Naar de KVS gaan, dat is altijd – elke keer opnieuw – mijzelf verwonderen over het beschamende schouwspel van jonge, schaarsgeklede vrouwen die in weer en wind staan te wachten om opgepikt te worden door de een of ander kerel. Torenhoge hakken, felle kleuren en pailletten inbegrepen en retestrakke broeken of rokjes zo kort dat ze ternauwernood de gluteus maximus bedekken. Alleen of in groepjes van twee of drie hangen ze rond. Om hen heen draait de carrousel van auto’s, aftandse Golfs tot blitse Jaguars. Traag, geduldig schuiven de wagens een aantal keer het blokje rond. Soms schuift een raampje naar beneden en wordt een meisje aangewezen dat dan volgens de geplogenheden naar voor leunt en met de kont pront in de lucht de onderhandelingen start. In een paar seconden moet beslissen of ze zich bij een wildvreemde in de auto waagt. Deze meisjes, niet zelden geïmporteerd uit exotische landen met als enige doel hier op deze wijze geld te verdienen waar hun klote-pooiers mee aan de haal gaan zul je nooit in talkshows aantreffen om vrijheid/blijheid te kirren. De happy hooker zal wel bestaan, maar ze staat waarschijnlijk niet op een zaterdagnacht in de gietende regen op de hoek van de Lakensestraat te wachten tot ze de eerste, de beste kerel een pijpbeurt in zijn auto kan aanbieden.
Enfin, theater dus. Aangezien mijn lief een degelijke Vlaamse vent is met een gezonde interesse in all things wielrennen had ik hem bij het uitkiezen van onze toneeluitstapjes ‘Giovanni’ getipt, een productie van Compagnie Cecilia onder de regie van Johan Heldenbergh over Jempi Monseré. Zo’n oervlaamse naam, verankerd in ons collectieve geheugen als een hunebed en waarvan zelfs ik weet dat die iets met vélokoers te maken heeft. In de namiddag voor de voorstelling ontdekte ik dat de tekst op rijm stond, en u mag weten dat dat ten huize van voor enige onrust zorgde. Na een doodssmak op de gladde trappen op weg naar de KVS-box (ik overleef het wel, maar mijn knie doet nog altijd een beetje zeer, bedankt voor het medeleven) zien we dat de tribunes zich over twee kanten van de zaal verdeeld zijn. In het midden een replica van een Vlaamser dan Vlaamse tea-room, waarvan je er op elke dijk aan de Belgische kust wel een paar aantreft. De smaak van wafels met poedersuiker en de herinnering aan halfnatte zwembroekjes en door zand geïrriteerde kinderbilletjes komen in me op. In de tea-room maken we kennis met de zussen Collette en Martine en de jonge Lily die zwanger is. Papa in spé Giovanni en zoon van Collette is spoorloos (en getrouwd met een ander) en Lily hoopt in tea-room ‘Giovanni’ haar verloren geliefde op te snorren. Met het verhaal over het korte leven en de tragische dood van Monseré als leidraad vertellen de drie vrouwen hoe ook zij met de nevenschade van leven en liefde te maken kregen en krijgen. Aan de naam Giovanni hangt veel vast, jammerlijke gebeurtenissen lijken zich keer op keer te herhalen en hoe krampachtiger men de loop der dingen probeert te veranderen, hoe harder het noodlot toeslaat. Uiteindelijk draait ‘Giovanni’ vooral rond de destructieve kracht van obsessieve verliefdheid die niet beantwoord wordt en de worsteling om te ontsnappen aan het lot van de vrouw die eeuwig wacht op erkenning en aandacht.
Het rijm van de tekst voelt heel natuurlijk aan en zorgt voor vaart en metrum. De drie actrices zetten met verve hun rol neer in een stuk dat qua techniek en regie een huzarenstukje moet geweest zijn. En Heldenbergh zou Heldenbergh niet zijn als hij ook niet een aantal liedjes in de voorstelling smokkelde, zodat ik vandaag nog altijd ‘Diep in mijn Hart’ loop te neuriën.
Moraal van het verhaal? Giovanni is een voorstelling die wielerliefhebbers zal weten te bekoren, maar ook mensen die misschien niet zo’n traditionele toneelgangers zijn. Een stuk met een lach en een traan zoals dat dan heet, apart door vorm maar niet door thema en waar de handtekening van Heldenbergh opvalt. Gaat dat zien dus.
Wendykroy's Blog 