Een nieuwe lente …

De eerste lentestormen razen door het land. Elke dag werk ik – op voorwaarde dat het weer het toelaat – in de tuin. Simpele taakjes. Zonder tijdsdruk en met onmiddellijk resultaat en zichtbaar effect. Fijn.

Nog met enige voorzichtigheid hoop ik dat er een einde is gekomen aan die donkere maanden. Maanden van zwijgen en terugtrekken in mezelf. Misverstanden en bange vermoedens. (Enfin, de regelmatige lezer dezes heeft een idee van wat ik bedoel).

Langzaamaan krijg ik weer honger. Teerlingen werden geworpen, beslissingen genomen op het scherp van de snee. Illusies waar ik mij aan vastklampte losgelaten en het is elke keer weer verbazend hoe makkelijk dat eigenlijk gaat, hoe pijnloos dat allemaal is.

Ik kan weer lachen en leven, en ik verwelkom deze nieuwe lente met wijd gespreide armen.

Read Full Post »

Frida.

Frida Kahlo dus. De film, gisteren op Canvas. Ik vond die te gelikt, te af, te veel Hollywood. Het was goed geacteerd en zo, en Salma Hayek liep geheel en al vrijwillig rond met één wenkbrauw die aan elkaar was gegroeid, maar toch. Kahlo heeft oneindig meer afgezien dan men in de film wil laten zien. Ze huppelde niet door het leven zoals Hayek dat gisteren deed, ze strompelde, ze mankte, ze struikelde en ze leed pijn. Constant. En net dat lijden heeft haar werk gemaakt tot wat het is en daar heb ik in de film veel te weinig van gezien.

Haar miskraam is in de film een fait divers, terwijl dat feit een grote impact heeft gehad op haar latere werk. Kahlo was door de polio en door het busongeval verminkt en getekend en moet daar enorm mee geworsteld hebben. In de film zien we het fantastische lichaam van La Hayek en een geheel esthetisch verantwoord litteken op haar rug. Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind dat dat afbreuk doet aan de geloofwaardigheid van het verhaal.

Wel mooi vond ik het spel met kleuren, de zoektocht naar het palet dat ook Kahlo gebruikt in haar schilderijen. Gewaagd (en geslaagd naar mijn gevoel) ook de ‘surrealistische’ scènes, die voor mij ook doen denken aan de surrealistische elementen in haar werk. (En oh, wat kan ik mij ergeren aan mensen die de steriele Dali het einde vinden. Kahlo is toch veel beter, origineler, authentieker dan die geldgeile dandy uit Spanje?).

Enfin, mooie film dus alhoewel ze mij niet helemaal kon bekoren. En nu allemaal naar de Bozar.

Read Full Post »

Paswoord.

Paswoord voor beveiligde posts kan aangevraagd worden via mail.

Read Full Post »

Beveiligd: Censuur.

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord:

Read Full Post »

Uitgelezen: Siri Hustvedt – Het verdriet van een Amerikaan.

Siri Hustvedt is de vrouw van de alom bekende (en geroemde) Paul Auster. Ze studeerde geschiedenis en Engels én legt zich sinds een aantal jaren toe op de neuropsychoanalyse die een brug wil slaan tussen de neurologie en de psychoanalyse.

Het verdriet van een Amerikaan vertelt het verhaal van Erik en zijn zus Inga. Hij is psychiater, zij is de weduwe van een beroemde cultregisseur. Na het overlijden van hun vader vinden ze tussen zijn papieren een geheimzinnig briefje van een onbekende vrouw. Broer en zus besluiten samen op zoek te gaan naar de vrouw en het verhaal achter de cryptische boodschap te ontrafelen.
Erik moet ondertussen na zijn scheiding ook nog op zoek naar nieuwe huurders voor zijn benedenverdieping, en wordt Inga geplaagd door een journaliste die er op uit is om onsmakelijke details uit het leven van haar overleden echtgenoot boven te spitten. De nieuwe huurders (een vrouw met een dochtertje) bezorgen Erik ongewild een bijrol in een moeilijke gezinssituatie en het onderzoek van de journaliste zorgt voor turbulentie tussen Inga en haar dochter Sonia.

Wie het hele verhaal wil, moet het boek maar lezen (wat ik mensen enkel maar kan aanraden). Je hoeft geen graad in de psychologie te hebben om de parallellen tussen Erik & Inga langs de ene kant en het leven en de interesses van Siri Hustvedt op te merken. Inga lijdt onder het feit dat zij enkel gezien wordt als ‘vrouw van’ (of ‘weduwe van’), net zoals Hustvedt door het leven moet als vrouw van de erg succesvolle Auster, terwijl ze zelf een niet onaardige schrijfster is. Het voelt waarschijnlijk alsof je de zoon bent van John Lennon en zelf ook (en begrijpelijkerwijze) tot muziek wordt aangetrokken. Het is moeilijk leven in de schaduw van giganten. Het zorgt voor complicaties in je relaties met anderen omdat je niet weet of de interesse naar jou uitgaat of eerder de gigant betreft.

Dat het hoofdpersonage psychiater is zorgt ervoor dat Hustvedt ongegeneerd haar stokpaardje (de neuropsychoanalyse dus) boven kan halen en dat zorgt voor mooie overpeinzingen over het wezen van de taal en hoe deze zich tot de werkelijheid verhoudt.

Citaat:

Toch is het ironisch, want in mijn boek probeer ik te laten zien hoe we waarnemingen ordenen tot verhalen met een begin, een midden en een eind, en dat onze gefragmenteerde herinneringen pas enige samenhang krijgen als we ze in woorden vatten. Tijd is een eigenschap van taal, van syntaxis en vervoeging. (…) Die journalisten denken werkelijk dat ze het “echte” verhaal, de objectieve waarheid, kunnen achterhalen, of dat ze beide kanten kunnen weergeven, alsof de wereld altijd in tweeën verdeeld is. Tegelijkertijd is “werkelijkheid’ in Amerika het woord geworden voor wat voos en vunzig is. We verheerlijken het wérkelijke verhaal, de volledige biecht, reality-tv, échte mensen in hun échte leven, de huwelijken van beroemdheden, hun scheidingen, hun verslavingen, vernedering als amusement – onze versie van de openbare ophanging.

Read Full Post »

De werkelijkheid.

Ik heb dit nodig, deze gedramatiseerde vorm van werkelijheid. Ik wil geconfronteerd worden met mijn eigen inconsequenties, mijn theater, dit egocentrisch hervormen van wat ik meemaak. Uit een bedekte, half ingeslikte opmerking weet ik dat hij meeleest. Hij wil niet de klootzak zijn, verzet zich tegen de rol die ik hem – in mijn werkelijheid – toebedeel. Dat hij alles leest betwijfel ik. Daarvoor is de interesse al een tijdje te klein, of ik heb ze kleingemaakt met mijn zwijgen, mijn ontwijkende antwoorden. Ik schep afstand waar ik intimiteit wil. De steeds aanwezige schrik dat wie mij ‘echt’ zou kennen zich van mij afkeren zou.

Ik ben mijn eigen therapeut, beklaagde en rechter tegelijkertijd. Beul ook, ik maak andere mensen wreed. Dat verwijt later makkelijker. Mijn vader, mijn moeder, mijn mannen. Mijn kind. Ik wil begrepen worden, ik wil iemand die denkt wat ik denk, voelt zoals ik voel, mijn streven en verlangens overneemt, voor altijd. Ik wil samenvallen en iemand die mij koestert en een schild is tussen mij en de banaliteiten van dit leven. Iemand die de post opent en formulieren invult, die mij de absurditeit van de orde en de structuur die ons omringt verklaart. (Oh Superman!).

Ik wil schuilen tussen de vier muren van het huis. (Huis is waar ik woon, niet waar ik thuis ben). Een kluizenaar zijn, een monnik. Een heremiet die kennis verzamelt, of verzinsels. Een slak of een schildpad, het weke vlees bedekt en onzichtbaar voor de wereld. Kijken van achter glas, afgeschermd van wat anderen ervaren.

Read Full Post »

Bed

Wij delen hetzelfde bed, nog altijd of misschien nog voor heel even. Wij liggen naast elkaar, elk op onze kant. De afstand tussen ons zou niet groter kunnen zijn. Even goed zouden onze matrassen zich elk op een ander continent kunnen bevinden. Wij wisselen gemeenplaatsen uit (heb je goed geslapen? Heeft het gesmaakt? Heb je een leuke dag gehad?), ’s morgens en ’s avonds, als wij elkaar durven tegenkomen. Wij wachten de antwoorden niet af, bang als wij zijn voor wat er zou kunnen komen. Ik dek mijn verlangen netjes af, soms toon ik jou verdriet (ik verdenk mezelf ervan dat doelbewust te doen, te doseren. Aan te vallen en mij dan weer terug te trekken in mijn loopgraven. Een stellingenoorlog, die nog eeuwen kan blijven duren. Zinloos, want de ander heeft zich ondertussen ingegraven in verontwaardiging, verongelijkte zekerheid van wat juist en rechtvaardig wordt geacht).

Read Full Post »

Tiny op skiverlof.

De jaarlijkse reis richting bergen, sneeuw & skigebieden. Het zegt me niet veel. Mijn lief, of hoe ik hem ook moet noemen, wel. Ik vind het een stompzinnige bezigheid. Het vroege opstaan, het slechte eten, de rush naar de skilift waar ik een massa mensen observeer die door middel van vormeloze kledij en allerlei accessoires de elementen willen trotseren. Moeders wringen de voetjes van hun kinderen in slechtzittende plastic bottines, het stressniveau stijgt. Een simpel paar wanten dat werd vergeten geeft aanleiding tot gezinsdrama’s. Er wordt gesnauwd en gesukkeld met ski’s en sticks. Krassen op andermans wagen worden ternauwernood vermeden. Aanschuiven. Schuifelen. Geduw en gedrum, haastig in het bakje, naar boven, naar boven.

Voor mij dit jaar geen gesukkel met het snowboard. Ik kijk naar de desintegratie van mijn leven, mijn werkeloze staat, de relatie die er geen is. Het lijkt alsof alles afbrokkelt, vergaat, in stukken breekt – niet in het minst ikzelf. Het proces beangstigt me, maakt me moedeloos. Geen zin om opnieuw te beginnen. Ik zou niet meer weten hoe of waar ik binnen in mij nog eens alles moet samenschrapen. Alles schijnt buiten mij om te gebeuren, ik heb geen vat op de dingen. De wereld is me vreemd, alsof ik kijk van achter glas. Niet echt. Stuurloos ben ik, midden op zee.

Aan tafel, samen met het andere koppel praat ik en ik verwonder me over het feit dat ik deze sociale codes nog ken. Onverwachte uitingen van genegenheid waar ik niet mee weet om te gaan. Misschien komen ze voort uit schuldgevoel of lust en geilheid. Misschien is de combinatie van die drie wel liefde, zoals hij het definieert. Ik wil aangeraakt worden, en toch weer niet.

Ik leg mezelf taken op. Laarzen ophalen en de sokken niet vergeten. Tanken. Enkel voor mij hebben deze boodschappen betekenis, ze doen er niet werkelijk toe. Het houdt me bezig. Terug op de plaats van afspraak om 16h. Vragen aan de kinderen hoe het was en afwezig luisteren naar hun enthousiaste antwoorden. Werktuigelijk antwoorden, mijn mond vertrekken tot er iets wordt gevormd dat een glimlach is.

Après-ski. De DJ draait dezelfde muziekjes als twee jaar geleden, maakt dezelfde stomme grapjes. Ik voel me alleen, het lijkt alsof ik iets wezenlijk mis. Als ik volwassen mensen uit de bol zie gaan op een vulgair stampnummer dat de dikke tetten van een niet nader genoemd meisje roemt barst ik bijna in huilen uit.

Waar kom ik toch vandaan?

Read Full Post »

Quiztetbijna!

Gisteren werd er in de school van de jongens een quizavond gehouden en daar deden wij natuurlijk aan mee. Wij vinden dat tof, quizzen en de kinderen droomden al weken op voorhand van de overwinning. Ik niet, want we kennen te weinig van sport en we zijn eigenlijk te weinig fanatiek om een kans te maken op de eerste plaats. Het was een gezellige avond met streekbiertjes en de kinderen die eens laat mochten opblijven. En ik weet dat die mensen die de quiz opstellen dat allemaal doen in hun eigen vrije tijd (zo zijn ze ook eens van huis weg), en diegene die het best met de computer overweg kan mag zich dan eens helemaal laten gaan en filmpjes steken in zijn machtige powerpointpresentatie. Ik ben me er dus van bewust dat mensen hun uiterste best doen om ons een gezellige avond te bezorgen met schone prijzen, maar waar ik me dus bij dat soort quizzen ongelooflijk aan kan ergeren (groen, blauw en geel kan ik daarvan uitslaan) zijn van die slecht gestelde vragen. Nog erger zijn foute antwoorden (nee, Nirvana stond niet met ‘Nevermind’ op 1 in de Tijdloze van Stubru).

Als je mij logo’s laat zien en je vraagt me over welk PRODUCT het gaat zal ik bij het logo van ING antwoorden: bank. Als je wil dat ik ING als antwoord opschrijf moet je mij vragen over welk MERK het gaat hé!

Als je je vragenronde een thema meegeeft en je in je reglement nog eens uitdrukkelijk vermeldt dat de vragen over het thema gaan, hou je daar dan een beetje aan. Het tijdschrift ‘Klasse’ en het woord ‘speelplaats’ hebben niets te zoeken onder het thema ‘Maarkedal’. En het woord ‘kopiëren’ associeer niet met het woord ‘speelplaats’. Sorry hé, gasten.

Dus ja, het was een toffe avond, maar als ge in het vervolg allemaal correcte vragen wilt stellen en uw antwoorden eens dubbelchecken, dan zal ik nog contenter zijn.

Merci!

Read Full Post »

Thuis werken.

Ik zit nu anderhalve maand thuis, zonder ‘echte’ job. Links en rechts beheer ik wel wat AdWords campagnes en gestaag ga ik op zoek naar nieuwe klanten (enfin, eerder partners die mij nieuwe klanten zullen bezorgen). Maar een mens heeft daar natuurlijk geen hele dag werk aan. Meer schrijven doe ik ook (getuige daarvan deze blog) en veel lezen op tinternet over marketing of over Tiger Woords en andere voze beroemdheden. Zoals ik een notoire zapster ben als het op TV aankomt, ben ik ook een internetzapper. Facebook checken, mailtjes ophalen, een onnozel spelleke spelen en ondertussen een businessplan en een mission statement schrijven. Van op afstand ziet het er natuurlijk uit als veel gepruts en weinig ‘echt’ werk. Van dichtbij misschien ook, maar dat is weer een andere zaak.

Op momenten dat ik alleen thuis ben, kan ik dat allemaal doen zonder dat een ander zich daar vragen bij stelt. Maar ik ben niet altijd alleen thuis, natuurlijk. Soms werkt mijn lief ook van thuis en dan zitten we beiden in de living aan onze computer. En hij heeft van achter de zijne zicht op wat ik allemaal uitspook op de mijne. Het probleem is dat hij nu het idee heeft dat ik eigenlijk niets doe. (Als hij er is, doe ik ook minder, omdat ik dan niet onbevangen kan schrijven, zie dat hij in ene keer achter mijn rug staat en meeleest, ik mag er niet aan denken).

Elke morgen vraagt hij mij nu wat ik die dag allemaal ga doen, of ik wel een to do lijstje heb en ’s avonds probeert hij dan langs zijn neus weg te informeren naar het resultaat. En dat is eigenlijk wel een goede methode, want de eerlijkheid gebiedt mij toe te geven dat ik wel erg goed ben in het verprutsen van mijn dagen. Ik ben een Oblomov in het diepst van mijn gedachten ….

Deze namiddag heb ik dus wel twee professionele afspraken, volgende week nog ééntje in het vooruitzicht en deze morgen werd ik gebeld door een vriendelijke madame van een selectiebureau. Met alles erop en eraan: vraagjes in het Frans en in het Engels, zo helemaal onverwacht en allemaal. Alleen: ik weet op dit moment totaal niet of ik eigenlijk wel zin heb om terug ‘normaal’ te gaan werken. Eigenlijk zoek ik de mix tussen in loondienst zijn (zo’n 20 uur per week of zo, om toch een min of meer terugkerend vast inkomen te hebben) en voor de rest mijn plan trekken. Zijn er eigenlijk bedrijven die mensen aanwerven die manifest géén team-players zijn? (Zoals ik, dus?).

Wat ik wel ga doen, is een lap-top kopen. Als mijn lief dan nog eens thuis werkt, dan kan ik mij verschuilen in de zetel, en ongestoord verder prutsen. Dat zal beter zijn voor zijn zenuwen …

Read Full Post »