Nee het doet me niets. Door mijn aderen vloeit blauw bloed en ijswater. Traag slaat mijn hart terwijl ik hoog op een troon gezeten het leven bekijk. Ik doe wat wijs is, ik doe wat juist is, ik doe wat moet om het verloop van de dingen te sturen. Ik luister naar het krijsen tot mijn oren bloeden. Ik zeg waar er troost te vinden is, ik leg uit wat vrede is.
’s Avonds teruggetrokken. En voor de spiegel borstel ik de twijfel uit mijn haar. Soms 100 tellen lang. Soms meer. Later dwalend door de gangen. Ik slijp mijn handen aan de muren. Ik tel mijn schreden, één voor één. 1000 keer, soms meer.
Wie haalt de ijspriem boven? Wie het mes? De bijl? Het pistool en de kogel, het koord om te wurgen? Wie de hamer en de nagel, wie het kruis? Wie duwt mij de vergeetput in, wie metstelt mij in met steen en mortel? Wie vuurt vier paarden aan? Wie bouwt uit hout de brandstapel, wie ontsteekt het de toorts? Wie slijpt de guillotine? Jij zou het kunnen zijn.
Wie lang genoeg kijkt, zal merken dat ik struikel soms. Dat ik op de knieën ga. Dat er een dag komt dat ik zal blijven vallen. En dat ik mijzelf niet meer zal blijven oprapen.
Ach wat. We zijn nog lang niet daar. Ik schud de gedachte van me af, ik recht mijn rug.
Ik heb het ooit al eens uitvoerig uit de doeken gedaan hier, maar ik ben een nogal fervente radioluisteraar. Tijdens de autorit naar het werk meestal StuBru par faute de mieux. Ik heb dan echt nog geen zin om te horen hoe politici en zelfverklaarde opiniemakers op Radio1 eventjes de wereld zullen redden. De jongerenzender dan maar omdat er meer muziek gedraaid wordt, alhoewel die afgewisseld wordt met slechtere en nog slechtere interviewtjes afgenomen door Thomas De Soete. Serieus gast. Is dat nu eigenlijk zo moeilijk om iemand een paar intelligente vragen voor de voeten te werpen, en die min of meer vlot te formuleren? Laat anders de vragen door de redactie opstellen en oefen anders een paar keer.
Vanaf 11 uur, na het vreselijke gezaag van Peeters & Pichal (goddank is dat onding bezig aan de zwanenzang) schakel ik over naar Radio1 (Joos). Tussen 17h en 19h Babel op Klara. Als ik ’s avonds nog naar de radio luister omdat ik nog laat met de auto onderweg ben, zap ik fanatiek tussen de meest obscure stations op zoek naar liedjes die bij mijn stemming passen.
Met al mijn gezaag zou een mens nog beginnen denken dat ik iets heb tegen het Belgische radiolandschap, maar dat is niet zo. Verre van zelfs. Onze nationale zenders brengen een meer dan geslaagde mix van informatie, ontspanning, muziek voor de massa én voor de liefhebbers van allerlei nichegenres. In het buitenland durft het wel eens anders te zijn. In de meeste landen worden de verschillende frequenties bezet door themazenders die zich beperken tot één enkel genre tot je er hoorndol van wordt. In Nieuw-Zeeland was het niet anders. In het begin is het wel tof dat je op het Rock station nog eens onverwacht ‘Eye of the Tiger’ hoort, maar na de derde keer begint het te vervelen. Rond Kerstmis mochten de luisteraars inbellen om te vertellen wat ze zouden eten op Kerstdag of Boxing Day. Een man telefoneerde omdat hij een geweldig surf’n’turf idee had: hij zou een kalkoen vullen met een kip en zo verder beesten in elkaar steken en op de barbecue gooien om zo tot een heerlijk feestmaal te komen. Iedereen was het er over eens dat het een gedurfd maar een geweldig idee was.
Soms vond de radio een station met Maorimuziek. Dat is alsof je André Hazes hoort, maar dan zonder dat je hem verstaat. Tussen de liedjes in werden aankondigingen gedaan van tieners die ergens een feestje gaven voor hun 18de verjaardag.
En toch, op een bepaald moment hoorde ik dit nummer op de radio:
Op het eerste gehoor dacht ik aan een nummer gezongen door een vergeten zwarte diva, maar het bleek om de Amy Winehouse van Nieuw-Zeeland te gaan. Dezelfde badass attitude, een in your face persoonlijkheid. Maar Gin zal nog een paar boterhammetjes moeten eten om haar wijlen voorbeeld te kunnen evenaren: hoewel de muziek catchy is, blijft het toch vooral mainstream pop. En behalve wat stoerdoenerij blijft het tekstgewijs vooral oppervlakkig en weinig persoonlijk.
Maar toch, een charmant nummertje waardoor je het volume van je autoradio wat harder zet.
Kennen jullie Adrienne Shelley? Weinig kans toe, ik weet het. Ze was de fetisjactrice van Hal Hartley die altijd wel één van mijn favoriete regisseurs zal blijven, ondanks het feit dat ik hem de laatste jaren niet echt meer volg. Ik ontdekte Hartley in het begin van de jaren ’90, toen ik op kot zat in Gent en min of meer zelf kon beslissen wanneer en met wie ik naar de film ging. The Unbelievable Truth, Trust & Simple Men heb ik alle drie in de Studio Skoop gezien, en omdat ik toen nog jong en beïnvloedbaar was ga ik die films voor eeuwig steengoed vinden. Die humor! Die dialogen! Die vervreemding! (enz, enz, …). Het zal ook wel daarom zijn dat Shelley, die in The Unbelievable Truth en Trust de hoofdrol speelde (met Martin Donovan, grrrrr) me altijd als actrice is bijgebleven. Ze heeft ook een vrij karakteristiek gezicht, en ik gebruik ‘karakteristiek’ hier niet als eufemisme voor lelijk.
Shelley heeft nooit echt een sterrencarrière gehad, maar heeft toch heel haar leven geacteerd en geschreven en geregisseerd. In 2007 werd ze vermoord door een loodgieter die naar eigen zeggen niet echt echt zijn dag had. Ze was toen net klaar met de regie van ‘Waitress’, een vrij typische romantische komedie. Ze neemt in die film ook een bijrol voor haar rekening.
‘Waitress’ gaat over jawel! een waitress die allerlei heerlijke taarten bakt en getrouwd is met een klojo eersteklas. Liefst van al zou ze willen weggaan om een nieuw leven te beginnen, maar ze durft niet omdat ze geen geld heeft. Bovendien blijkt ze ook nog eens onverwacht zwanger, waardoor ze zich helemaal aan huis en haard gekluisterd ziet. De invloed van Hartley zet zich nog een beetje door in de eigenzinnige dialogen met af en toe een absurde toets en de namen die Jenna Hunterson voor haar culinaire creaties bedenkt. Daar kunnen ze in ‘Komen Eten’ in elk geval nog een puntje aan zuigen.
Al bij al is ‘Waitress’ dus een charmante meisjesfilm, ongevaarlijk en voorspelbaar. Ideaal dus voor een ontspannen moment op zondagnamiddag. Maar als je zin zou hebben in meer: probeer ‘Trust’, ‘The Unbelievable Truth’ of ‘Simple Men’!
Wendykroy's Blog 