De mythe van de moederliefde.

Deze week in Humo een interview met Dimitri Verhulst over zijn nieuwe boek:de laatste liefde van mijn moeder. Op zich ben ik geen grote fan van de schrijfkunsten van Verhulst. Op zijn best vind ik hem een schrijver die iets boven de middelmaat uitstijgt, en dan nog. Dat neemt niet weg dat hij wel sympathieke kerel is (of lijkt althans, de keren dat ik hem al hoorde of zag op radio of TV). In het interview in kwestie schuwt hij ook de zelfkritiek niet. Hij geeft bijvoorbeeld toe dat ‘De helaasheid’ gewoon twee hoofdstukken te lang is, waar hij gelijk in heeft. De miskleun & humo-vehikel ‘Godverdomse dagen’ noemt de interviewer dan weer een bravourestuk, terwijl dat ding eigenlijk nooit aan de drukpersen had mogen toevertrouwd worden, maar goed.

Grote aandachttrekker is natuurlijk de vette quote: een vrouw heeft het recht om te zeggen: ik hou niet meer van mijn kind. Het feit dat Verhulst zelf op jonge leeftijd door zijn moeder werd achtergelaten speelt natuurlijk een rol in dit controversiële standpunt. Zelf heeft hij ook al meermaals duidelijk gemaakt dat hij het moeilijk had (heeft?) met zijn eigen kind, waarvan hij hoopte dat het dood geboren zou worden.

Liefde laat zich niet dwingen natuurlijk, ook de moederliefde niet (net zomin als die van de vader). Maar opvoeding en liefde zijn twee verschillende zaken, Dimitri. Het is niet omdat een ouder(paar) het moeilijk heeft met de opvoeding van hun kinderen dat daarom ook de liefde ontbreekt. Natuurlijk heeft een ouder het recht om te zeggen dat hij/zij niet meer van zijn/haar kinderen houdt, maar moet daarom direct dat kind de deur uitgestampt worden met alle gevolgen vandien? Er zijn toch tussenoplossingen mogelijk, zoals allerlei gezinsondersteunende maatregelen en dies meer. En de mythe van de moederliefde is sowieso al geen gemeengoed meer: er bestaat genoeg literatuur over zwangerschap & geboorte waarin de aanstaande moeders gewaarschuwd worden voor het sprookje van de allesomvattende golf van moederliefde die een vrouw zou overspoelen eens ze haar pasgeborene aan de borst legt.

Een beetje verder komt de macho in Dimitri naar boven (die zal weliswaar goed verscholen zitten onder de gesuikerde romantische visie op liefdesrelaties die hij aanhangt. Zie daarvoor eerdere interviews in Humo & Mevrouw Verona waar de liefde Totaal & Eeuwigdurend is). Zijn vrouw wordt door de bezoekjes van Verhulst jr. eens in de 14 dagen steeds weer geconfronteerd met het seksleven van Verhulst sr. voor zijn vrouw zijn vrouw was. Hijzelf kan natuurlijk de ilusie ophouden van een maagdelijke bruid die niet door anderen werd bevlekt omdat zij nog geen kinderen had uit een vorige relatie. Ik vind dat een vrij bizarre visie. Alsof kinderen te reduceren zijn tot het resultaat van een copulatie waar je zelf niet bij was.

Read Full Post »

Leonard Cohen: muzak voor gevorderden.

Geholpen door het toeval vielen mij gisteren twee tickets voor het concert van Leonard Cohen in Gent in de schoot, zodat ik ook kon delen in de feestvreugde die op vreemde wijze bezit had genomen van mijn ruime vriendenkring. Na het eerste concert waren er superlatieven te kort om Cohen mee te overladen, een even lovende recensie in De Standaard. Het leek wel een collectief auditief orgasme. Om maar te zeggen: de verwachtingen waren ondertussen zo hoog gespannen dat de Chrysler Building er bij in het niets verdween. (Ok, dat is niet de beste manier om er aan te beginnen, ik besef dat. Komt er ook nog eens bij dat een ticket mij zegge en schrijve 69 € kostte, wat de druk natuurlijk nog opvoert).

Het eerste deel van het concert was – en ik wik mijn woorden – slaapverwekkend. Vlak. Ongevaarlijk. Gepolijst. Zo spannend als de ergotherapie op vrijdagnamiddag. Elk nummer vloeide naadloos over in het volgende. Van Cohen moet je natuurlijk geen rock’n’roll verwachten (en dat deed ik ook niet, zijn werk is mij welbekend), maar het had toch ietsje smeriger gemogen. Ik wil de goorheid ontwaren in het Chelsea Hotel waar Janis Joplin zich een shot zet voor ze Cohen een beurt geeft. In de huidige versie is het Chelsea Hotel even kindvriendelijk als Center Parks, me dunkt. Ik wil de hartenpijn voelen als er gesteld wordt dat er geen ‘cure for love’ is. Op je 75ste zul je dat allemaal wel wat meer relativeren (alhoewel, bestaat er zo geen spreekwoord dat iets zegt over een oude schuur die in brand staat??), maar een beetje geloofwaardigheid ware wel op zijn plaats geweest. Het kan ook zijn dat ik niet goed doorhad dat je de intensiteit van thuis moest meebrengen, hoor.

Nog een vraagje aan de kenners: waar was dat flikflakje van de gezusters Webb eigenlijk goed voor? Zaten er scouts voor Cirque de Soleil in het publiek of zo?

Daar komt nog bij dat een concert bijwonen op een ongemakkelijk plastieken stoeltje op een tribune waar je gestapogewijs moet op blijven zitten niet echt bijdraagt aan de ervaring. (Ok, ik overdrijf met die gestapovergelijking, maar de staff & security was bijzonder zenuwachtig en reageerde toch wel overdreven op mensen die ergens gingen staan waar het ‘niet mocht’. Het is nog altijd een concert hé pipo’s! Ik vermoed dat het er relaxter aan toeging op fucking Rimpelrock).

Serieus, ik heb op het punt gestaan om weg te gaan tijdens de pauze, maar omdat ik een positief ingesteld mens ben (ahum) besloot ik samen met mijn gezelschap om het ‘nog een kans te geven’. En ik ben blij dat we dat gedaan hebben. Het tweede deel was stukken beter. Ik weet niet wat ze de oude bard tijdens de pauze hebben doen slikken, maar hij leek meer ontspannen en bracht de nummers met meer overgave. Er zat humor en tempo in. (Alhoewel dat steeds terugkerende sirtaki-riedeltje me nog steeds op de zenuwen bleef werken).

Ik ben uiteindelijk toch als een relatief gelukkig mens naar huis kunnen keren en ben wel blij dat ik Cohen eens van dichtbij aan het werk heb gezien. 66 € is wat ik zelf maandelijks uitgeef aan pensioensparen, en ik hoop dat hij mijn 69 € op een even verstandige wijze gebruikt, zodat hij binnen afzienbare tijd gewoon op pensioen kan.

Aan de die-hard fans: dit is een mening, een hoogstpersoonlijke impressie van een concert. He’s not God, yet.

Read Full Post »

Little Fish

Ik val bij gebrek aan inspiratie maar met de spreekwoordelijke deur het huis binnen: Little Fish is een parel van een film. Het doet gewoon deugd om nog eens kwaliteit voorgeschoteld te krijgen, zodat je terug beseft dat je je niet tevreden moet stellen met de kleurloze middelmaat of de uitgesproken mottigheid die oververtegenwoordigd is. (De laatste keer dat ik in een bioscoop was moet geweest zijn voor ‘Arthur & de minimoys’ van Luc Besson die ooit, in een ver verleden toch synoniem was voor goeie films. De originele ‘La Femme Nikita’, bijvoorbeeld. Het concept van Nikita werd later genadeloos naar de kl*ten geholpen door een Amerikaanse remake & serie, ten andere. Of Léon. Of Le Grand Bleu. Allemaal klassebakken, terwijl die minimoys dus gewoon echt verschrikkelijk zijn. What went wrong, Luc Besson??).

Ok, maar terug naar Little Fish dus. Cate Blanchett heeft bij altijd al in het hoogste schuifje gelegen: steengoede actrice, die haar rollen met zorg weet uit te kiezen. Het feit dat zij de hoofdrol speelt in Little Fish was al genoeg om de film te kopen, eigenlijk. Het verhaal van Little Fish ontvouwt zich traag. Tracey is een vrouw van 32 die een videotheek uitbaat (enfin, tegenwoordig zal men dat geen videotheek meer noemen vermoed ik …). Ze woont bij haar moeder en heeft de ambitie om een internetcafé te open en is op zoek naar een lening om dat project rond te krijgen. Dat loopt – gezien haar verleden – niet van een leien dakje. Haar broer Ray (rol van Martin Henderson) probeert zonder dat Tracey het weet en met behulp van Jonny, het ex-liefje van Tracey, een drugdeal rond te krijgen. Een beetje ervaren kijker weet dan al hoe laat het is, natuurlijk.

Het camerawerk in de film is schokkerig en een beetje zenuwachtig maar tegelijkertijd erg mooi. Het verhaal word je ook op fragmentarische wijze geserveerd, en het wordt pas tegen het einde van de film duidelijk hoe de verschillende verhaallijnen in elkaar passen. Dàt is volgens mij ook de grote kracht van de film: er wordt beroep gedaan op de intelligentie van de kijker, je moet af en toe eens je nadenken in plaats van gedachtenloos alles te slikken zonder kauwen. Knap acteerwerk en erg geloofwaardige personages zorgen voor het kersje op de taart.

Read Full Post »

Uitgelezen: Belle de Jour.

Om direct alle mogelijke verwarring in de kiem te smoren: ik heb het hier niet over de schandaalfilm van Bunuel (met mijn excuses voor het ontbreken van de tilde op de n) uit 1967 met een heerlijke Cathérine Deneuve, maar wel over het boek ‘de intieme avonturen van een call girl in Londen’. Ik moet dat ooit eens opgepikt hebben voor geen geld (enfin, dat hoop ik toch) op een megaverkoop van Boekenfestijn.

Het verhaal van de Londonse Belle de Jour is ondertussen genoegzaam bekend: escortemeisje begint blog, trekt algauw duizenden bezoekers, schrijft een boek (en nog één en nog één en nog één …), wordt verfilmd en wordt uiteindelijk ontmaskerd. De initiële charme van Belle de Jour is blijkbaar te vinden in de openhartige en humoristische manier waarop deze luxeprostituée over zichzelf en haar klanten schrijft.

Ik heb enkel haar eerste boek gelezen (en dus niet haar blog) en ik kan daar eigenlijk redelijk kort over zijn: it’s boring like hell. Het is zoals kijken naar de softporno op VT4 de zaterdagavond. Onwaarschijnlijk spannend als je 14 of zo bent, maar redelijk belachelijk eens je wat ouder wordt. Ontboezemingen over seks met klanten worden afgewisseld met warrige stukjes over haar persoonlijke leven en beschrijvingen van de lingerie die ze zich maniakaal aanschaft.

Dat Belle de Jour zo mainstream is geworden heeft natuurlijk ook te maken met het volstrekt ongevaarlijke en zeemzoete beeld dat ze ophangt van haar beroep. Jonge, intelligente, hoogopgeleide, mooie vrouw die volkomen vrijwillig en met volle goesting de prostitutie instapt omdat ze het beu is na het behalen van haar diploma zonder geld te zitten en afgewezen te worden op sollicitaties voor dwaze administratieve functies is uiteraard bepaald atypisch voor deze branche. Klanten hebben soms rare verzoeknummers (in haar ‘persoonlijke’ seksleven gaat het er heel wat ruiger aan toe), maar blijven zonder uitzondering braaf, lief en vriendelijk. Ze geven dikke fooien en maken complimentjes. Op een paar zinnetjes na geen woord te vinden over de gevaren van een dergelijke job. Als een mens niet beter wist, hij zou denken dat het hier gaat om een goed uitgekiende wervings- of imagocampagne van de firma Pimps & Co.

Het boek is dus vooral een aanrader voor hoerenlopers die hun hobby verder willen blijven uitoefenen zonder last te hebben van schuldgevoelens.

Read Full Post »

Home Alone.

Ik ben alleen thuis, sinds het einde van vorige maand. De man des huizes is in Frankrijk om te vliegen en rotsen te beklimmen. Alleen thuis dus. En ik moet niet gaan werken. Dat betekent dus niet dat ik niet werk, maar wel dat ik mij niet moet verplaatsen om op een bepaald tijdstip aan te komen en een aantal vooraf bepaalde uren productief moet lijken. Mijn dochter is sedert eind vorige week ook ribbedebie om ergens in de Ardennen met familie te gaan kamperen. Dat is in dit opzicht allemaal relevant omdat ik daarmee wil zeggen dat alle elementen die mij van buitenaf een structuur en een dagindeling geven wegvallen. Ik hoor u al ‘et alors’gewijze uw rechterwenkbrauw optrekken, maar voor ondergetekende is dat dus wel degelijk een probleem. Ik val dan ongemerkt in een soort drijfzandachtige Toverbergmodus waardoor de tijd en mijn besteding ervan erg rare vormen aannemen. Dat dit uiteraard geheel aan mijn perceptie van de dingen ligt weet ik ook wel. Dan ben ik eens vroeg uit de veren (waarbij ook het concept ‘vroeg’ relatief is, ik ben er mij van bewust), zie ik een zee – wat zeg ik? – een oceaan aan tijd voor me openliggen, bedenk allerlei dingen die ik in die tijdspanne wel zou kunnen gedaan krijgen en kom dan -tig uren later tot de conclusie dat de dag blijkbaar al weer ten einde loopt zonder dat ik daar iets aan over zal houden dat de moeite waard genoemd kan worden. Het komt er dus op neer dat ik vooral gelummeld en geprutst heb en dat alles wat ik vandaag zou moeten gedaan hebben terug op het stapeltje ‘morgen’ komt te liggen. (Enzovoort enzoverder tot de week voorbij is en uiteindelijk ook de maand).

Op hoogst bevreemdende wijze verschijnen er voorwerpen op plaatsen waar ze helemaal niet thuishoren. Ook dat zal ik op de gezegende dag van morgen aanpakken. Maar enkel als ze aan mijn hoogstpersoonlijke opruimroutine ontsnappen (die routine komt er op neer dat als je toevallig ergens komt en daar iets aantreft dat een andere plaats heeft je het naar zijn plaats brengt. Als je op die plaats dan weer iets ziet dat ergens anders thuishoort moet je het ook weer op de juiste plaats zetten enzovoort enzoverder. Enige voorwaarde is dat het ‘spontaan’ of ‘toevallig’ moet gebeuren. Ik ben al jaren bezig om dit systeem te perfectioneren, voorlopig zonder veel resultaat. Er woont in mij een klein autistje denk ik).

Eten is al helemaal problematisch. Niet dat ik een eetstoornis heb, verre van, maar meestal heb ik geen tot erg weinig zin om voor mijzelf te koken. Ik begin dus onveranderlijk mijn dag (of die nu start om 8h of om 16h) met een flinke tas koffie. Het kan zijn dat er de rest van de dag niets volgt, omdat ik toevallig geen brood in huis heb en ik geen zin heb om er te halen, of omdat de enige winkel hier in het dorp al dicht is. (Ondertussen sla ik ter voorbereiding van mijn ‘home alone’ periodes al wel op redelijk fanatieke wijze beschuiten en toast in. Dat vult ook). Beschuiten met kaas of kip/curry en cécémel (de echte, le seul, le vrai). Ik ben het levende bewijs dat je daar gerust enkele weken op kunt overleven zonder dat het kwaad kan. Zeker als je netjes afwisselt met crocque-monsieurs met een eitje er bij.

Andere dagen haalt mijn zin in een warme maaltijd toch enigszins de bovenhand en is de oven mijn beste vriend. Je kunt werkelijk alles klaarmaken in een hete lucht oven. Het enige wat je nodig hebt is een vuurvaste schotel, olijfolie, water, kruiden en je patatjes-groentjes-vleesjes. Patatjes hoef je niet te schillen, je snijdt ze in kleine stukjes, vuurvaste schotel in, bodempje water, olijfolie en 40 minuten later heb je gepofte aardappeltjes. Met worteltjes doe je gewoon hetzelfde. (Ik zeg worteltjes omdat dat één van mijn favorieten is: goedkoop, zowel warm als koud te eten, past bij zowat alles en je kunt het desgewenst ook aan kinderen geven zonder dat ze al te ferm van hun orens maken). Wat je niet mag doen is ondertussen de tijd uit het oog verliezen (omdat je in tussentijd vlug eventjes online gaat scrabbelen). De keren dat het mij overkwam en ik nog net op tijd was om verkoolde worteltjes & patatjes aan te treffen was ik zo gefrustreerd dat ik dan maar niets at. Maar wel een sigaret opsteken natuurlijk.

 

Read Full Post »

Astromancer – Carbon Monoxide

Read Full Post »

Bericht aan de bevolking.

Ik weet het en ik pleit schuldig met overgave. Het is te lang geleden dat ik hier nog iets van betekenis postte, maar het schrijven lukt niet best de laatste tijd. Inspiratie genoeg, daar niet van, maar ik kom er niet toe om mijn ideeën ook nog eens op te schrijven, laat staan te publiceren. Het is ook allemaal een beetje te dicht bij huis. Wat ik schrijf heeft meestal wel zijn wortels in de realiteit (op smaak gebracht met een flinke snuif drama en uiteraard hoor je hier maar één klok). Op het moment dat andere protagonisten hier komen meelezen en niet altijd een even flatterend en correct beeld van zichzelf geschetst zien is dat natuurlijk vragen om problemen (hoe zou je zelf zijn). Eventjes radiostilte op dat vlak dus. En ‘dat vlak’ is allesomvattend en vrij overweldigend, zodat er weinig anders over blijft om over te schrijven (behalve dan dat ik de laatste dagen geplaagd wordt door een constante hoofdpijn en dat ik vandaag begonnen ben in het boek ‘Belle de Jour’).

Read Full Post »