Tips voor een gelukkige penis.

(Voorwoord: kun jij iets geestig schrijven over penissen, vroeg iemand bij De Morgen mij. Maar toen gebeurde er allemaal echt nieuws en raakt mijn stukje niet gepubliceerd. Bij deze dus). 

Peter Dowling, Australisch parlementslid nam een foto van zijn piemel, hangend in een glas rode wijn en stuurde deze door naar zijn minnares. Er achteraan kwam een grijzende foto van zichzelf, klaar om hetzelfde glas wijn op te drinken. De Londense brandweer moest in juli van dit jaar een publieke waarschuwing uitsturen om mannen te waarschuwen hun penis niet (ik herhaal: NIET!) in de broodrooster te steken. Ze hadden namelijk 1 keer te veel moeten uitrukken voor zo’n man die hem er nadien niet meer uit kreeg.

Heren van de schepping, ik vrees dat we toch eens moeten praten. Ik weet dat jullie het een beetje warm krijgen van dit soort aankondigingen, maar het is voor jullie eigen bestwil. En voor die van jullie kleine grote vriend. (Neen, hiermee wilde ik niet insinueren dat je een klein pietje hebt).

Soit, omdat het blijkbaar hard nodig is en uit liefde voor jullie favoriete orgaan een aantal tips. Toppolitici, lees vooral mee want de verkeerde penis op de verkeerde plaats op het verkeerde moment al vaker bloeiende carrières om zeep heeft geholpen. Ja, ik kijk naar u mijnheren Strauss-Kahn en Weiner!

Om te beginnen en nu we het er toch over hebben: zeep. En dan eerder te veel dan te weinig, en liever te vaak dan te zelden. Het is niet de bedoeling dat er een stalen schuurborstel aan te pas komt, maar wie zijn piemel op tijd en stond een liefdevolle wasbeurt geeft met water en zeep zal zijn kansen op copulatie of orale seks drastisch verhogen. Wie ooit de snikkel van die pizzajongen uit de ondeugende filmpjes bestudeerd heeft weet dat daar geen spikkeltje kopkaas te bespeuren valt. Aandacht voor persoonlijke hygiëne in de onderste regionen zorgt er ook voor dat er – op het moment dat je je zizi qui est dressé vers le ciel (comme le Tour Eiffel) de vrijheid geeft – geen walm uit je broek ontsnapt vergelijkbaar met de geur van een druk gebruikt urinoir na 10 dagen Gentse Feesten. Tenzij je partner olfactorisch gehandicapt is zul je je boeltje direct terug mogen inpakken, geloof me vrij.

Ten tweede en opnieuw aansluitend bij de tip hierboven: gebruik in geval van hoogdringendheid een urinoir of een toilet, tenzij je je ergens diep in het bos bevindt. Ik weet wel dat een penis een geweldig instrument is dat je dat dus werkelijk op elk moment van de dag kunt boven halen om wijdbeens tegen een voorwerp naar keuze te plassen, maar in de bewoonde wereld is het een dikke vette no-no. Je bent toch geen drie meer? En was je handen achteraf. Wie denk dat ik overdrijf: ik heb al mannen op klaarlichte dag en zonder aarzeling een plasje weten maken op een perron bijvoorbeeld.

Ten derde (en nu wordt het serieus): het is niet omdat een voorwerp over een gat of een opening beschikt dat het ok is om je piemel er in te steken. Hoe gênant is het niet om tijdens zomerse barbecues voorwerp te zijn van anekdotes die smakelijk verteld worden door verplegend personeel op spoeddiensten of brandweerlui? Een korte zoektocht doorheen het alwetende internet leert ons dat mannen met hun penis klem raken in stofzuigers, broodroosters, afvoerputjes, filters van zwembaden, kachels en speelgoedtreintjes. Er is een verder ongedokumenteerd verhaal over een man die vast zat in een kip. En dan zeggen ze dat vrouwen mysterieuze wezens zijn! De enige reden die ik kan bedenken om je eigen lul aan hoger vernoemde martelingen te onderwerpen is een soort oncontroleerbare masochistische dwang die sommige mannen blijkbaar af en toe overvalt, maar ik zou jullie aanraden om dan gespecialiseerde dienstverleners te bezoeken of één en ander met je partner te bespreken. Laat de mannen (m/v) van de brandweer en de verplegers op spoed doen wat ze moeten doen: mensenlevens redden en branden blussen, in plaats van vastzittende penissen te bevrijden.

En dan nog iets: de combinatie eten en euhm … menselijke worstjes is misschien goed voor grappige hoofdstukken in boeken van Philip Roth of Tom Lanoye die een jeugdig hoogtepunt bereiken in respectievelijk een rauwe lever en tussen twee verse koteletjes, maar dat is het dan ook zo wat. In de beslotenheid van de eigen slaapkamer of keuken kan het dan wel geestig zijn om te experimenteren met een hotdog en choco, confituur of slagroom (ik zou zelf sambal afraden), maar wie professioneel met eten bezig is: hou je broek toe aub! Google staat vol met verhalen van jonge ambitieuze mannen die hun carrière als broodjesbelegger bij Subway geknakt zagen omdat ze zo nodig trots foto’s van hun eigen Wiener tussen een stokbrood de wereld in moesten sturen.

Verder weten we dat jouw penis ongetwijfeld de mooiste/ grootste/ dikste/ langste etc ter wereld is. En dat je ongelooflijk trots bent op je genotsknots, klaar om de vrouwtjes eens alle hoeken van de kamer te laten verkennen. Maar toch deze goede raad, want sommigen vatten het blijkbaar echt niet: vrouwen zitten er niet (ik herhaal: NIET) op te wachten om tijdens de eerste twee minuten van een verkennend gesprek ongevraagd bestookt te worden met foto’s van je fiere instrument. Als je haar dan toch in cyberspace wil laten kennis maken met je grote Jan, vraag het haar dan. ‘Hey, ik ben Geert en wil je eens mijn penis zien?’

Vergeet niet dat het in deze tijden heel gemakkelijk is om achter het mailadres van je moeder te komen, aan wie we dat soort triomfantelijke foto’s kunnen doorsturen.

Ah, en voor de dames: als het internet beweert dat een teentje look in de vagina helpt tegen een schimmelinfectie, dan is het misschien verstandiger om gewoon naar de apotheker te stappen om een tube zalf. De lijst met voorwerpen die vrouwen inbrengen en zonder medische hulp niet meer verwijderd krijgen is zo mogelijk nog vreemder dan die van de verschillende soorten gaten waarin mannen hun penis in vastklemmen.

Read Full Post »

Vakantie.

Het zijn de laatste dagen, dus je probeert elk moment uit te wringen. Twee tienermeisjes doen het vakantiehuis zoemen, vullen elke ruimte met hun geheimen. Ze spreken in code, communiceren met de wereld doorheen een blik, een geeuw, het optrekken van de schouders.

De hemel hier is ’s nachts bezaaid met sterren, de melkweg trekt een vaag spoor. Een zacht dekentje in het gras, chips. Op de achtergrond een liedje in een eindeloze loop om de tijd te laten verstrijken en de sterren die vallen te tellen.

Ik, ik krab mijn benen open en trek de korstjes van mijn gewonde voeten. Een vuurrode vlek op mijn rechterenkel, paars bijna. Restanten van geslaagde aanvallen door exotische insecten en slenteren door steden in slecht zittende schoenen. Ik heb bruggen gezien en koepels op kathedralen. Geluisterd naar oude stadslegendes in een Engels dat gemarineerd was in een vet accent. Ik heb de zon zo hard weten branden in mijn nek dat ik er dwaas van werd, en probeerde de verdoving van een vreemd land en een vreemde taal weg te spoelen met de bekende smaak van bier. Ik heb op menukaarten gewezen om de ober duidelijk te maken wat ik wilde eten en ik heb geglimlacht bij het betalen van de rekening. Ik heb plakaatjes gelezen met een uitleg over oude handelsroutes en vluchtige allianties, oorlogen en kruistochten. Zwaar versierde graftombes van lang vergeten vorsten en vorstinnen. Sommige namen herinner ik mij uit boeken of geschiedenislessen. Ornamenten, bladgouden krullen, frontons, regenspuwers, gigantische glasramen in blauw en rood. Treurende maagden, stoïcijnse heiligen, Christus gekruisigd en herrezen. Dit moet Europa zijn.

Ik heb pleinen gefotografeerd en vergezichten, toen ik bovenaan een burcht stond. Mijn foto’s worden gekenmerkt door krakkemikkige kadrering en scheve horizonten, een dochter met een onwillige glimlach en het verbod de kiekjes op Facebook te posten.

In dit laatste vakantiehuis word ik soms wakker door het kraken van vloeren die ik niet ken. De nacht is hier nacht, donker zoals donker hoort te zijn en stilte die de geluiden van de nachtdieren versterkt. Hagedissen schuifelen ongegeneerd over de patio, een oude hond briest en zucht en strompelt. Ik jaag hem weg van de eettafel, onmiddellijk daarna een schuldgevoel omdat het beest zo zielig kijkt.

Misschien is dit een Toverberg, waar de tijd trager maalt, moeite heeft om de volgende omwenteling te voltooien en uiteindelijk door de wrijving of een andere mysterieuze kracht helemaal tot stilstand komt. Ik hoop het. Alsof je ongemerkt door een plooi tussen 2 dimensies in geglipt bent, en als je eindelijk weer naar de wereld gaat ben je al 20 jaar of langer vermist. Wie jou zich nog kon herinneren is dood of dement en voor de anderen ben je een administratieve fout.

De kinderen zeggen het: dat de ijsjes beter smaken hier dan ginder, de tomaten, de peren en de perziken. Het vlees is sappiger en malser en de wijn voller. Ik heb heldere dromen zo tegen de ochtend aan, maar ik vergeet ze als ik mijn ogen open doe.

Read Full Post »

Auschwitz – Birkenau.

Je ziet in de verte het perron waar ze arriveerden in beestenwagons, na dagen onderweg. Vanuit Cyprus negen volle dagen. Enig voedsel: een homp brood en een emmer water. Hen was verteld dat ze ‘geherlokaliseerd’ zouden worden. Elke persoon, van het kleinste kind tot de oudste grijsaard, mocht 25 kg bagage meezeulen. Zij brachten dus hun goud mee en hun zilver, hun kandelaars en gebedsdoeken, hun potten en hun pannen.

Na één of meerdere dagen op transport is bij aankomst de zin tot weerstand gebroken volgens de architecten van de Finale Oplossing. Het perron op, vlug! Zonlicht of sneeuw, loden hitte of ijzige kou. Vergeet de kinderen niet en de koffers. Harde bevelen in een taal die je niet verstaat. 2 rijen moeten gevormd worden: vrouwen en kinderen langs de ene kant, mannen aan de andere. Dokters inspecteren en spreken hun Salomonsoordelen uit. Vrouwen met jonge kinderen. Wie er oud uitziet. Wie mankt. Wie niet geschikt is om te werken, deze kant uit (geen alstublieft). Een wandgrote foto, een vrouw knijpt haar ogen dicht tegen het plotse licht. Een jongetje van een jaar of 7 met 2 broertjes aan de hand loopt voor zijn moeder uit. Een paar uur later moeten ze dood zijn geweest. Zyklon B, een doodsstrijd van een kwartier. Daarna worden hun lichamen door andere gevangen van het Sonderkommando geschoren, ontdaan van gouden tanden en gecremeerd.

Even later schuifelen we met zijn allen door de gaskamer. De gids maakt ons attent op de gaten in het dak waardoor de busjes gifgas werden gedropt. Vertelt over een mislukte opstand in het kamp. Achter elkaar aan volgen we hem, terwijl hij voor de zoveelste keer zijn verhaal doet. Hij wijst ons op foto’s genomen van nieuw gearriveerde gevangenen tijdens de beginperiode van het Konzentrationslager. Naam. Voornaam. Geboortedatum en plaats. Eventueel een beroep. Datum van aankomst. Datum van overlijden. Tussen de laatste en de voorlaatste cijfers zitten hooguit enkele maanden, meestal gaat het om weken. Een enkele keer enige dagen, en dan denk ik dat het misschien één van de zovelen is die zichzelf elektrocuteerde tegen het prikkeldraad. Eén vrouw, het haar geschoren en in kampuniform lijkt een glimlach te forceren. Zijn het de zenuwen? Al de rest kijkt somber.

Birkenau. De zon brandt op de vlakte die ooit bezaaid was met houten barakken. Een aantal is gereconstrueerd, het merendeel vergaan in de tijd. Binnenin en onder invloed van de hitte beneemt de geur van vernis je de adem. De eerste: latrines waar de gevangen elke morgen en elke avond na het werk hun gevoeg moesten doen. De tweede: een slaapbarak, waar 6 tot 700 mensen hun nachten moesten doorbrengen. Er werd gevochten om bovenaan te kunnen liggen, we schijten immers allemaal naar beneden. Wie onderaan belandde kreeg de verziekte drek in de nek, stikte door een gebrek aan zuurstof. Epidemieën waren meer regel dan uitzondering. Vernederingen door de kapo’s, gerekruteerd uit veroordeelde Duitse criminelen, hele of halve psychopaten ook.

Na afloop van het bezoek zoeken we een terras in de buurt. We laten bier aanrukken en iets te eten. We vragen ons af hoe het mogelijk was en of het  opnieuw mogelijk zou zijn.

Ik zeg van ja.

Read Full Post »

Cool cats.

Schrijf. Schrap. Verbeter. Uiteindelijk wissen. De cool cats van vroeger zijn vervangen door hippe vogels. En net als vroeger: juiste bril, juiste broek, juiste muziek. En vooral de juiste attitude. Veins onverschilligheid, afstand, hou het leven op een armlengte afstand door ironie, laag op laag.

Ik probeerde het vroeger wel eens: mee achteraan in de klas, op de bus. Lachen. Vooral niet antwoorden, of enkel als het moest. Het duurde zolang het duurde, en dan ging ik weer in discussie, toonde interesse, stelde een vraag. Grote zonde en direct goed voor een schaamtelijke exit uit de poel der koele kikkers.

Ik kon het niet. Ik kan het nog altijd niet. Ik ben de Ongelovige Thomas die moet kunnen voelen, in plaats van de dingen voor waar aan te nemen. Ik ben geïnteresseerd, ik wil het weten. Nu ja, dat weten jullie allemaal al.

Ik kan veel verdragen, omdat ik veel kan verstaan. Ik moet glimlachen om superieure terechtwijzingen van mensen die niet helemaal hebben gevat waarover één of ander stukje ging. Ik ben best bereid tot discussie met zij die een andere mening zijn toegedaan omdat ze zich aan de andere kant van het spectrum bevinden. A la limite denk ik ‘ach’ op het moment dat ik een reactie zie van iemand die een column met 1 zin veroordeelt tot de prullenmand. Voor jou duizend anderen, gast.

Hoe anoniem ook, de ander stapt tenminste mee in de arena. Het mag dan een vuil gevecht zijn, er is duidelijkheid over positie, over protagonist en antagonist. Het is klaar wie laf is en wie moedig, wie strijdt en wie ten onder gaat.

Waar ik kregelig van wordt is het postmoderne innuendo dat uitblinkt in vaagheid. Een zucht. Opmerkingen over ‘je toontje’, om niet te moeten toegeven dat de inhoud irriteert. Venijnig geformuleerde algemene stellingen, gepost op net het goede moment. Altijd door mensen die pretenderen je niet te lezen, niet te kennen, niet te weten wie je bent. Ze zijn er wel altijd bij om op je kop te schijten. Het is hetzelfde heimelijke gniffelen als toen je vroeger door de gang liep. Je hoorde het, zij wisten het en jij negeerde het. Ze haten je, blind en zonder aanwijsbare reden en op het obsessieve af. Dit heb ik wel geleerd: zij liggen als geduldige, giftige serpenten te wachten op het juiste moment. Onder hun dekmantel van onverschilligheid en achteloosheid, van wie doet me wat en wat kan het me schelen?

Het zijn bommen in de berm, alsof ik een bezettingsmacht ben en zij guerilla. Van op veilige afstand tot ontploffen gebracht door de cool cats, achterin op de bus.

 

Read Full Post »