opsta en eens geen hoofdpijn heb. Virussen verschuilen zich in mijn bloed, ik voel me op en af ellendig. Ik kan niets denken en ik kan niets doen. Ik weet dat ik moet rusten. In mij ijsbeert de onrust als een leeuw in een kooi. Ik moet actief zijn, productief zijn, resultaten laten zien, niet in ijdelheid mijn dagen doorbrengen. Ik moet voortdoen, afwerken, schrijven, afwassen, dweilen, douchen, eten maken, lezen. Geld uitgeven.

Niets krijg ik gedaan, geen letter op papier. Nergens zin in, er blijft niet veel van mij over behalve woede en ergernis. De manier waarop wij behandeld worden, ons laten behandelen, zelf anderen behandelen. De kortzichtigheid, het eigenbelang, de lafheid, de principeloosheid. (Och zwijg toch. Altijd met dat zelfde gezaag).

De coiffeuse komt zelf mijn haar uitspoelen en merkt op dat ik veel haar verlies. Dat weet ik, en dat is altijd zo geweest maar haar observatie is goed wat milde paniek. Word ik kaal? Mijn haar is al zo dun. Is er iets aan te doen? Gelukkig heeft ze folders en pillen en shampoos, serums met geheimzinnige molecules die je haar dikker maken of het er toch zo laten uitzien. Uiteindelijk wint mijn aangeboren luiheid het toch en doe ik niets (behalve dan een namiddag driftig rondsurfen op zoek naar wetenschappelijk verantwoorde remedies. Eens ik begrijp dat die er zijn ben ik genoeg gerustgesteld en rust ik op mijn lauweren).

Later merk ik dat het kleuren niet zo goed gelukt is, een pluk grijs vooraan is grijs gebleven. Ach ja.

Ik ontwijk nieuws, kranten, tijdschriften omdat de inhoud mij deprimeert en quasi overal hetzelfde is. Radio verdraag ik nauwelijks nog, meestal Klara, een enkele keer Radio 1 maar dan enkel na het ochtendblok. Het is alsof ik allergisch ben geworden aan die hap-snap formats waarbij een onderwerp ten gronde behandeld moet worden in 10 minuten of minder. Soms vraag ik me af of ik gewoon in en dipje zit of er iets anders aan de hand is. (Er is niets anders aan de hand).

Er is kunst. Een boek dat je leest en dat altijd op merkwaardige wijze aansluit bij wat er in je leven speelt op dat moment.

Op zondagmorgen schuifel ik met zoveel anderen over het speciaal daarvoor donker gebeitste parket van het SMAK. Op zoek naar schoonheid en naar de troost die zij mag bieden. Er zijn dekens en verwrongen karkassen waarin je nog een half mens herkent. Het indrukwekkende paard dat ophangt in een grote ruimte en dat je zou willen strelen.

Er is angst, er is schaamte maar er is ook de belofte van tederheid en zorgen voor. (Misschien ben ik aan de beterhand).

Read Full Post »

Demotiveren voor dummies

Het moet niet altijd positief nieuws zijn. We hebben al genoeg handleidingen bij het leven genre “7 dingen die je nooit moet zeggen tegen singles die net hun huisdier zijn verloren” of “22 tips voor ruglijders met astma-aanvallen die graag romantische strandwandelingen maken”. Neen, vandaag hebben we eindelijk nog eens aandacht voor de witte welvaartsmotor van deze samenleving, de bezieler van de heilstaat der KMO’s, de patroonheilige van de Hardwerkende Vlaming, ofwel hij (en in sommige gevallen zij) die door het leven gaat als “den baas”.

Den baas is het Alfa en het Omega der dingen natuurlijk, en heeft een miljoen dingen tegelijkertijd aan zijn hoofd want de loonlasten zijn te hoog en de belastingen ook al en het personeel te lui en te weinig competent. En je kunt geen krant meer open slaan of het gaat over de balans tussen werk en privéleven of over burn out. Uiteindelijk ben je als baas beter af zonder personeel, maar ja, ontslagpremies en vakbonden en al. Nochtans is de oplossing klaar en simpel: demotiveer uw werknemers! De kans is groot dat ze dan zelf andere horizonten opzoeken, en jij hebt er geen last meer van. Opgeruimd staat netjes!

Met deze simpele tips klaart u de klus in geen tijd.

1. Eén baas is geen baas.

Bazen zijn tof. Bazen zijn prachtig. Bazen zijn gewoonweg de max. Je kunt er dan ook niet te veel van hebben. En je personeel krijgt er ook nooit genoeg van! Een getuigenis van ene Wendy die verder anoniem wenst te blijven:

“Ik heb 4 bazen. Om te beginnen is er mijn directe chef. Toffe gast, die zelf het goede voorbeeld geeft door mails te versturen tot diep in de nacht. Maar er is natuurlijk ook zijn baas. Die heeft soms ook dringende zaken die moeten afgewerkt worden, en omdat mijn bureau in zijn gezichtsveld staat is het niet meer dan normaal dat hij soms op mij af komt gestormd met één of andere taak.

En dan zijn er ook nog de 2 zaakvoerders/aandeelhouders van het bedrijf waar ik op de payroll sta. Die kunnen natuurlijk ook altijd langskomen of mailen met een opdracht. Die dringend moet uitgevoerd worden. Zonder dralen ook. En zo geraakt mijn dag goed gevuld.”

2. Details, details, details.

Grote lijnen en visie, allemaal goed en wel. Details, dat is pas belangrijk! En het leuke is, je kunt er je werknemers zo heerlijk de kast mee opjagen. Als ze zich de hele dag de schoenen van onder het lijf lopen om één of ander evenement in goede banen te leiden, waarom zou je dan niet eens gaan mierenneuken over een brochure die verkeerd ligt, een logo dat scheef staat, een banner die volgens jou niet op de juiste plaats is opgesteld of – en hier kun je echt scoren – je naam die op je badge AAN elkaar geschreven is in plaats van VAN elkaar.

Creatief zijn is hier de boodschap: zoek elke keer een ander detail om te mekkeren, dat verhoogt het gevoel van onzekerheid omdat je werknemer nooit kan anticiperen op wat je gaat zeggen en hij zal zeker nooit het gevoel hebben dat hij een goede prestatie heeft neergezet.

3. Apprecieer het werk van uw werknemers op uw eigen manier.

De tijd van Baas Gansendonck is al een tijdje voorbij. Maar dat wil niet zeggen dat er geen manieren genoeg zijn om het werk van uw werknemers te appreciëren en tegelijkertijd niet te appreciëren. Voorbeeldjes?

• Zeg: deze taak heb je goed gedaan, maar <insert waslijst aan dingen (zie ook vorige punt) waar “ruimte” is voor verbetering>.
• Laat duidelijk merken dat je een document waar je 37 keer DRINGEND om hebt gevraagd niet hebt gelezen.
• Kom onvoorbereid en steevast te laat toe op meetings. Niets dat je minachting voor je personeel dikker in de verf zet.

4. Delegeer.

Delegeren is een kunst. Een mens kan nu eenmaal niet alles zelf doen, zoals koffie halen bijvoorbeeld. Of restaurants boeken voor jouw leuke avondactiviteiten in exotische steden. Het leukste is delegeren aan mensen die niet weten dat je dingen aan hen hebt gedelegeerd. Out of the blue kun je dan plots mails beginnen sturen met ‘kun je er in het vervolg zorgen dat x of y wordt opgevolgd, want ik zie dat dat hier weer helemaal in de soep loopt’. Zorg er ook voor dat x of y een complete pietluttigheid is die in wezen weinig te maken heeft met de kerntaken van de werknemer in kwestie. Zoals het opzetten van de Kerstboom, ik zeg maar wat.

Read Full Post »

Zomer in de stad

Uit een café klinkt de klagerige stem van Billy Idol die zegt dat het hot in the city, hot in the city is tonight. Het is dat uur waarop er nog een restje licht in de hemel hangt terwijl het toch al donker is. De deftige mensen zeiden ‘allez, het is tijd om naar huis te gaan’ en haastten zich naar de laatste tram of bus. Zij die achterbleven begonnen luider te praten en fanatieker te drinken. De cafébazen draaiden de knop nog een slagje meer naar rechts.

Restantjes hitte sluipen als mistige slangen over de grond en slingeren zich om de benen van de passanten. Uiteraard de walmen van vet en zweet en neergeslagen stof. Niemand weet het maar iedereen verlangt naar regen die valt in drommen en bellen op de grond maakt, en deze gekmakende warmte wegspoelt.

Uit riolen komen ze gekropen, de gekken en de freaks. De verstotelingen en de verschoppelingen van de dag. Het uitschot, het proletariaat van lompen. De schurftlijders, de junkies, de dwazen en de zotten met hun weggevreten tanden, hun draderige haren en hun zwarte nagels. De zurige geur die hun komst aankondigt voor je hen ziet. In een verlaten winkelstraat klemt een verschrikte man wat hij bezit in halfvergane plastic zakken. Hij ziet je niet, hij mompelt wat.

Er hangt iets wulps in de lucht en ook iets met bloed. Vrouwen laten hun schelle lach klinken met een zenuwspoor er in, duwen grijpgrage handen weg. Hij laat nog eens hetzelfde aanrukken, de barman zet LA Woman op. Mensen knikken op het ritme, voeten en handen bewegen onbewust. Demonen maken zich op om over te nemen. Een oude kerel schuifelt binnen en probeert indruk te maken met gelamineerde poëzie die op geen kloten trekt. Een zatte kerel trakteert hem een pint en vraagt iets over het rijmschema. De dichter wordt kwaad en gooit zijn papieren in het rond. De barman maakt zich groot en wijst naar de deur en moet tenslotte toch vanachter de bar vandaan komen om hem bij zijn kraagt te pakken en met een schop in zijn achterste de deur uit te schoppen. De kleinburgerij heeft weer iets om thuis te vertellen.

Welcome to the Jungle, krijst Axl Rose en overstemt daarmee het schuifelen van stoelen. De dronkaard headbangt uit de maat, smakt zijn hoofd uiteindelijk toch tegen de bar, zwiept daarna achteruit en krijgt van de barman een handdoek om zijn bloedneus te stelpen. Er wordt een taxi gebeld.

Ik wil dansen, zegt de vrouw. Kom, laten we gaan dansen, zegt de vrouw. Goed dan, zegt de man, maar waar?

Op weg naar de danskeet pakt ze zijn arm, hij rookt een sigaret. Haar hakken klikklakken op de kasseien, op een triestig plein krijgt een schizofrene dakloze visioenen van de  marcherende legers van de apocalyps. Iets knettert witheet in zijn hoofd, zijn brein een oververhitte kerncentrale. Stemmen donderen, sterren schitteren als zonnebollen in de lucht. Een klok bimbomt en elke slag is een slot van de hellepoort die ontsloten wordt.

Dit is de perfecte storm.

Read Full Post »