Een partij voor yuppies met een schuldgevoel (deel 6)

(Nvdr: dit is het vijfde deel van een kortverhaal. De vorige delen vind je hier: deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5). 

Telefoon

Jean-François merkt niet dat de deur van zijn cel wordt geopend. Het licht uit de gang valt op zijn gezicht, dat er in zijn slaap merkwaardig vreedzaam uitziet. De bewaker die is binnengekomen rammelt ongeduldig met zijn sleutelbos bij het oor van de slapende gevangene, maar ook dat gaat aan de man voorbij. Het wordt uiteindelijk een venijnig trapje tegen de benen zodat Jean-François uiteindelijk toch min of meer wakker schrikt. Nog voor hij zich goed en wel kan realiseren wat waar hij is en wat er gebeurt krijgt hij een GSM in zijn handen gestopt. ‘Tiens’, is alles wat de cipier zegt voor hij zich omdraait en de deur terug in het slot laat vallen.

Ontredderd blijft Jean-François in het halfduister zitten met de telefoon in zijn handen. Moet hij iemand bellen? Zijn advocaat? Zijn moeder? Zijn vriend en zakenpartner Baptiste? Hij staart naar toestel alsof het een baby is die hem tijdens een kraambezoek onverwacht in de handen werd geduwd. Uit het niets licht de display op en weergalmt het belgerinkel in zijn cel. Bijna laat hij de telefoon vallen en aarzelt daarna te lang om op te nemen, zodat nu de stilte in zijn oren suist.

Als een vijftal minuten later het gerinkel opnieuw begint is hij wel alert genoeg om op te nemen. Hij zegt niets.

– Hallo? Hallo? Cies? Ben je daar?

– Dirk? Ben jij dat?

– Wie anders? Godverdomme zeg, wat steek jij daar toch allemaal uit? Al een geluk dat ik tegenwoordig kabinetchef ben bij Buitenlandse Zaken.

Cies moet lachen.

– Allez, het is het moment om te beginnen stoefen. Proficiat hé, kerel.

Even blijft het stil aan de andere kant. Dan, ernstig.

– Ik ben uit mijn bed gebeld door de ambassadeur daar omdat Wesley De Brabander dood is aangetroffen in Kinshasha. En dat nadat hij klaarblijkelijk in jouw gezelschap een hele nacht heeft doorgebracht. Ik heb de familie op de hoogte moeten brengen en nu wordt er gewerkt aan een persbericht, want je kunt wel raden dat het nieuws al de ronde doet bij de journalisten. Voorlopig concentreren ze zich nog op De Brabander heb ik de indruk, maar het zal niet al te lang duren voor ze er achter komen dat er nog iemand anders bij betrokken is. Ik weet dat je hier al lang weg bent, maar heb jij er eigenlijk een idee van hoe groot dit nieuws is? Dat wordt hier niet alleen een nationaal hoofdpunt morgen, maar we krijgen ook al aanvragen uit Engeland, Duitsland en Frankrijk voor een verklaring.

Cies slikt iets weg, maar is toch wat gerustgesteld door de droge, feitelijke toon van Dirk.

– Sorry, de zenuwen. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik moet doen. Of moet zeggen. Maar waarom bel jij eigenlijk?

– Voor twee zaken: ten eerste wil ik uit jouw mond horen wat er gebeurd is. Ik weet dat we al jaren vrienden zijn en ik denk niet dat je een slecht mens bent, maar als er één ding is dat ik in deze stiel geleerd heb dan is het wel dat vriendschap een mens kwetsbaar maakt. Je hebt 5 minuten om mij ervan te overtuigen dat ik een poging moet wagen om jou uit deze stronthoop te proberen redden. Of niet.

Voor de zoveelste keer die dag begint Cies zijn uitleg over het tuinfeestje en de fancy cocktails, maar hij wordt al snel onderbroken door Dirk.

– Ja, dat verhaal ken ik al. Ik heb je verklaring gelezen en ik heb ook al een babbel gehad met Mr. Oliver, dus dat is al oud nieuws. Wat me meer interesseert is wat jullie nog allemaal hebben uitgevreten toen jullie al in het etablissement van Madame Solange waren. Want daar blijf je ook in je getuigenis bijzonder vaag over.

– Dirk, jongen, ik weet het. Ik herinner mij er niet te veel meer van, dat is het probleem.

-Je herinnert je er misschien niet al te veel meer van, maar meer dan je op dit moment toegeeft. Nu heb je de kans, maar ik heb niet veel tijd of geduld.

Cies kreunt. En zucht.

– En dit blijft tussen ons?

– Voor zover mogelijk, maar ik kan niets garanderen.

Dan flapt Cies het er uit.

– Weet je wat het is? Die gast was een junk. Misschien geen hele, maar op zijn minst een halve. Het enige dat hem interesseerde waren drugs. Drugs en hoeren, om helemaal volledig te zijn. We zaten nog niet goed en wel in de taxi, of hij begon er al over. Waar we vrouwen konden oppikken? Ik heb hem gezegd dat dat geen probleem zou zijn, dat eerder het omgekeerde mij zou verwonderen. Precies of je kunt hier uitgaan zonder dat ze rond je nek komen hangen. Nu ja, ik snap het wel van hun kant. De meeste van die blanke vetzakken hier verdienen niet beter dan dat ze gezien worden als een portefeuille op pootjes.

– Waarom verwondert mij deze plotwending mij niet?, kwam Dirk er tussen. ‘Maar goed, vertel vooral verder’.

– Over die dope, dat heb ik hem uit zijn hoofd proberen te praten. Ja, dat hij eens Khat wilde kauwen, daar kan ik in komen, maar de rest? Je wilt niet weten wat ze hier in hun amfetamine-achtige brouwsels draaien om weg te zijn van de wereld. Je moet echt al goed zot zijn om je daar aan te wagen. Maar ja, mijnheer wist het beter hé. Hij wou en hij zou en hij moest. En dat dat toch niet te geloven was dat je hier in deze kringen nergens aan kon geraken en patati en patata.

– Mja, het was nu ook niet echt een staatsgeheim dat De Brabander op dat vlak geen doetje was. Doping, coke, een vechtpartij, er was altijd wel een reden waarom hij aan de deur gezet werd bij zijn voetbalploeg.

– Ik ga eerlijk zijn hé, Dirk. Hoe het allemaal is gegaan, ik weet het echt niet. Volgens mij heeft hij in de Ibiza Lounge het één of het ander toegestopt gekregen. Geen flauw idee van wat het kan geweest zijn, vergeet niet dat ik zelf ook al behoorlijk in de wind was. Maar ik ben er vrij zeker van dat ze mij daar ook iets gelapt hebben.

– En in dat hotel? Wat is er daar nog allemaal voorgevallen?

– Niets. Allez, toch niet in mijn kamer, ik was groggy. Ik zag het van uren ver aankomen dat ze zouden weg zijn met onze portefeuilles, horloges en GSM’s. Achteraf bekeken mag ik nog van geluk spreken dat ik mijn schoenen nog terug vond. Er was nog een van die meisjes die naar mijn kamer is meegekomen, maar zelfs al had ik gewild, ik had hem toch niet meer recht gekregen. Volgens mij heeft ze geholpen om mijn veters los te knopen en mij in dat bed te hijsen. En verder geen kloten eigenlijk.

– En Wesley heeft dan in zijn kamer alleen het feestje verder gezet?

– Alleen zou ik niet zeggen, maar toch zonder mij.

Dirk blijft even stil, ademt een paar keer zwaar.

– Goed, ik geloof je. Ik ga je niet vragen om te zweren dat je de waarheid spreekt, en ik moet hier nu een beslissing nemen, want het moet snel gaan. Ik ga ervan uit dat ik er geen spijt van zal krijgen? Er zitten geen andere adders meer onder het gras? Die meisjes waren niet overduidelijk minderjarig?

– Zeg!

– Oké, oké, maar ik moest het zeker weten. Luister goed, ik ga je vertellen wat er gaat gebeuren. Morgen komt er een Belgisch onderzoeksteam toe. Die gaan in elk geval toekijken op de autopsie, stalen nemen voor een uitgebreid toxicologisch onderzoek en tips geven omtrent het sporenonderzoek. Via de zendmasten proberen we jullie GSM’s al terug te vinden. Jij wordt morgen in de loop van de dag vrijgelaten, je advocaat komt je ophalen en levert je af op de ambassade. Daar zal een paspoort klaar liggen en het is de bedoeling dat je dan de eerste, de beste vlucht naar België neemt. Ik vrees dat je gloriedagen in Kinshasa voorbij zijn, kerel.

– Zou je denken?, schampert Cies. ‘En kan dat eigenlijk allemaal zomaar, dat een Belgisch onderzoeksteam zich moeit met een Congolese enquête?

– Neen, natuurlijk niet. Officieel wordt dat team uitgenodigd door de Congolese autoriteiten. Ik heb hier voor deze zaak zowat elke logebroeder die mij nog iets moest de arm omgewrongen om het zo geregeld te krijgen. En diegene die mij nooit iets verschuldigd waren ook.

Diezelfde avond nog zat Cies op vlucht richting Brussel. Hij verheugde zich niet op een kil weerzien met zijn vaderland.

Advertenties