Vandaag is de dag gewoon de dag. Ik moet nergens heen, er wordt niets van mij verwacht. Ik word niet aangejaagd of opgejaagd door de vurige zwepen ‘economie’ en ‘productiviteit’. De radio staat op, de keuken is een rommeltje, op het koude fornuis staat een restje spaghettisaus lekkerder te worden. Er zijn te weinig van die dagen geweest, de laatste tijd.
De wekker loopt af op het moment dat je nog veel te diep slaapt, er is nog geen spoortje daglicht. De nacht was onrustig omdat het maalde en knetterde in je kop want alles komt weer tegelijk op je af. De snoozeknop indrukken, indommelen. In de verte dreunt de kerktoren zijn zeven trage slagen om verstrijken van de tijd aan te geven, je hoort het rammelen van een trein. Shit, ik moet nog voor brood zorgen deze morgen. Plots moet het snel gaan, in het halfduister probeer ik een verse onderbroek uit de wasmand te vissen. Een kattewasje, tanden poetsen, rap naar beneden. Water voor de koffie opzetten, in mijn handtas zoeken naar kleingeld voor een brood en eventueel een doughnut met chocolade. Sleutels, waar heb ik mijn sleutels gelegd? Over en weer naar het oude bakkertje op de hoek, boterhammen smeren. Hoe laat is het? 7h35, nog een strakke 15 minuten voor ik weg moet zijn om de trein te halen die wel weer te laat zal zijn. Hopelijk niet weer zoveel vertraging dat ik ook de bus mis en een collega moet bellen om me te komen oppikken aan het station omdat ik anders een uur moet wachten. Ik probeer de gedachte weg te duwen, ik maak me er later wel druk over.
Waar is mijn dochter? Hoor ik al beweging op de trap? Nee, dus vlug nog even naar boven spurten, merken dat je al bijna buiten adem bent bij de gedachte alleen al omdat dat verdomde virus nog steeds in je bloed rondzwerft. Goed, ze is wakker, ik wens haar succes met het examen waar ze voor staat terwijl ik alweer naar beneden hol. Nog 7 minuten, koffie zit er niet meer in. Hopelijk ben ik op tijd in het station om een dubbele espresso te kopen, anders ben ik aangewezen op het spul dat op het werk voor koffie moet doorgaan. Sleutels, telefoon, laptop. Geld. Een balpen om mijn keycard in te vullen. Niet vergeten om de verwarming uit te zetten voor ik vertrek.
Op het werk lijk ik honderdduizend dingen tegelijk te moeten doen, ik zadel mijn nieuwe collega op met een saai maar noodzakelijk werkje waar ze d’r handen wel een paar uur vol mee heeft. Dat geeft me de mogelijkheid lijstjes van lijstjes te maken. Te beslissen wat er eerst moet gebeuren, zodat niet alles in het honderd loopt. Mijn baas komt er tussen met een opdracht waar ik veel tijd mee verlies. Hij verliest zich in details die er eigenlijk niet toe doen, ik wil hem niet teleurstellen en blijf maar prullen aan twee logos die ik niet juist krijg afgebeeld. Ik test de godganse boel zevenendertig keer, druk uiteindelijk op de verzendknop om dan te merken dat die email toch nog verkeerd in ongeveer 3.000 inboxen terecht komt. Voor zover het mogelijk is, zakt de moed me nog verder in mijn schoenen en lijkt de berg echt werk nog onoverkomelijker. Nog zoveel dagen en ik heb 14 dagen verlof, alhoewel ik niet weet of ik dat zal kunnen aanhouden.
Ondertussen raast de wereld door: ik moet beginnen denken aan cadeautjes en feestmenus, ik lees iets op Facebook over een poging tot inbraak bij mijn zus en ik kan het niet opbrengen te vragen hoe het met haar is. Of ze niet te veel geschrokken zijn en hoe de kinderen reageren. Zijn ze niet te angstig nu? Ik beloof te veel en doe te weinig. Waarom gebeurt er zoveel? Iedereen schreeuwt vooruit, vooruit, vooruit en ik wil gewoon even blijven stilstaan. Het jaar zit er opnieuw bijna op.
Ik vraag me af hoe andere mensen dat doen, hoe ze het volhouden. Werken, kinderen, boodschappen doen, het huis op orde krijgen. Waarom word ik gesloopt door stress en heb ik werkelijk zoveel tijd voor mezelf nodig of ben ik gewoon lui? En als ik gewoon lui ben, waarom is dat dan zo erg? Ik wil wel meedoen, alleen niet zo hard.
Vandaag laat ik de dag gewoon de dag. Een roodborstje hopt in de tuin, en ik denk: zo koud is het niet, voor de tijd van het jaar.
Wendykroy's Blog 